جوان آنلاین: ۲۱ سال پیش در چنین ایامی (پنجم دی‌ماه ۱۳۸۲) شهر بم و مناطق اطراف آن در شرق استان کرمان به مدت ۱۲ ثانیه لرزید. ۱۲ ثانیه‌ای که منجر به کشته شدن بیش از ۳۰ هزار و مجروحیت ۲۰۰ هزار هم‌وطن شد. سومین زمین‌لرزه پرتلفات تاریخ ایران یک و نیم میلیارد دلار خسارت مالی، ۵ هزارو ۲۰۰ کودک بی‌سرپرست، هزارو ۵۰۰ زن سرپرست خانوار و ۲۵۰ مورد ضایعه نخاعی برجای گذاشت و ۱۰۰ درصد سازه‌های شهر و ارگ بم با بیش از ۲ هزارو ۵۰۰ سال قدمت ویران شد. این فاجعه یکی از بزرگ‌ترین زلزله‌های جهان از نظر تلفات بود و گستردگی آن موجب شد، پنجم دی‌ماه در تقویم ملی، روز ایمنی در برابر زلزله و کاهش اثرات بلایای طبیعی نامگذاری شود. اما آیا این نامگذاری به تنهایی کافی بود تا عبرت بگیریم و بدانیم که در گوشه گوشه این سرزمین شاید تجربه تلخ بم تکرار شود؟ آیا از زلزله‌های ویرانگر منجیل، بم و طبس درس گرفته‌ایم و سبک زندگی و رفتار مدیریتی‌مان در حوزه ساخت و ساز، ایمنی شهرها، مقابله با بحران، آموزش و مهارت، متناسب با این درس‌ها شده است. شوربختانه باید گفت، حوادث پس از زلزله بم و بی‌توجهی یا کم‌توجهی به تمام آنچه باید پس از این واقعه انجام می‌شد، حکایت از آموخته‌های اندک ما از زلزله بم دارد. بی‌تردید در کشوری که مستعد اکثر حوادث و بلایای طبیعی است و جزء ۱۰ کشور حادثه‌خیز دنیا محسوب می‌شود، محصور کردن موضوع در یک روز تقویمی و برگزاری چند برنامه مناسبتی و آموزشی و نمادین، ما را در برابر حوادث واکسینه نمی‌کند. باید سبک زندگی‌مان را با زلزله و دیگر بلایای طبیعی هماهنگ کنیم تا کمتر آسیب ببینیم.
