ثبت‌نام انتخابات مجلس در شرايطي هفته گذشته به پايان رسيد كه حضور چهره‌هاي شاخص ورزشي در بين نامزدها چشمگير بود، طوري كه خيلي‌ها تحليل كردند كه بعد از حضور ورزشكاران در شوراها، حالا صندلي سبز بهارستان براي ورزشي‌ها جذابيت پيدا كرده است و به همين خاطر هم بود كه از ورزشكار معروف گرفته تا مدير و گزارشگر ورزشي با پر كردن فرم‌هاي ثبت‌نام مي‌خواهند شانسشان را براي رسيدن به مجلس امتحان كنند. كاري كه پيش از اين امامعلي حبيبي و اميررضا خادم دو كشتي‌گير مشهور ايران انجام داده‌اند و بر صندلي قانونگذاري نشسته‌اند. اولين بار پس از اجراي اصلاحات ارضي محمدرضاشاه، انتخابات بيست و يكمين دوره مجلس شوراي ملي برگزار شد. همان انتخاباتي كه خبرهاي فراواني مبني بر كانديداتوري غلامرضا تختي در آن به گوش مي‌رسيد اما تختي به ميدان نيامد و ميدان نمايندگي ورزشكاران در مجلس را به امامعلي حبيبي سپرد. او نخستين ورزشكار سرشناس ايراني بود كه به عنوان نمايندگي مردم در مجلس دست يافت. حبيبي كه مدال طلاي المپيك 1956 ملبورن را كسب كرده بود از حوزه بابل به مجلس راه يافت. پس از او هم اميررضا خادم در انتخابات مجلس هفتم كانديدا شد و 40سال پس از امامعلي حبيبي بار ديگر يك كشتي‌گير سرشناس ايراني راهي مجلس شد. او در مصاحبه‌اي درباره حضورش در عرصه سياست گفته بود: «يك قهرمان وقتي جايگاه ملي پيدا مي‌كند و به ماندگاري در اذهان مي‌رسد بايد تلاش كند. قهرمان ملي مثل دستمال كاغذي نبايد تاريخ مصرف داشته باشد. اين تلاش براي حفظ جايگاه دليل اصلي ورودم به انتخابات بود. من قبول نداشتم كه تابلو افتخاراتم در كشتي را قاب كنم، به ديوار بزنم و از كنار آن نان بخورم». او در انتخابات مجلس هفتم به عنوان نفر سوم از تهران به مجلس راه يافته بود، در دوره بعد مجلس نيز كانديدا شد و با قرار گرفتن در رده 60 راهي به مجلس هشتم پيدا نكرد و درباره آن انتخابات گفت: «زماني كه از سوي وزارت كشور آمار آراي موجود در صندوق‌ها را دريافت كردم متوجه شدم حتي صندوق‌هايي كه اعضاي ۱۰ نفري خانواده خودم در آنجا رأي داده بودند يا در مسجد محل سكونتم در گزارش صندوق‌هاي وزارت كشور تعداد آراي من صفر ثبت شده بود!» اميررضا خادم 12 سال پس از تجربه حضور در مجلس، اين روزها هم به ساختمان معروف خيابان بهارستان رفت و آمد دارد، نه به عنوان نماينده، بلكه او با حكم محمود گودرزي به عنوان معاون حقوقي و پارلماني وزير ورزش فعاليت مي‌كند. خادم در گفت‌وگوي اختصاصي با «جوان» درباره موج جديد تمايل ورزشي‌ها براي حضور در مجلس صحبت كرده است.
آقاي خادم، شما پس از امامعلي حبيبي دومين قهرمان ورزشي هستيد كه وارد مجلس شديد، از تصميم‌تان در دهه 80 براي ورود به بهارستان صحبت مي‌كنيد.
پس از تجربه رياست فدراسيون كشتي و همچنين دعوت گروه‌هاي سياسي به اين تصميم رسيدم كه مي‌توانم در حوزه‌هاي ورزش، فرهنگي و جوانان با حضور در مجلس مثمرثمر باشم. معتقد بودم مي‌توانم با رفتن به مجلس، علاوه بر بعد نظارتي در حوزه ورزش، مي‌توان زمينه‌ساز فعاليت‌هاي تأثيرگذاري در حوزه‌هاي فرهنگي و سياسي بود و به همين دليل در انتخابات شركت كردم.
