كمتر كسي تصور مي‌كرد نامه كميته بين‌المللي المپيك به چند فدراسيون و درخواست براي شفاف سازي اساسنامه آنها به اين اختلاف عميق منجر شود. ارسال نامه IOC با واكنش كميته ملي المپيك و درخواست هاشمي براي اصلاح اساسنامه فدراسيون‌ها و جلوگيري از انتخابات‌ها همراه شد. هرچند وزارت ورزش در پاسخ به اين نامه انتخابات چند فدراسيون را برگزار نكرد، اما نداشتن وحدت رويه در برخورد با اين مسئله باعث شده در شرايطي كه مسئولان بلندپايه ورزش كشور بايد با همفكري چاره‌اي براي تغييرات و بازگشت به وضعيت عادي داشته باشند تنها از هم گريزان باشند. نكته اينجاست كه وزارت ورزش سنگ خود را به سينه مي‌زند و كميته ملي المپيك هم مي‌خواهد حرف خود را به كرسي بنشاند. اتفاق جالبي كه در اين بين افتاد برگزاري جلسه محمود گودرزي با رؤساي فدراسيون‌هاي ورزشي بود.
جلسه‌اي كه در اين برهه حساس حداقل انتظار مي‌رفت كيومرث هاشمي هم در آن حضور داشته باشد، اما رئيس كميته ملي المپيك به اين جلسه نرفت تا ثابت شود اختلاف ميان اين دو بسيار ريشه‌اي‌تر از اين حرف‌هاست و آنچه قبل از المپيك و طي زمان برگزاري آن ديده شد، يك دوستي ظاهري و تفاهمي غيرواقعي براي سپري كردن روزهاي حساس پيش از المپيك و مسابقات آن بوده است. آنچه مسلم است اينكه IOC به اتفاقات روي داده و اساسنامه برخي فدراسيون‌ها حساس شده است و اين شائبه را دارد كه دولت در امر ورزش دخالت مستقيم دارد. حالا اين مسئولان ورزش كشور هستند كه بايد با همفكري و ارائه يك راه‌حل مناسب و به دور از بزرگ‌نمايي اختلافات هم پاسخ مناسبي به IOC بدهند و هم حال و هواي ورزش را آرام كنند.
بدون ترديد روزها، هفته‌ها و ماه‌هاي بعد از المپيك را بايد فرصتي مناسب دانست براي تجديد قوا و آماده شدن براي حضوري مقتدرانه در المپيك بعدي و مسابقات بين‌المللي پيش‌رو، اما آنچه اين روزها از حال و هواي ورزش ايران به نظر مي‌رسد تنها اختلاف است، اختلافي كه زير پوست دوستي‌هاي سطحي و ماسك‌هاي قشنگ لبخند، پنهان شده و مي‌تواند ضربات جبران‌ناپذيري را به بدنه ورزش كشور وارد كند، اما افسوس كه مسئولان ورزش از كميته ملي المپيك گرفته تا وزارت ورزش تنها به خود مي‌انديشند و مي‌خواهند خود را به عنوان ناجي و بزرگ معرفي كنند، غافل از اينكه دود اين اختلافات و اين دهن‌كجي‌ها و لجاجت‌ها تنها به چشم ورزش مي‌رود و دست آخر، دست همين مدعيان نيز خالي خواهد ماند.
