تلخ‌ترین اتفاق برای فوتبال ایران این است که بخواهد عربستان را الگوی خود قرار دهد. عربستانی که همانند دیگر تیم‌های حاشیه خلیج همیشه فارس به عدم صبوری و ایجاد تغییرات در کادر فنی تیم‌های خود (از ملی گرفته تا باشگاهی) به واسطه کسب یکی دو باخت شهره بود و از این باب مضحکه خاص و عام! حافظه فوتبال ایران هنوز علاقه وافر کشور‌های حاشیه خلیچ همیشه فارس به بازیکنان ایرانی را به یاد داد. علاقه‌ای که کشور‌های عربی حاشیه خلیج فارس بابت آن هزینه‌های هنگفت می‌کردند و همین امر باعث جذب بازیکنان ایرانی می‌شد. نگرشی که از سوی فوتبال دوستان ایرانی به شدت نکوهش می‌شد، اما امروز همان نگاه چنان توسعه یافته که جای بازیکنان ایرانی، سرکیسه را برای نفراتی، چون رونالدو شل می‌کند!
کار نیکو کردن از پر کردن است. عربستان همانند قطر، ژاپن را الگوی خود قرار داد. کشوری که سال‌ها قبل با جذب ستاره‌های نامداری که در آستانه خداحافظی از فوتبال بودند، سعی در بالاکشیدن خود کرد. تلاشی که شاید آن روز‌ها به زعم بسیاری هدر دادن پول یا وقت تلف کردن بود، اما امروز بهتر از هر زمان دیگری ثابت شده که در واقع یک سرمایه گذاری درست و منطقی بود.
ژاپنی‌ها ابتدا دست روی ستاره هایی، چون زیکو، لینه‌کر، فالکائو و ... گذاشتند. چهره‌های مطرحی که برای بازنشستگی رای فوتبال ژاپن شدند و خیلی زود با آویزان کردن کفش‌های خود به دنیای مربیگری روی آوردند. اما همان اندک زمان حضورشان در ژاپن کافی بود تا چشم بادامی با استفاده از تجربیات آنها گامی برای بالا کشیدن و حرفه‌ای کردن فوتبال خود بردارند. ژاپنی که بعدتر با گرفتن میزبانی بازی‌های مطرح فوتبال اروپا و همچنین جام جهانی توانست به رابطه‌های خوبی در فوتبال رسیده و با استفاده بهینه از آنها، سری در میان سر‌ها در آورد. موفقیتی که چند سال قبل قطر با الگو برداری از آن توانست به عنوان قهرمانی در آسیا دست یابد. قطر هم درست به همین روش عمل کرد. استفاده از ستاره‌هایی که در آستانه بازنشستگی بودند و گرفتن میزبانی رویداد‌های مهم که نگاه‌ها را به سمت این کشور جلب کرد. کاری که اماراتی‌ها نیز انجام دادند و خیلی زود هم موفق شدند. به طوریکه امروز بسیاری از تیم‌های اروپایی اردو‌های تدارکاتی خود را در این کشور (امارات) برگزار می‌کنند و حالا بعد از امثال ژاپن، امارات و قطر نوبت به عربستان رسیده! کشوری که تا همین چند سال قبل سکو‌های ورزشگاه‌های آن با بلیط‌های رایگان نیز پر نمی‌شد، اما امروز با جذب نفراتی، چون رونالدو و دیگر ستاره‌های مطرح دنیا که می‌توانند به لحاظ فنی کمک شایانی به فوتبال این کشور باشند و همچنین گرفتن میزبانی مسابقات اروپایی ها، قصد دارند تا پا جای پای ژاپن بگذارند و هیچ بعید نیست که موفق هم بشوند. چرا که از حضور ستاره‌های مطرح فوتبال دنیا حتی استفاده‌های فرهنگی و سیاسی نیز می‌کنند تا پای گردشگران بیشتری را به کشور خود باز کنند.
سخت و تلخ است بخواهیم فوتبال ایران که روزی آقای آُسیا بود را با عربستان مقایسه کنیم، اما واقعیت هر اندازه که تلخ باشد نمی‌توان کتمان کرد و واقعیت این است که درست در شرایط که کشورهایی، چون عربستان و قطر و امارات در تکاپوی حرفه‌ای شدن و رسیدن به گرد پای اروپایی‌ها هستند، حضور مدیران نالایق و بی کفایت باعث شده تا تنها نتیجه حضور بازیکنان و مربیان خارجی در ایران افزایش تعداد شکایت‌ها از فوتبال کشورمان در فیفا باشد و بس! تبلیغاتی که برخلاف کشور‌های عربی حاشیه خلیچ همیشه فارس هیچ نکته مثبتی ندارد و تماما منفی است!
رفت و آمد بازیکنان و مربیان خارجی در فوتبال ایران به امروز و دیروز ختم نمی‌شود و ید طولایی دارد. با این وجود، اما فوتبال ایران هرگز آنطور که باید نه به لحاظ فنی و حرفه‌ای و نه تبلیغاتی از این اتفاق و رخ داد استفاده نکرد و بهره‌ای نبرد. درحالی که کشور‌های حاشیه خلیج فارس که تا همین چند سال قبل فوتبال آنها محلی از اعراب نداشت با یک یک الگو برداری درست از روی دست کشور‌های موفقی، چون ژاپن، در حال گام برداشتن به سوی موفقیت هستند. آنهم به شکلی حرفه‌ای و اصولی. تا دیروز بسیاری بر این باور بودند که این کشور‌ها تنها کاری که می‌دانند ولخرجی و هزینه کردن‌های هنگفت است، اما امروز امارات و قطر دارند نتیجه هزینه کردن‌های خود را می‌بینند و بعید نیست فردا روز عربستان هم به جرگه همین کشور‌ها اضافه شود. این درحالی است که فوتبال ایران به دلیل حضور مشتی مدیر نالایق و ناکار آمد که تنها از این صندلی به صندلی دیگر منتقل می‌شوند و هرگز از این دور باطل خارج نمی‌شوند هر روز بیش از در باتلاق مشکلات و فساد و بدهی‌های هنگفت فرو می‌رود و هیچ امیدی به آینده آن نیست. واقعیتی که بسیار تلخ، اما غیر قابل انکار است