پس از ورود به مجلس در چه حوزه‌هايي بيشتر فعاليت داشتيد؟
با توجه به اينكه منتسب به گروه و جريان خاصي نبودم با عضويت در فراكسيون فرهنگي و كميته‌هاي ورزش و جوانان و البته گردشگري سعي كردم كه در اين بخش‌ها مباحث اجرايي را دنبال كنم. به خصوص در حوزه فرهنگ سعي كرديم با طرح‌هاي پيشنهادي حمايت‌هاي خوبي از اهالي فرهنگ و هنر صورت بگيرد و زمينه فعاليتشان را تسهيل كند.
شما يك قهرمان ورزشي بوديد و با توجه به اين موضوع، ورزشي‌ها آن روزها انتظارات زيادي از شما داشتند، در بحث ورزش عمده كارهايي كه توانستيد در مجلس انجام دهيد چه بود؟
پيش از سال 82 رقم پيشنهادي بودجه ورزش رقم قابل توجهي نبود و به همين خاطر افزايش بودجه ورزش را مطرح كرديم. در اين زمينه موفق هم بوديم و توانستيم در همان سال اول حضور در مجلس، با رايزني‌هايي كه انجام شد، بودجه ورزش را از 78 ميليارد به رقم 400ميليارد رسانديم و رشد بيش از 4 برابري بودجه اختصاص يافته براي ورزش را شاهد بوديم. در بعد نظارتي هم چون مانند امروز وزارت ورزش هنوز شكل نگرفته بود و سازمان تربيت بدني بود، نمي‌توانستيم نظارت مستقيمي بر عملكرد اين سازمان داشته باشيم و آنها پاسخگو نبودند. با اين حال سعي مي‌كرديم با تعامل كارها را پيش ببريم و پيشنهادهاي لازم را ارائه مي‌كرديم.
12 سال بعد از روزهايي كه شما به مجلس رفتيد، امسال هم براي انتخابات مجلس آينده، چهره‌هاي زيادي از جامعه ورزش ثبت‌نام كرده‌اند، چهره‌هايي كه مي‌خواهند پا جاي پاي شما بگذارند، برخي از اين تصميم ورزشكاران انتقاد كرده‌اند و بعضي‌ها هم استقبال، زماني كه شما هم به مجلس راه پيدا كرديد، چنين جوي وجود داشت؟
سال 82 مخالفت‌ها زياد محسوس نبود. با تمام اينها معتقدم كه ورزشي‌ها هم مانند ديگر اقشار جامعه، حق فعاليت اجتماعي را دارند و مي‌توانند در دستگاه‌هاي تصميم‌ساز كشور حضور فعال داشته باشند. مجلس هم يكي از اين بخش‌هاست. به عقيده من صرف ورزشي بودن يا نبودن ملاك نيست، بلكه داشتن بينش سياسي و حقوقي مقوله‌اي است كه نامزدهاي مجلس چه حالا ورزشكار و چه غير آن بايد داشته باشند تا بتوانند در جايگاه نمايندگي مثمرثمر باشند.
يعني يك قهرمان ورزشي تنها به محبوببت و شهرتش براي راهيابي به مجلس نبايد اكتفا كند؟
قطعاً همين طور است. هر فردي قصد خدمتگزاري در مجلس يا شورا را دارد، بايد حداقل سابقه چند سال كار اجرايي و مديريت داشته باشد و با روند مديريتي معمول در كشور آشنا باشد. كسي كه اين ملزوم را نداشته باشد با تصورات آرمانگرايانه وارد مجلس و بحث قانونگذاري مي‌شود. اشكال نگاه آرمانگرايانه اين است كه سبب مي‌شود، فرد نتواند شناخت درستي از تنگناها و مشكلات پيدا كند. به همين خاطر هم خيلي از تصميم‌ها و برخوردهاي او دور از واقعيت‌هاي موجود است و نمي‌تواند شناخت درستي از وضعيت موجود داشته باشد و در جريان تصميم‌گيري‌هاي حساس تأثيرگذار باشد.
پس جامعه ورزش هم نمي‌تواند از چنين نماينده‌اي انتظار كمك به بخش ورزش را داشته باشد؟
طبيعي است كه چنين اتفاقي نمي‌افتد. بحث شناخت و آشنايي به زمينه‌اي كه قرار است آن فرد فعاليت كند از الزامات نمايندگي است. كسي كه سابقه اجرايي نداشته و بينش حقوقي و سياسي ندارد، به طور حتم در مباحث مربوط به قانونگذاري كه در مجلس بحث مي‌شود، نمي‌تواند ورود پيدا كند. به همين دليل هم داشتن حداقل‌هايي از حوزه اجرايي و قانونگذاري براي ورزشكاراني كه مي‌خواهند نامزد شوند ضروري است تا بتوانند به انتظارهايي كه از آنها مي‌رود، جامه عمل بپوشانند و كارنامه موفقي داشته باشند.
