ارقامی که این روز‌ها در فصل مکاره نقل‌و‌انتقالات مثل نقل و نبات دهان به دهان می‌چرخد، باورکردنی نیست؛ رقم‌های درشتی که حتی تصورش هم ساده نیست و در ذهن بسیاری از افراد جامعه نمی‌گنجد، اما عده‌ای به راحتی خواستار دریافت آن می‌شوند و عده‌ای دیگر هم، چون قرار نیست خود دست به جیب شوند، با فراغ بال بزل و بخشش می‌کنند، بی‌آنکه آب از آب تکان بخورد!
فوتبال ایران با وجود تمام نمایش‌هایی که آقایان به پا می‌کنند، دولتی است و تعداد تیم‌های خصوصی آن به انگشت‌های یک دست هم نمی‌رسد. این یعنی آنچه روانه جیب فوتبالی جماعت می‌شود، از حلقوم مردم زده می‌شود و به همین دلیل پذیرفتنی نیست آقایان بابت هرثانیه حضورشان در یک تیم ده‌ها و صد‌ها میلیون تومان به جیب بزنند، آن هم در شرایطی که حقوق اغلب مردم حول و حوش ۱۵-۱۰ میلیون تومان چرخ می‌خورد؛ رقمی که به مراتب از پاداش‌های دریافتی آقایان بابت تک‌بردهای‌شان هم کمتر است!
تردیدی نیست که ورزش شغل ورزشکاران است و امرار معاش آن‌ها از همین راه است، اما از تمام ورزش کشور تنها در یک رشته خاص است که شاهد ردوبدل‌شدن ارقامی هنگفت و نجومی هستیم؛ ارقامی که دیگر به یک کابوس تبدیل شده‌اند!
تا همین چند سال قبل، گلایه‌ها از به جیب‌زدن چندصدمیلیون تومان پولی بود که از بیت‌المال به جیب فوتبالیست‌ها روانه می‌شد، اما امروز در عین ناباوری شاهد ردوبدل‌شدن چند‌ده‌میلیارد تومان هستیم؛ رقم‌هایی که تکرارش هم کار ساده‌ای نیست و در باور نمی‌گنجد و بی‌تردید بسیاری از مردم جامعه تا آخر عمر نظیر آن را حتی نخواهند دید، ولی این روز‌ها در موردش بسیار می‌شنوند.
اما تأسفبارترین جای داستان این است که آقایان باوجود دریافتی‌های هنگفت و نجومی، از خیر منت گذاشتن بر سر هواداران هم نمی‌گذرند و عمدتاً مدعی داشتن قرارداد‌هایی به مراتب پروپیمان‌تر از تیم‌های داخلی و خارجی هستند که بابت هواداران از خیر آن گذشته‌اند، حال آنکه کمتر کسی است که نداند اگر شرایط برای‌شان فراهم باشد، حتی ثانیه‌ای برای رفتن تردید نمی‌کنند، اما باید هم اینچنین رویه شرم آوری را در پیش بگیرند. وقتی مدیرعامل‌ها بدون در نظر گرفتن شأن و جایگاه خود و باشگاه تا کمر مقابل بازیکنان زیاده‌خواه خم می‌شوند و به هر سازی که آن‌ها می‌زنند می‌رقصند، باید هم شاهد اینچنین اوضاع تأسفباری باشیم!
اگر همان سال گذشته که بیرانوند برای بازارگرمی راه باشگاه حریف را در پیش گرفت، پرسپولیس قید او را زده بود، هواداران امسال هم شاهد تکرار رویه سال گذشته نبودند، اما وقتی درویش شأن باشگاه خود را آنقدر پایین می‌آورد که تمدید قرارداد بازیکنان را لطف به پرسپولیس و هوادارانش می‌خواند، چطور می‌توان انتظاری جز فسخ قرارداد جهت بالابردن رقم آن داشت؟
سال‌ها قبل که خاطرات آن هنوز هم ملکه ذهن هواداران پرسپولیس است، علی پروین تأکید داشت بازیکنان برای پوشیدن پیراهن پرسپولیس باید پول هم بدهند، اما امروز، درویش که گویی فراموش کرده مدیرعامل چه باشگاهی، با چه پیشینه‌ای است، می‌گوید، بیرانوند، ترابی و اسماعیلی‌فر اگر برگردند، محبت کرده‌اند، اما باید دید این بازگشت محبت به پرسپولیس و هوادارانش است یا مدیرعامل باشگاه! بی‌تردید بازگشت با منت هیچ یک از این بازیکنان به پرسپولیس محبتی در پی ندارد و این همان تفاوت فاحش بین نگاه پروین و درویش است؛ نگاهی که سال‌ها پیش از پرسپولیس یک تیم مقتدر ساخت که بازیکنان برای پوشیدن پیراهن آن التماس می‌کردند، در حالی که امروز آقایان با وجود داشتن قرارداد هم حاضر به ادامه همکاری نیستند و بازی درمی‌آورند. تفاوت زیادی بین نگاه پروین و درویش است؛ تفاوتی که باعث شده است امروز شاهد رشد فضایی رقم‌های قرارداد بازیکنان باشیم؛ رشد غیرقابل توجیهی که مختص پرسپولیس نیست و در تمام تیم‌های لیگ ریشه دوانده است، شاید، چون باوجود تمام ادعا‌های مطرح شده تا به امروز، هیچ نظارت درستی بر عملکرد مدیران و بذل و بخشش آن‌ها از بیت المال نیست که اگر بود، امروز هیچ فوتبالیستی در هیچ جایگاهی به خود اجازه نمی‌داد درخواست چندمیلیارد تومانی را مطرح کند؛ رقم درشتی که شاید خیلی‌ها جز فوتبالیست‌ها را تأمین می‌کند که همه مقابل‌شان چشم و گوش بسته شده‌اند!
