جوان آنلاین: تغییرات تدریجی، اما گسترده در فهرست‌های مختلف بهترین فیلم‌های تاریخ سینما موضوعی است که در حال تبدیل‌شدن به یک رسوایی است. به نظر می‌رسد از چند سال پیش جریانی مشکوک در حال مهندسی فهرست‌های مختلف بهترین فیلم‌های تاریخ سینما به سود آثاری خاص است؛ موضوعی که در حال تبدیل‌شدن به یک رسوایی جدید است چراکه صدای چهره‌هایی، چون پل شریدر، فیلمنامه‌نویس آثار ماندگاری، چون راننده تاکسی را هم درآورده است.
فهرست بهترین فیلم‌های تاریخ سینما که هر ساله از سوی مراکز مختلف نقد فیلم صورت‌بندی می‌شود، از این نظر اهمیت دارد که علاقه‌مندان به فیلم و سینما در سرتاسر جهان اغلب از طریق رجوع به ارزشگذاری این مراکز دست به انتخاب برای فیلم دیدن می‌زنند.
اینکه نسل‌های نویی که چیزی از تاریخ سینما نمی‌دانند به چه آثاری رجوع کنند، می‌تواند موضوعی راهبردی برای شبکه‌های کنترل‌کننده قدرت باشد.
فکرش را بکنید تا یک دهه آینده همین شبکه‌ها کاری کنند تا فیلمی، چون پدرخوانده که پشت پرده قدرت در ایالات‌متحده را به شکلی هنرمندانه ترسیم کرده است، دیگر در صدر فهرست بهترین فیلم‌های تاریخ سینما نباشد و به جای آن آثار سخیفی که با گرایشات همجنس‌بازانه طی یک دهه اخیر ساخته شده‌اند، در صدر فهرست‌ها آفتابی شوند.
با اینکه حدود یک سال از نتیجه به‌روزرسانی نظرسنجی «سایت‌اند سوند» برای انتخاب «بهترین فیلم‌های تاریخ» گذشته، اما «پل شریدر» هنوز قرارگرفتن فیلم «ژان دیلمان» (Jeanne Dielman) در رتبه اول را هضم نکرده است.
کارگردان «اولین اصلاح شده» (First Reformed) در مصاحبه با «سایت‌اند سوند» حتی ادعا می‌کند که در این نظرسنجی «تقلب» صورت گرفته و اضافه می‌کند که «ژان دیلمان» فیلم خوش‌ساختی است، اما نباید به صدر این فهرست نزدیک باشد.
شریدر می‌گوید: این «تقلب» برای اعتبار بخشیدن به فیلمسازان زن روی داده است: «شست‌شان را روی ترازو گذاشتند [و اعمال نفوذ کردند.]»
او ادامه می‌دهد: «برای تقلب در آرا دو اقدام کردند و اقدام سوم به شکل اجتماعی اتفاق افتاد. اولی این بود که مشارکت‌کنندگان را به شدت افزایش دادند. کسانی در این نظرسنجی منتقدانه مشارکت کردند که منتقد فیلم واقعی نبودند و فهرست آرا از ۵۰۰ یا ۶۰۰ به ۲ هزار رسید. این یک تغییر بزرگ است. اقدام دوم این بود که هر فیلم را برابر شمردند و بعد جنبش «من هم» (MeToo) را داشتید که باعث شد همه فکر کنند یک فیلمساز زن باید در فهرست‌شان وجود داشته باشد.»
شریدر در ادامه از «سایت‌اند سوند» به خاطر در اولویت قرار دادن دسترسی‌پذیری فیلم‌ها نسبت به کیفیت انتقاد می‌کند و می‌گوید: «این موضوع به مشکل تقدیس فیلم‌ها و استانداردهایش برمی‌گردد. به یاد می‌آورم که در دانشگاه حرف می‌زدم و یک دانشجو درباره اهمیت
الیتیست [ نخبه‌گرا]نبودن اظهار نظر کرد. به او گفتم: «فکر می‌کنی در کالج چه غلطی می‌کنی؟ تمام مفهومش الیتیستی است. مسئله دانایی بیشتر است، نه مثل سایرین بودن.»
الیتیست بودن هیچ ایرادی ندارد. یکی از افسانه‌های مدرن این است که می‌توان الیتیست بود و در عین حال انسانی عادی. از این بابت می‌توانید از کوئنتین [تارانتینو]تشکر کنید. او می‌گوید: «کیلر کار گرلز»
(Killer Car Girls) یکی از بهترین فیلم‌هاست.»، اما این‌طور نیست. صرف نظر از اینکه چند بار کوئنتین این حرف را بزند، همچنان فیلم خوبی نخواهد بود.»
نظرسنجی سال گذشته «سایت‌اند سوند» باعث شد آثار فیلمسازان زن بسیاری از جمله «پرتره بانویی در آتش»
(Portrait of A Lady on Fire) رتبه‌های بسیار بالاتری پیدا کنند.
در سال‌های اخیر فشار‌های سهم‌خواهانه‌ای برای حضور سینماگران زن در جشنواره‌های سینمایی به ویژه جشنواره فیلم ونیز صورت گرفته بود. این سهم‌خواهی‌ها از یک سو مشکوک به نظر می‌رسید تا حدی که برخی مدیران جشنواره‌های غربی نیز مقابل آن ایستادگی می‌کردند.
