در جلسه روزگذشته شوراي صنفي نمايش، پيشنهاد افزايش قيمت بليت سينماها ارائه و تصويب شد. طبق اين مصوبه كه از اول سال 94 اجرايي مي‌شود، قيمت بليت پرديس‌هاي سينمايي از 6 هزار و 500 تومان فعلي به 8 هزار تومان افزايش خواهد يافت؛ قيمتي كه معادل چند dvd فيلم‌هاي روز جهان است كه در گوشه و كنار خيابان‌ها به فروش مي‌رسند.
به گزارش «جوان» غلامرضا فرجي، سخنگوي شوراي صنفي نمايش قيمت جديد بليت‌هاي سينما را اينگونه اعلام كرد: قيمت سينماهاي مدرن شامل پرديس‌هاي سينمايي در روزهاي پنج‌شنبه و جمعه 8 هزار تومان، روزهاي نيمبها 4هزار تومان و شنبه تا چهارشنبه 7 هزار تومان تعيين شده است. قيمت بليت سينماهاي ممتاز در روزهاي پنج‌شنبه و جمعه 6 هزار و ۵۰۰تومان، روزهاي نيمبها ۳ هزار و ۵۰۰ تومان و شنبه تا چهارشنبه ۶ هزار تومان تعيين شده است. قيمت بليت سينماهاي درجه يك در روزهاي پنج‌شنبه و جمعه ۵ هزار و ۵۰۰ تومان، روزهاي نيمبها ۳ هزار تومان و شنبه تا چهارشنبه ۵ هزار تومان تعيين شده است.
سال 94 ؛ سال خلوتي سينما يا آرامش آن؟!چندي پيش بود كه حجت‌الله ايوبي، رئيس سازمان سينمايي در مراسم توديع و معارفه مديرعامل انجمن سينماي جوانان ايران، ابراز اميدواري كرد سال 94 سال آرامش و شكوه براي سينماي ايران باشد. اكنون بايد ديد آنچه در ذهن ايوبي براي آرامش در سينما مي‌گذرد، با افزايش قيمت بليت‌هاي سينما و در نتيجه خلوتي سالن‌هاي سينماها تحقق مي‌يابد يا رئيس سازمان سينمايي طرح ديگري براي رونق داشتن سينماي ايران در سال 94 در نظر خواهد داشت.
افزايش بهاي بليت‌هاي سينما بعد از دو سال ثبات قيمت‌ها رخ داده است. فارس مي‌نويسد: هزينه‌هاي نگهداري سالن‌هاي سينما افزايش يافته است و با تجهيز سالن‌ها به سيستم ديجيتال اين هزينه‌ها تفاوت خواهد داشت، از سوي ديگر قيمت حامل‌هاي انرژي هم افزايش داشته اما در دو سال اخير قيمت بليت سينما هيچ افزايشي نداشته، اين درحالي است كه تهيه‌كنندگان و سينماداران به دليل افزايش قيمت توليد و نگهداري سالن اصرار دارند تا قيمت بليت سالن‌هاي سينما افزايش يابد.
افزايش قيمت بليت و تاثير آن روي رونق سينماسينمادارها معتقدند هزينه‌هاي سينما داري بالا رفته است و بايد قيمت بليت‌ها افزايش پيدا كند، اما اين درخواست تا چه حد مي‌تواند سينما داري را به عنوان يك شغل سرپا نگه دارد؟ براي فهميدن تاثير افزايش قيمت‌ها بر سينما رفتن مردم، كافي است به گزارشي جالب در مورد مقايسه آماري فروش چند فيلم در روزهاي معمول و نيمبها نگاهي بيندازيم.
