خبرگزاری ایرنا: 57 سال پس از آن که ایران و آمریکا در چارچوب برنامه «اتم برای صلح» که آیزنهاور پیشنهاد کرده بود قرارداد همکاری در زمینه های غیر نظامی اتمی امضا کردند، موضوع برنامه هسته ای تهران هنوز برای برخی کشورها سوال برانگیز است.
در ادامه گزارش جام جم می خوانید : بیش از ده سال قبل برای اولین بار شایعاتی درباره توسعه برنامه هسته ای ایران منتشر شد و همین، دستمایه فشارهای سیاسی بر کشورمان شد؛ فشارهایی که در فرجام به تصویب قطعنامه های شورای امنیت علیه کشورمان منتهی شده و تحریم هایی را به اقتصاد ما تحمیل کرده است.
با این همه طی شش ماهه اخیر، گام های بلندی برای رفع چالش هسته ای میان ایران و برخی کشورهای مدعی در این رابطه برداشته شد.
گام هایی که پیش از این در آلماتی و بغداد نتوانسته بود به فرجام روشنی برسد، امسال در ژنو به نتیجه رسید و حاصلش توافق نامه ای شد که هشت امضا پای آن قرار داشت: امضای نمایندگان دولت های ایران، آمریکا، اتحادیه اروپا، روسیه، چین، انگلیس، آلمان و فرانسه. بر اساس این توافق نامه که برای «رسیدن به راه حل جامع بلندمدت و مورد توافق طرفین» و با هدف «تضمین کردن صلح آمیز بودن برنامه هسته ای ایران» امضا شد، طرفین «به صورت داوطلبانه» متعهد شدند اقدامات متقابلی را به عنوان گام اول یک راه حل جامع انجام دهند.
با وجود این که گام نخست برای رسیدن به توافقی نهایی در زمانی نه چندان طولانی برداشته شد، اما انتقادات داخل و خارج کشور نسبت به این توافق نامه نشان داد که دشواری های بسیاری برای حل و فصل نهایی این پرونده در پیش است.
این سوی مرزها، عده ای گفتند که در این توافق ایران همه چیز داده و هیچ چیز به دست نیاورده و آن سوی مرزها، برخی تندروها و مقامات صهیونیست فریاد سردادند که ایران همه چیز به دست آورده و هیچ امتیازی نداده است.
حالا وین، ایستگاه تازه مذاکرات هسته ای شده و سال آینده باید دید که چگونه گام اول برداشته شده در ژنو، تبدیل به گام پایدار و نهایی برای بسته شدن پرونده هسته ای کشورمان می شود. دیپلمات ها می گویند که روزهای سختی در پیش است، اما لبخندهای دیپلماتیک حکایت از امیدواری هایی دارد؛ امیدواری هایی که هرچند هنوز شکننده است، اما مانع آن شده که گفت وگوها متوقف شده ، به سرنوشت سال های گذشته دچار شود.
