بازی اول تمام شد، باید قاعدتاً خوشحال باشیم بابت کسب پیروزی خوب و پرگل حتی مقابل یمن، آن هم وقتی مدعیان قهرمانی جام ملتهای آسیا در برابر حریفانی در سطح همین یمن کارشان گره خورد، باختند یا به زحمت پیروز شدند، باید خوشحال باشیم و البته هستیم،، اما نگرانیهایمان تمامی ندارد. ما پیروز میدان بودیم، اما این ما بودیم که به حاشیه رفتیم، یمن چیزی برای از دست دادن نداشت. بنابراین راحت باخت و رفت، اما ما ماندیم و حاشیههایی که خودمان برای خودمان درست کردیم، حاشیههایی که میتواند زمینمان بزند. حاشیههایی که مدتهاست سرمربی تیم ملی برای خود و تیم ایجاد کرده، حاشیههایی که بازیکن کمظرفیت تیم به پا میکند و باید گفت: شاید بهزعمش «خیریتی» در کار بوده است. حالا این خیریت از نظر او چیست و چرا دست از فوتبال باشگاهی و ملی ما برنمیدارد را باید از خودش پرسید. ما باید خوشحال باشیم. هستیم، اما نگران، نگران اظهارنظرهای حاشیهای، نگران حرکات آماتورگونه که وحدت ملی را دچار از هم گسیختگی میکند. کیروش حرف از اتحاد میزند، اما از امارات برای فوتبال ایران یقه چاک میدهد و عربده میکشد. طارمی با لباس تیم ملی گلزنی میکند و عدد ۶ را نشان میدهد و بعد در توجیه این حرکت اشتباه پای عزتاللهی را وسط میکشد.
تیم ملی پیروزی خوبی به دست آورد، یک پیروزی خوب برای تحکیم موقعیت و برتری نسبت به رقبای حاضر در گروه D. مسابقات جام ملتهای آسیا. ما بردیم و اینگونه به حاشیه رفتیم، پیروز شدیم و اینجا در ایران اختلافات رنگی بالا گرفت و آنجا سرمربی تیم ملی باز هم شروع به خط و نشان کشیدن برای دیگران کرد. حالا سؤال اینجاست اگر در بازی بعد نتیجه نگیریم چه المشنگهای به پا میشود؟
دیدار با ویتنام به مراتب سختتر از یمن است و بازی آخر مقابل عراق هم که وضعیت کاملاً روشنی دارد. پایان بازی با یمن این واقعیت را ثابت کرد که اصلاً تفاوتی نمیکند، نتیجه چه باشد. ما خود به خود برای خودمان حاشیهسازی میکنیم، اصلاً انگار تیمی که در امارات به میدان میرود از ایران جداست، مسئلهای که حالا با موضعگیریهای سرمربی تیم ملی بیشتر از قبل به واقعیت نزدیک شده است. تیم ملی مقابل فوتبال ایران قرار دارد و این بزرگترین حاشیه برای زمینگیر کردن یک تیم است.
پیش از شروع بازیها حرف از اتحاد، یکرنگی و همصدایی بود،، اما کیروش درست در آستانه بازیها خودش به این اتحاد ضربه زد و حالا بعد از پیروزی اول گویی که خیالش راحت شده باشد، شروع به زدن ضربههای بعدی کرده است. کیروش بیمحابا میتازد و، چون کسی جلودارش نیست، طبیعی است که بازیکنان زیر دستش هم هر کاری دلشان بخواهد انجام دهند. هیچ بعید نیست که در بازی بعد مثلاً اگر امید ابراهیمی گلزنی کرد، عدد ۴ را نشان دهد و بعد مثلاً بگوید به یاد سیدجلال حسینی آن را نشان دادم، چرا؟ چون بزرگ تیم ملی اهل حاشیهسازی است. البته نباید از پالسهای منفی و حرفهای مشکوکی که از اینسو به تیم میرسد هم غافل ماند. اینکه در یک کنفرانس خبری سؤالی مشکوک پرسیده میشود و اینکه جوابی مشکوکتر داده یا ترجمه میشود هم قابل پیگیری است، چراکه هستند کسانی که نمیخواهند فوتبال ملی و باشگاهی ایران آرامش داشته باشد. به نظر میرسد آنها از شاخ و شانه کشیدن سرمربی تیم ملی با سرمربیان باشگاهی سود میبرند.
تیم ملی فوتبال بازی اول را برد، خوب هم برد و ما خوشحالیم. این تیم میتواند آرزوی ۴۳ ساله فوتبال ایران را برآورده کند، اما باید نگران حاشیهها بود، حاشیههایی که اگر جمع نشود باعث میشود اینبار نه از رقبا که به خودمان ببازیم و دست خالی از امارات برگردیم.