يك سايت خبري در گزارشي كه سال 89 تهيه شده است، مي‌نويسد: در روز سه‌شنبه (روز نيمبها بودن سينما) فيلم طهران تهران 9 ميليون تومان فروخته در حالي كه بهاي بليت نصف روزهاي قبل بوده، ولي در روز دوشنبه اين فيلم تنها 5/4ميليون تومان فروش كرده است. اين نشان مي‌دهد كاهش قيمت بليت باعث دو برابر شدن فروش و چهار برابر شدن تماشاگران اين فيلم دريك روز شده است. «پوپك و مش ماشالله» درروز نيمبها 20ميليون و در روز دوشنبه 5/13ميليون فروش كرده است، همين‌طور فروش فيلم سلام برعشق در روز دوشنبه 5/5 ميليون تومان و در روز نيمبها 9/7 ميليون تومان بوده است.
اين گزارش قديمي به خوبي تاثير يك روز نيمبها را در بالا بردن فروش سينماها نشان مي‌دهد كه در نقطه مقابل ايده افزايش قيمت بليت است.
چتر حمايت براي مخاطب عام يا مخاطب خاص!يكي از واقعيت‌هاي تلخ سينماي ايران اين است كه سينما تقريباً چند دهه‌اي است كه نان‌خور دولت شده و اگر حمايت‌هاي دولتي نباشد نه تنها فيلمسازي بلكه سينماداري نيز صرفه اقتصادي نخواهد داشت و كل سينماي ايران با همه ويترين‌هاي افتخارات جشنواره‌اي‌اش بايد تعطيل شود. سينما رفتن سال‌ها است كه از يك تفريح معمول و متداول به تفريحي خاص تبديل شده است. متأسفانه سياست‌هاي وزارت ارشاد و سازمان سينمايي نيز در خاص‌تر شدن و محدود‌تر‌شدن مخاطبان اين سرگرمي مفرح دامن زده‌اند. امسال راه‌اندازي گروه سينما تجربه و سرمايه‌گذاري براي ديده شدن فيلم‌هاي بي‌مخاطب تير ديگري بود كه مديريت دولتي سينما بر بدنه نحيف اقتصادي گيشه وارد كرد.
حال سؤال اينجاست كه آيا بايد به همين روش مخاطبان عام را از سالن‌ها دور و به داشتن مخاطب خاص قناعت كرد يا اينكه چتر حمايتي را بر سر مردم گستراند تا آنها بيش از پيش به سمت سينما رفتن متمايل شوند. البته سازمان سينمايي تلاش كرد تا با همكاري يك بانك خصوصي طرح سينما كارت را به عنوان راه جايگزين فرهنگي در مقابل كارت هديه قرار دهد كه هيچ گزارشي از موفقيت اين طرح منتشر نشده و اثري از استقبال مردمي از آن در سينماها ديده نمي‌شود.
افزايش قيمت‌ها همراه با افزايش جذابيت سينماي تجاري قواعد ساده‌اي دارد، فيلمساز بايد چيزي بسازد كه مخاطب داشته باشد و مخاطب براي ديدن فيلم به سينما بكشاند تا بخشي از درآمد فروش بليت به عنوان سرمايه ساخت فيلم‌هاي بعدي در اختيار فيلمساز قرار گيرد اما در كشورمان اين چرخه به نوعي ديگر رقم مي‌خورد. فيلمساز با بودجه دولتي فيلم مي‌سازد، فيلم بر اساس دغدغه‌هاي شخصي فيلمساز ساخته مي‌شود كه الزاماً موردپسند نيست و در نهايت كسي هم براي ديدن فيلم به سينما نمي‌رود. در اين بين سالن‌هاي شخصي سينما به دليل هزينه‌هاي بالاي سينماداري به تعطيلي كشيده مي‌شوند.
حال اگر قرار است با افزايش بليت سينما به نگهداري سالن‌هاي سينما كمك شود بايد اين سياست نيز در پيش گرفته شود كه فيلمسازان ملزم به شناخت ذائقه مردم شوند و فيلمسازي كه در گيشه شكست مي‌خورد، براي ساخت فيلم بعدي خود حتماً دليل قانع‌كننده‌اي بياورد.
