در شرایط خفیف استرس در این موارد طبیعی و گذرا است اما اگر این نگرانی و اضطراب و حس خجالت کشیدن شدید و غیرقابل کنترل شود با عنوان اختلال «اضطراب اجتماعی» شناخته می‌شود که نوع وخیم و جدی این اضطراب است و موجب می‌شود افراد از اجتماعی بودن، انجام صحیح کارهای روزمره و یا حتی بهره‌مندی از فرصت‌های جدید و بهتر در زندگی محروم شوند.
افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی بیشتر تمایل دارند از تعاملات اجتماعی خودداری کنند و اغلب خود را منزوی می‌سازند. این اشخاص نسبت به آن چه دیگران در مورد آنان فکر می‌کنند، احساس ترس دارند و تصور می‌کنند مورد قضاوت منفی دیگران قرار می‌گیرند. همچنین مبتلایان به این اختلال روانی دچار علائم جسمی از قبیل تعریق زیاد، سردرد و همچنین افزایش ضربان قلب به هنگام تعامل با افراد جدید در محیط‌های ناآشنا می‌شوند.
طبق گزارش انجمن افسردگی و اضطراب آمریکا، حدود 15 میلیون نفر در این کشور به اختلال اضطراب اجتماعی مبتلا هستند و 36 درصد آنان حدود 10 سال یا بیشتر پس از ابتلا به این اختلال، تحت درمان قرار نمی‌گیرند. این اختلال نیز همچون سایر بیماری‌های روانی از ترکیب فاکتورهای زیست‌محیطی و ژنتیکی همچون رفتارهای ارثی، ساختار مغز، تجربیات منفی و فرآیند مغز ناشی می‌شود.
به گزارش ایسنا به نقل از مدیکال دیلی، همچون بیشتر گونه‌های اضطراب افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی تحت درمان‌های رفتاری – شناختی، مصرف دارو و آموزش‌های رفتاری قرار می‌گیرند. همچنین یکی از اولین گام‌های مقابله با این بیماری دوری کردن از تفکرات منفی است.
