حدود 35 كشور، نهاد و سازمان بين المللي از روز چهارشنبه در
ژنو سوئيس گردهم آمده اند تا آنچه را كه «صلح سوريه» مي نامند، دنبال كنند. ابتدا
قرار بود كه اين نشست تنها يك روز طول بكشد اما اختلاف نظرهاي موجود باعث شد تا
روز چهارشنبه نتيجه اي نداشته باشد.
گزارش هاي روز اول حتي نشان داد كه درگيري لفظي در اين نشست
شكل گرفته است اما باز مذاكرات ادامه پيدا كرد. تاكيد بر ادامه مذاكرات حمايت از
آن دارد كه طرفين خواهان رسيدن به يك راه حل هستند. بنابراين نمي توان به راحتي
گفت كه اين نشست تا چه زماني ادامه خواهد داشت. به نظر مي آيد بحران هاي خودساخته
بين المللي بار ديگر وارد مذاكرات نفس گير و طولاني شده اند. اما مهم اين است كه
اراده معطوف به عبور از بحران وجود داشته باشد.
در خبرها هر بار تكرار مي شود از سال 2011 تا كنون كه بحران
در سوريه عميق شده 100 هزار نفر جان خود را از دست داده و 10 ميليون نفر نيز آواره
شده اند. مهمتر از همه اينكه طي اين مدت گروه هاي نوزاي راديكال به همراه القاعده
و ... وارد جريان شده و مورد حمايت كشورهاي مختلف منطقه و فرامنطقه قرار گرفته
اند.
حال سوال اين است كه آيا اين مشكلات و چالش هاي حقوق بشري
چشم اندازي را به جهانيان نشان مي دهد كه راه برون رفتي براي بحران ايجاد شود؟
سايت يونيسف هر روز با انتشار عكس ها و اخباري از كودكان براي نسل آينده سوريه
ابراز نگراني مي كند. در حالي كه منافع برخي از كشورها اجازه نمي دهد كه از خسارت
هاي سطوح مختلف اين كشور جلوگيري شود. حتي نسل آينده سوريه نيز تهديد جدي شده است.
آيا غرب نگاهي حقوق بشري به بحران سوريه كه تبديل به چالش
بين المللي شده است، دارد يا تنها منافع است كه به گرد آن مي چرخد؟ آيا منافع
ديگران تامين شود بحران نيز به پايان مي رسد؟ چرا هزينه اين منافع را بايد كودكان و
نسل هاي امروز و فرداي سوريه بپردازند؟ و در آخر اينكه چه زمان اين «تقسيم منافع»
شكل مي گيرد و از هزينه هاي مردم سوريه كاسته مي شود؟
