دانش ايراني اسلامي، مايه غرور و افتخار

 دين، طرفدار و مشوق علم است. آن كساني كه علماي بزرگ هستند - به جز موارد بسيار معدودي - همه جزو علماي بالله‌اند. مثلاً ابن‌سيناي پزشكي كه كتاب «قانون»اش تا اندكي پيش - يعني بعد از هزار سال - در اروپا به عنوان يك منبع در دانشگاه‌ها مورد مراجعه بوده، يك عالم ديني است؛ آدمي است كه در عرفان مي‌نويسد، در فلسفه هم مي‌نويسد. فارابي و ديگران هم همين‌طور بودند. البته، موارد بسيار معدودي هم وجود دارد كه از اين قبيل نبودند؛ يعني عالم علوم طبيعي، عالم دين به حساب نمي‌آمده است. از اين قبيل هم داريم؛ اما كم. بنابراين، علم و دين با هم پيش رفتند و دين به علم كمك كرده است.
يكي از چهره‌هاي سياسي ما به يكي از كشورهاي مطرح اسلامي رفته بود، رئيس‌جمهور آن كشور جلوي حضارِ غيرايراني و غيربومي آن كشور، كه از كشورهاي اروپايي بودند - نه در جلسه خصوصي كه حملِ بر مصانعه و تعارف شود - گفته بود كه ما مسلمان‌ها به ايران افتخار مي‌كنيم؛ هم به امروز ايران و نظام جمهوري اسلامي، هم به ايران در تاريخ اسلام. گفته بود اين پيشرفت‌هاي اسلامي، دانش اسلامي و تمدن اسلامي را ايراني‌ها رشد داده‌اند و به بالندگي رسانده‌اند و به يك معنا پايه‌گذاري كرده‌اند. ما اين توقع را از خودمان داريم؛ ما مي‌خواهيم در زمينه دانش و فناوري به جايي برسيم كه شأن ملت ايران است. اين فقط يك نگاه غرورآميز ملي نيست، اين نژادپرستي نيست؛ اين حتي يك نگاه انسانىِ عام به همه بشريت است؛ به خاطر اينكه اگر ما بتوانيم در دانش، در خط مقدم قرار بگيريم، انگيزه‌هاي جهان‌گيري و جهان‌گشايى غرب را نداريم؛ انگيزه‌هاي سودجويانه از ملت‌ها را نداريم؛ دانش ما كه به سود ماست، به سود ملت‌هاي ديگر هم هست.
- رهبر معظم انقلاب، بيانات در ديدار جمعي از مهندسان
- رهبر معظم انقلاب، بيانات در ديدار جمعي از نخبگان علمي