برخي معتقدند بناي خانه سينما از زمان تأسيس مانند برج پيزا كج نهاده شد و براي همين هم هيچ وقت قامت اين خانه راست نخواهد شد. خانه سينما سال ۱۳۶۸ و در پس مصوبه مجلس مبني بر اختصاص ۲درصد از درآمد فروش سينما جهت بهبود وضعيت رفاهي و صنفي شاغلان سينما تأسيس شد.
سه سال بعد هيئت مؤسس خانه سينما با حضور مديران دولتي راه‌اندازي شد. فخرالدين انوار، معاون سينمايي وقت وزارت ارشاد و سيد محمد بهشتي، مديرعامل بنياد سينمايي فارابي جزو مؤسسين اين نهاد به شمار مي‌آيند. از آنجا كه هر دوي اين مديران سينمايي دهه 60 مجري گرايش خاصي در سينما بودند، زيربناي فكري و تشكيلاتي اين نهاد را به گونه‌اي پي ريختند كه حاصل آن پس از گذشت بيش از دو دهه چيزي است كه الان وجود دارد. صدور بيانيه و اطلاعيه‌هاي مناسبتي و البته برگزاري يك جشن به نام سينماي ايران كه فراز و نشيب‌هاي خاص خود را دارد. خانه سينما به عنوان جامعه اصناف سينماي ايران، فعاليت خود را از سال ۱۳۷۲ آغاز كرد. در اين سال اعضاي هيئت مديره كه از سوي مديران وقت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي منصوب شده بودند، مسئوليت تأسيس اين نهاد صنفي را برعهده داشتند. از زمان آغاز فعاليت خانه سينما به عنوان محل تجمع صنوف مختلف سينمايي، تا زمان اعلام تأسيس آن، چهار سال طول كشيد و اين زمان شامل عضو‌گيري از اعضاي صنف‌هاي مختلف سينما و معرفي بيشتر اين نهاد به آنها بود. به همين دليل تاريخ فعاليت رسمي خانه سينما فروردين ۱۳۷۲ و زمان ثبت آن در اداره ثبت شركت‌ها و مؤسسات غيرتجاري تهران مهر ماه ۱۳۷۲ ذكر شده‌است.
از جمله اهداف اصلي تشكيل خانه سينما حفظ و صيانت از حقوق مادي و معنوي دست‌اندركاران حرفه‌اي توليد، توزيع و نمايش هنر صنعت سينما و همچنين ايجاد امنيت شغلي و تأمين اجتماعي و ارتقاي سطح آموزشي و حرفه‌اي دست اندركاران سينماي جمهوري اسلامي ايران عنوان شده است. اين روزها گردانندگان خانه سينما در تدارك برگزاري جشن سالانه اين نهاد به دبيري كمال تبريزي هستند؛ جشني كه معلوم نيست برگزاري‌اش در اين سال‌ها دقيقاً چقدر براي سينماي ايران آورده داشته است! معرفي نامزدهاي نهايي جشن خانه سينما باز هم همراه بود با پرسش‌هايي بر سر اينكه اين نامزدها چقدر مي‌توانند برآمده از جريان حرفه‌اي سينماي ايران باشند؟ قرارگيري «ابد و يك روز» در رأس تعداد نامزدها با لحاظ اين واقعيت كه اين همان فيلمي است كه داوران جشنواره فيلم فجر هم حسابي آن را تحسين كرده بودند، وقتي مقارن شد با بايكوت تقريبي آثار كارگرداناني نظير عليرضا رئيسيان و علي ملاقلي پور و قرار نگرفتن نام آثاري مانند «باديگارد» در ميان نامزدهاي بهترين فيلم، بيش از پيش اين ظن را تقويت كرد كه در جشن خانه سينما جايي براي منتقدان اين نهاد نيست.
امثال رئيسيان و ملاقلي پور كه در ماه‌هاي اخير مرتب كم‌كاري‌هاي صنفي خانه سينما را گوشزد كرده بودند، بايكوت شدند و فيلم «باديگارد» حاتمي‌كيا كه هيچ به حضور در مناسبات خانه سينما علاقه نداشت به فهرست نامزدهاي بهترين فيلم راه پيدا نكرد تا فضا باز شود براي فيلم‌هايي مانند «دو»، «بهمن» و «گينس» كه به رغم كيفيت زير حد متوسط، اما به واسطه عقبه توليدكنندگان در جمع نامزدها قرار گرفتند. عليرضا رئيسيان، كارگردان سينما كه يكي از فيلمسازان سينماي مستقل ايران شناخته مي‌شود در اين باره مي‌گويد: زماني كه جشن خانه سينما به راه افتاد، هدفش جذب تمامي سينماگران حرفه‌اي بود، حتي آنها كه خانه سينما را نقد مي‌كردند، اما آرام‌آرام مسير مديريتي به سمتي رفت كه حالا هدف بر حذف سينماگران مستقل و در عين حال منتقد است.
اين فيلمساز مستقل با اشاره به اينكه جشن خانه سينما بنا بوده مجالي باشد براي توجه به فيلم‌هاي حرفه‌اي سينما مي‌افزايد: در سينماي ايران هم بخش مسابقه جشنواره فجر را داريم كه نگاه خاص خود را به سينما دارد. جشن خانه سينما، اما براي اين راه افتاد كه به سينماي حرفه‌اي يا main stream كه دربرگيرنده جريان اصلي سينماي ايران است، توجه كند و اصلاً بنا بر اين نبود كه نوعي سينماي خاص و تجربه‌گرا يا سينماي كاملاً تجاري در اين چارچوب قرار گيرد. اينكه حالا مي‌بينيم چينش كانديداها به همان سمتي مي‌رود كه پيشتر جشنواره فجر رفته، چه معنايي دارد؟
به نظر مي‌رسد وقتي اهداف سياسي و جناحي جايگزين اصول اوليه كار صنفي مي‌شود، نتيجه‌اش هم مي‌شود همين كه كاركرد صنفي كه شاكله راه‌اندازي صنف است، از بين برود و جناح‌گرايي بر همه چيز حتي توزيع كانديداها سايه بيندازد.
