به نظر مي‌رسد ورود به قلمرو فدراسيوني كه رئيس آن نزديك به چهار دهه به صندلي رياست آن تكيه زده و كسي هم نمي‌تواند او را از اين مسند كنار بگذارد مانند ورود به قلمرو ممنوعه‌اي باشد كه مجازاتي سخت را در پي داشته باشد، اما اتفاقاتي كه طي ماه‌هاي گذشته و حتي سال‌ها و سال‌هاي گذشته رخ داده، همه و همه باعث مي‌شود كه نتوان از كنار اين موضوع به سادگي گذشت. فدراسيون بوكس از آن دست فدراسيون‌هايي است كه گويا عزمي براي نوسازي، بهسازي و به‌روزرساني آن ديده نمي‌شود. علت چيست، تجربه نشان داده كه زياد نبايد سراغ آن را گرفت، چون نه به نتيجه‌اي مي‌رسي و نه مافياي موجود در اين فدراسيون اجازه نتيجه‌گيري مي‌دهد. نكته جالب اينجاست كه تمامي بوكسورهاي تيم ملي، تمامي مربياني كه با تيم ملي كار كرده يا كاري مي‌كنند متفق‌القول مي‌گويند كه وجود مافيا در فدراسيون و حضور مسئولاني كه در امور تيم ملي و ورزشكاران كارشكني مي‌كنند دليل اصلي ضربه خوردن اين رشته و ورزشكاران آن به خصوص ملي پوشان است.
جالب‌تر از اين اينكه، تمامي آنها كه اين نظر را دارند، مي‌گويند رئيس فدراسيون در اين جريان‌ها بي‌تقصير است و به او اطلاعات اشتباه مي‌دهند. داستان فدراسيون بوكس زماني جالب‌تر مي‌شود كه پس از لغو يك اردو، يا بر هم خوردن يك مسابقه و از دست رفتن يك فرصت براي اين رشته پاي حرف‌هاي مسئولان فدراسيون بنشيني يا صحبت‌هاي آنها را رصد كني، اينقدر ضد و نقيض و اينقدر آسمان و ريسمان بافتن مشاهده مي‌كنيد كه خود مي‌ماني كدام را باوركني. نمونه‌اش همين لغو سفر به ونزوئلا براي شركت در مسابقات انتخابي المپيك كه از قضا آخرين فرصت هم بود. نگاهي به حرف‌هاي نايب رئيس فدراسيون و رئيس كميته روابط بين‌الملل آن به خوبي ثابت مي‌كند كه چه جو غيرحرفه‌اي و غيرمسئولانه‌اي در اين فدراسيون حاكم است. وقتي جناب نايب رئيس، فدراسيون بين‌المللي و ونزوئلا را مقصر قلمداد مي‌كند كه توطئه كرده‌اند تا بوكس ايران پيشرفت نكند و وقتي رئيس كميته روابط بين‌الملل، حوادث تروريستي اروپا را بهانه كم كاري و قصور خود قرار مي‌دهد، آنوقت است كه صداي كسي مثل احدي به عنوان مربي در مي‌آيد كه بله در فدراسيون براي تيم ملي كارشكني مي‌كنند يا اينكه آقايان به جاي بوكس بيشتر به فكر برج‌سازي هستند.
طبيعي است كه وجود چنين فضايي و حاكميت داشتن چنين جوي در يكي از فدراسيون‌هاي المپيكي ورزش كشور باعث شده تا به‌رغم وجود استعدادهاي زياد و سخت كوش بوكس ايران حالا تنها به تك نماينده خود يعني احسان روزبهاني در المپيك ريو دلخوش باشد، در حالي كه اين تك سهميه مي‌توانست به تعداد بالاتري افزايش پيدا كند ولي گويا آقايان به فكر چيزهاي ديگري هستند.
دست آخر بايد گفت كه تمامي اين معضلات، حاشيه‌ها، سوءمديريت‌ها و كارشكني‌ها به صورت مستقيم به رئيس فدراسيون و نوع عملكرد او در خصوص مديران زيردستش بر‌مي‌گردد، اينكه با حمايت لفظي چند ورزشكار و مربي كه آن هم معلوم نيست به چه صورتي انجام مي‌شود! جناب رئيس خود را در پشت اصطلاحاتي چون دادن اطلاعات اشتباه، يا پيگيري‌هاي شخصي امور تيم و. . . پنهان كند به هيچ عنوان چيزي از بار مسئوليت رئيس فدراسيون بوكس كم نمي‌كند، او به عنوان رئيس بايد از مديران زيردستش كار بخواهد و نتيجه را رصد كند، نه اينكه خودش شخصا به دنبال كارها باشد يا اينكه منتظر بنشيند تا به او اطلاعات غلط بدهند. به نظر مي‌رسد فدراسيون بوكس براي سال‌هاي آينده و افق روشن‌تر نيازمند خون و فكري تازه باشد، تفكري جداي آنكه در اين سي و چند سال بر آن حاكم بوده، فراموش نكرده‌ايم كه جناب رئيس عنوان كرده بود اگر نتواند چهار سهميه المپيك بگيرد خودش مي‌رود و به نظر مي‌رسد حالا وقت خوبي براي خداحافظي او با بوكس باشد. حالا بوكس ايران در آستانه نابودي و سقوط به قهقرا تنها يك نماينده در ريو 2016 دارد و ادامه اين روند و اين نوع مديريت به طور حتم همين تك سهميه را هم در المپيك‌هاي بعدي نابود مي‌كند مگر آنكه اتفاقي تازه بيفتد، اتفاقي كه حتماً بايد وزارت ورزش سفت و سخت دنبال روي دادن آن باشد.
