عکس از سفر یا سفر برای عکس؟!

جوان آنلاین: وای چه منظره‌ای، بیا اینجا یه عکس بگیریم! از این ور هم بگیریم! ببینم عکسمو! از این زاویه هم بگیر، اونجا نورش خوب نبود! بذار شالمو عوض کنم با این یکی هم بگیر! ببین به نظرم تو دستت خسته شد، بدم به فلانی بگیره! من برای این در چوبی سوخته و فانوس خراب سال‌هاست شعر ذخیره کردم که استوری کنم، اینو بگیر آخرشه! صورتم از اون ور لاغرتر می‌افته! بذار لب آب پاهامو بذارم بعد انگار یه هو موج می‌زنه، عکس بگیر! غروب شد بیا یه شات هم از غروب بگیریم! ماشینو نگه‌دار اینجا واسه عکس عالیه! آنقدر عکس گرفتیم که رفیق‌مان خسته شد، مادرمان ناراحت شد، برادرمان عصبانی شد، همسرمان کم آورد! کاری نداریم جای پر خطری است یا نه؛ برای نشان دادن جایی که رفتیم هر ریسکی را به جان می‌خریم! حتی به قیمت ناراحتی بقیه! مهم این است که عکس ما ثبت شود و برای نمایش به دیگران در صفحات مجازی ماه‌ها عکس داشته باشیم! یک روز با این سمت آبشار روز دیگر از آن سمت آبشار، یک روز در ایران و روز دیگر خارج!
برخی از ما اگر خودمان هم روزی خسته شویم حالا فرزند کوچک‌مان را دستمایه عکسبرداری قرار می‌دهیم. آنقدر از طفل معصوم با ادا‌های مختلف عکس می‌گیریم که نمی‌گذاریم او از بودن در طبیعت و شن بازی و خاک بازی لذت ببرد. طبیعی است وقتی با لباس خوب لب دریا می‌رویم برای آب‌بازی و شن‌بازی محدود می‌شویم. قاعدتاً وقتی فلان کتانی را برای نشان دادن در عکس می‌پوشیم دیگر نمی‌توانیم لذتی از در و دشت ببریم. به هر حال گران خریدیم و سعی می‌کنیم در نگهداری آن هم کوشا باشیم. 
چای یخ کرد، اما فلانی هنوز در حال عکس گرفتن و استوری گذاشتن است. غذا از دهن افتاد و جمعی منتظر هستند تا فلانی عکس بگیرد. شارژ گوشی تمام شد و نیاز به گوشی است، اما باتری هم قربانی عکس و فیلم شد. آنقدر عکس گرفت و مزاحم اطرافیان شد که نه خودش چیزی از سفر فهمید و نه اطرافیان لذتی از دیدن مناظر بردند. لذت طلوع را به قیمت عکس انداختن از دست داد، لذت غروب را قربانی استوری کرد، حض دیدن کوچه باغ‌ها را به لایو چند دوست و رفیق فروخت. یک گام از جمع بیشتر عقب بود، چون هنوز دنبال عکس گرفتن بود. 
کسی مخالف عکس انداختن نیست، اما صرفاً چند شات آن هم برای یادگاری و مرور خاطرات. تا به حال هیچ کس با دیدن تصاویر و مناظر قید رفتن به جایی را نزده است که بگوید خب دیدن همین عکس‌ها کافی است. اصلاً دیگران به کنار به خودتان و لذت سفر فکر کنید. نصف لحظات عمر شما به جای دیدن تصاویر صرفاً به دیدن مناظر از صفحه گوشی و لنز دوربین گذشت. 
پز چی را می‌دهی؟ باشه خب تو اهل سفر تو خارج برو، تو لوور ببین و آبشار برو، تو طبیعت گرد، تو صخره‌نورد و غارنورد هستی! اما آیا دنبال «خوش به حالتون» و «کاش ما جای شما بودیم» و «وای خوش به سعادتت هستی»؟!
ما حتی در سفر‌های مذهبی ول کن ماجرا و عکس نیستیم. پشت به حرم و ضریح اهل‌بیت می‌ایستیم و با لبخند عکس می‌اندازیم و بعد سریع استوری می‌کنیم یا پروفایل می‌گذاریم. پشت به امام و ضریح برای عکس؟! فلان هتل را در عتبات رزرو می‌کنید که برای عکاسی بالای پشت‌بام آن بروید تا ضریح بهتر مشخص باشد و در استوری بگویید ما دوباره خوش روزی بودیم و طلبیده شدیم؟!
هیچ‌کس نمی‌گوید، عکس نگیریم و نگیرید، بگیریم اتفاقاً حتماً هم بگیریم، ولی هر چیزی حدی دارد. تصویری که ثبت می‌کنید در واقع یادگاری از همان لحظه است که بعد‌ها به خاطره‌ای تبدیل می‌شود نه صرف نمایش سفر رفتن به دیگرانی که معلوم نیست بتوانند آن سفر را بروند یا نه!
فارغ از این چراها، لذت تماشای مکان‌های دیدنی و فضا‌های خاص و رسیدن به آرامش در طبیعت را قربانی عکس و نمایش آن به دیگران می‌کنید؟!
دوستی تعریف می‌کرد که من اوایل ازدواج در جمع خانواده همسرم حاضر می‌شدم، اما بعد از مدتی کمتر و در نهایت هم ترجیح دادم میهمانی نروم که مشکلات و تنش‌های زیادی را در خانواده به همراه داشت. دلیل وی برای این کناره‌گیری به خاطر صحبت‌های اطرافیان بود. وی تعریف می‌کرد: «در جمع خانواده همسرم هیچ حرفی نداشتم بزنم، چون عمدتاً اکثر آن‌ها راجع به سفر‌های خارجی خود صحبت می‌کردند. محور حرف راجع به فلان غذای فلان رستوران و فلان بستنی فلان خیابان در کشور دیگر بود. مجلس بعدی نفر بعدی به همان رستوران می‌رفت و خاطرات جدید تعریف می‌کرد. کاملاً از بیرون می‌دیدم که سفر‌های خارجی و تعریف خورد و خوراک برای این جمع رقابتی شده است و به همین دلیل گریزان از جمع خانواده همسرم شدم.»
این چنین ما در دایره باطلی می‌افتیم که خودمان متوجه نیستیم. سفر می‌رویم! خیلی هم عالی! برای دل خودمان و آرامش روحی روانی خودمان می‌رویم! نهایت اینکه بد نیست برای معرفی جاذبه گردشگری یا رستوران، هتل و بومگردی به دیگران، چند عکس هم با دیگران به اشتراک بگذاریم.