از ميان سخنان رهبر انقلاب با اعضاي مجلس خبرگان رهبري، آن بخش كه درباره «بدحرف زدن» مسئولان امريكايي بود، براي نگارنده اهميت متفاوتي داشت. رهبر انقلاب معتقدند «در شرايط پس از برجام» امريكايي‌ها بايد مواظب حرف زدنشان باشند و اينطور نيست كه حالا پس از توافق فكر كنند هر طوري مي‌توانند حرف بزنند: «و اما مسائل بعد از برجام. به نظر ما برخي از مسائل هست كه اينها را مسئولان كشور - كه البته ما با برادران عزيز و صميمي خودمان در دولت هم اينها را در ميان مي‌گذاريم و گذاشته‌ايم، براي اطلاع آقايان هم عرض مي‌كنيم- [كه بايد مورد توجه قرار دهند]. اولاً اگرچه به ظاهر در مقابل ما شش دولتند اما در واقع آن كه فعال است يك دولت است؛ آن دولت امريكاست كه به‌طور كامل در اين مسئله وارد ميدان است و مشغول عرق ريختن و فعاليت كردن و تلاش كردن هستند. مسئولان امريكايي خيلي بد حرف مي‌زنند؛ بايد تكليف اين حرف‌ها روشن شود؛ بالاخره [يك] طرف قضيه ما هستيم، يك طرف هم امريكايي‌ها هستند.»
اين رويكرد انقلابي، عقلاني، ايماني و وطن‌پرستانه رهبر انقلاب بايد هدايتگر دولت محترم باشد، زيرا همانطور كه رئيس‌جمهور محترم تقريباً در هر سخنراني اذعان مي‌كنند كه كارهاي دولت با هدايت رهبر معظم انقلاب انجام مي‌شود، مردم نيز انتظار دارند تا آثار اين هدايتگري را در سخنان و عملكرد دولت محترم ببينند و البته رهبر انقلاب نيز از مسئولان ايراني خواستند تا پاسخگوي «سخنان رسمي بد» امريكايي‌ها باشند تا به عنوان يك حق براي آنان تثبيت نشود: «به هر حال آنچه رسماً گفته مي‌شود، پاسخ لازم دارد؛ اگر پاسخ داده نشود همان، تثبيت خواهد شد.»
شايد تا پيش از اين در دولت اين استنباط وجود داشت كه «در شرايط پس از برجام» نبايد هر طور كه دلمان مي‌خواهد حرف بزنيم، زيرا امريكايي‌ها واكنش نشان مي‌دهند: «نبايد فكر كنيم پس از حصول توافق مي‌توانيم هر طور كه بخواهيم حرف بزنيم و عمل كنيم و ديگران در برابر اين تغيير رفتار ما واكنشي نخواهند داشت.»
حالا اما با اين هدايت رهبري، مجموعه رئيس‌جمهور و دولت محترم در شرايط پس از برجام نه‌تنها نبايد نگران «حرف زدن‌هاي داخلي» و «واكنش امريكايي‌ها» باشند بلكه بايد در مقام مطالبه برخيزند و اجازه ندهند مسئولان امريكايي هرگونه كه مي‌خواهند حرف بزنند و در موقع لزوم بايد پاسخ اين سخنان نيز داده شود. در واقع بايد از پندار «حرف نزدن در داخل» به راهبرد «حرف بد نزدن امريكايي‌ها» رسيد.
نكته دقيق ديگر در سخنان رهبري، موضوع «يك طرف ما و يك طرف امريكايي‌ها»ست. بي‌توجهي به اين حقيقت يا عبور ظريف از كنار آن موجب شده كه برخي‌ها بسياري از حرف‌هاي بد امريكايي‌ها را براي مصرف داخلي يا براي مصرف رقباي جهاني و يا براي مصرف در فضاي عمومي جهان، معرفي و از پاسخگويي به آن شانه خالي كنند. رهبر انقلاب اما با اشاره به «عرق ريختن امريكايي‌ها» كه كنايه از تلاش بيهوده يا نمايشي آنان براي تأثيرگذاري بيشتر بر مسائل با اهميت پساتوافق است، طرف اصلي ايران را امريكا و طرف اصلي امريكا را هم ايران مي‌دانند و به اين ترتيب نوع پوياتر و انقلابي‌تري از ديپلماسي را از مسئولان ايراني كه در حال حاضر بيش از هر چيز به ديپلماسي خود مشهورند، مطالبه مي‌كنند.
امريكا براي تمام كردن كار خود در ادامه توافق هسته‌اي، سخت براي نفوذ در ايران عرق مي‌ريزد اما آيا رؤياي كابويي‌ها براي ايران، پاياني خيره‌كننده همانند خيالپردازي‌هاي فيلم‌هاي هاليوودي دارد يا پاياني واقعي همچون بسياري از شكست‌هاي مادي و معنوي امريكا در جهان حقيقي؟!
