سایت جامع آزادگان: خاطرات اسارت در کنار همه سختی ها و عذاب‌هایش برای آزادگان ما شیرینی خودش را هم دارد. لحظاتی که دور از خانواده و در سرزمینی غریب سپری شد اما شاهنامه ای بود که آخرش خوش درآمد. آنچه می خوانید بخشی از خاطرات آزاده محمدعلی زردبانی است:
به اردوگاه موصل که رفتم، مترجم بودم. مترجمان دیگری هم بودند؛ با سیدحسین هاشمی که کارمند گروه جهاد تلویزیون و مرد شریف و بزرگواری بود، محمد رضا معتمد زاده که در ایتالیا در رشته ی معماری تحصیل کرده بود، آقای فلاح کارمند شرکت نفت، محمد سالاری، حمید فرزاد فر و آقای ساعت لو از هوانیروز بود. ولی صلیب می آمد مترجمان یک دسته می شدند. اطلاعات لازم به اسرا داده می شد. کار اول صلیب تقسیم نامه ها بود. نمایندگان صلیب به سرکشی و بازدید می پرداختند.
سعی می کردیم توسط صلیب بچه هایی که توصیه ی پزشکی و به عمل جراجی احتیاج داشتند، به بیمارستان شهر بروند.
رئیس صلیب، همیشه پیش حاج آقا می رفت. یک بار مترجم حاج آقا بودم. دیدار جالبی بود، حاج آقا با محبت رفتار می کرد و رئیس صلیب دو زانو و مودب نشسته بود. حاج آقا دفاع از مظلوم و خدا را در نظر داشت و خطاها را گوشزد می کرد.
18639
دکتر صلیب پس از ثبت نام اسرایی که باید به بیمارستان اعزام می شدند به اتاق دکتر عراقی می رفت. اما آنهایی که در لیست بودند را می گرفتند و می زدند. دکتر صلیب نقش زیادی در تعویض اسرای مریض و معلول نداشت. چیزی به اسم کمیسیون پزشکی تشکیل می شد، متشکل از دو دکتر عراقی و یک صلیبی. گاهی هم بر عکس، اما آنچه که در قرارداد ژنو نوشته شده بود، رعایت نمی شد.
وقتی حال من وخیم بود، اسمم در لیست تعویض نوشته شد. مرا به نام مهندس صدا زدند، افسر عراقی به دکتر گفت:
چرا اسمش را نوشتی، او می رود مملکت شان کار می کند!
دکتر عراقی از ترس می لرزید، افراد صلیب هم متوجه حرف های افسر نبودند، ولی درک می کردند. افسر عراقی لبخندی زد و گفت:
ـ نه! شما سالم هستید؛ بفرمایید.
به دکتر صلیب فرصت کاری داده نمی شد.
