عملكرد نه چندان مطلوب تيم‌ملي بسكتبال و بازي‌هاي پر‌اشتباه و ضعيف اين تيم در كاپ آسيا موجي از نگراني را در بين علاقه‌مندان ايجاد كرده است. نگراني بابت آينده رشته‌اي كه تصور مي‌شد مي‌تواند با اوج‌گيري تا سال‌هاي سال نه تنها در قاره كهن بلكه در دنياي حرفهاي بسكتبال حرفهاي زيادي براي گفتن داشته باشد.
آنچه در اين بين مهم به نظر مي‌آيد آن است كه بسكتبال از مديريت خوبي در فدراسيون بر‌خور‌دار است، مديري دلسوز كه از هيچ تلاشي دريغ نمي‌كند. بسكتبال از مربيان كار‌بلد و كار‌داني بهره مي‌برد كه چه در رده باشگاهي و چه در رده ملي بار‌ها شايستگي‌هاي خود را ثابت كرده‌اند و در نهايت اينكه بسكتبال بازيكن بزرگ، ستاره و تأثير‌گذار نيز كم ندارد ولي به‌رغم تمام اين داشته‌ها كه كم هم نيستند و هر كدام‌شان براي موفقيت يك تيم و يك رشته كافي به نظر مي‌رسد بسكتبال در كاپ آسيا روند رو به نزولي را به نمايش گذاشته كه موجب نگراني است.
بسكتبال ايران يك مشكل عمده دارد و آن نيست مگر اعتماد و تكيه بيش از حد به ستاره‌ها و بازيكن‌سالاري بيش از حد. بسكتبال درست بر‌خلاف واليبال طي چند سال گذشته در پرورش استعداد‌هاي جوان و ميدان دادن به آنها براي جانشيني بازيكنان بزرگ درست عمل نكرده و ثمره آن اين شده كه در كاپ آسيا مقابل ژاپن متزلزل، برابر چين شكست خورده و مقابل تيمي چون هند نااميد و بي‌بر‌نامه ظاهر شده است. بسكتبال در كاپ آسيا چند مهره خود را به همراه نبرد اما غيبت همين چند مهره چنان به تيم بسيروويچ ضربه زد كه فرياد اعتراض همه بلند شد. اين مشكل زماني بيشتر نمود پيدا كرد كه با اضافه شدن فقط يك بازيكن به نام ارسلان كاظمي در جريان بازي با هند به تيم، تيم چنان دچار تحول شد كه بازي باخته را با اختلاف بالا برد. حالا تصور كنيد كه مثلاً كاظمي باز هم از تركيب دور بماند آن وقت چه اتفاقي رخ مي‌دهد؟ آيا اين تكيه بيش از حد به برخي از بازيكنان نيست؟
سؤال مهم‌تر اينكه آيا نبايد بازيكنان جوان و آنها را كه دائماً روي نيمكت هستند براي چنين روز‌هايي آماده مي‌كرديم. اين سؤالات و ايراد‌ها زماني وحشتناك‌تر و نگران‌كننده‌تر مي‌شود كه متوجه اين واقعيت باشيم كه ستاره‌هاي بسكتبال ايران همگي يا در مرز 30 سالگي هستند يا آن را پشت سر گذاشته‌اند؛ مهدي كامراني، صمد نيكخواه‌بهرامي، حامد آفاق، سهراب نژاد، حامد حدادي، سامان ويسي و اوشين ساهاكيان از جمله ستاره‌ها و مهره‌هاي تأثير‌گذاري هستند كه همگي به اين مرز از سن رسيده‌اند، ولي هيچ جانشيني براي آنها در تيم‌ملي وجود ندارد. چنانچه تنها غيبت چند تن از آنها تيم‌ملي بسكتبال را در كاپ آسيا با مشكل رو‌به‌رو ساخته است.
اين معضل البته در رده باشگاهي هم ديده مي‌شود . به عنوان مثال تيمي چون مهرام وقتي بعد از چند سال قهرماني در ايران و آسيا با خروج برخي از همين ستاره‌ها رو‌به‌رو مي‌شود چنان ضربه مي‌خورد كه ديگر قادر به تكرار عناوين گذشته خود نيست، چون در طول سال‌هاي قهرماني فكري به حال بازيكن‌سازي نكرده و اين معضل در تيم‌ملي نيز ديده مي‌شود. بسكتبال هنوز در ابتداي راه موفقيت قرار دارد و چيزي را از دست نداده، انتظار مي‌رود كه مدير موفقي چون مشحون و مربيان كار‌بلد و تأثير‌گذار داخلي به همراه مربيان خارجي تيم‌ملي از همين حالا فكر چاره باشند تا با پرورش استعداد‌هاي ناب، جانشينان شايسته‌اي براي بزرگان بسكتبال رو كنند.
نكته قابل تأمل‌تر اينكه غرور كاذب نيز بايد از بسكتبال فاصله بگيرد. اينكه قبل از آغاز يك تورنمنت رئيس فدراسيون قهرماني در آن را تبريك بگويد يعني دست‌كم گرفتن حريفان و ثمره آن، اين مي‌شود كه حتي مقابل ضعيف‌ترين تيم‌ها با مشكل رو‌به‌رو شويم.
