داريوش سجادي روزنامه‌نگار مقيم امريكا كه چندي است به ايران سفر كرده در صفحه اجتماعي خود با اشاره به ورود حسن خميني به رقابت‌هاي انتخاباتي تحليل مهمي از اين رقابت ارائه كرده است.
در اين تحليل كه با عنوان «حاج حسن آقا! نياييد» منتشر شده، آمده است: از فرداي «علامه» خطاب كردن نوه امام خميني توسط آيتالله هاشمي رفسنجاني و پيشنهاد رياست مجمع تشخيص مصلحت به «حاج حسن» دال بر نامزد شدن ايشان در انتخابات پيش روي مجلس خبرگان، استقبال يا عدم استقبال حجت‌الاسلام حسن خميني از اين پيشنهاد به صورت تبعي وارد گمانه‌زني‌هاي سياسي شد؛ گمانه‌اي كه تاكنون مواجه با پاسخ صريح حاج حسن نشده و ايشان در آخرين واكنش با «بياني ايهامي» اظهار داشته‌اند: قطعاً آنچه مسئوليت ما باشد، به آن عمل مي‌كنيم! برخلاف مشتاقان به حضور «حاج حسن» در انتخابات خبرگان واقع بيني توأم با لحاظ مصلحت‌هاي سياسي حكم مي‌كند ايشان از صرافت حضور محتمل در انتخابات مزبور بيفتند. بيرون از برخي خام دستي‌ها در ماجراي 88 در مجموع به اعتبار كنيه و مايه‌هاي فقهي و سواد حوزوي رو به كمال «حاج حسن» چنانچه آن مستطاب به جاذبه‌هاي دنياي سياست بي‌وقعي كرده و موقتاً حيثيت سياسي و اجتماعي خود را صرف فربهي بيشتر در حوزه كنند، قطعاً در ناصيه ايشان به‌وضوح آينده‌اي حائز وزانت در اعيان‌نشين سياست ايران را مي‌توان چشم انتظاري كرد.
حضور فعلي ايشان در انتخابات خبرگان با توجه به چينش مقدماتي كه آيتالله هاشمي رفسنجاني به صورتي «دون كورلئونيك» پيش پاي حاج حسن قرار داد، از اساس اين حضور و موفقيت محتمل ايشان در خبرگان مزبور را در نطفه، آلوده به ناراستي كرد. بر «خَلف خميني» فرض بود تا چون «سَلف خود» وقتي از جانب «پيشوا» متصف به صفت «علامه» گرديدند به تأسي از «پدربزرگ خود» در واكنش به مداهنه «مرحوم حجازي» مي‌گفتند: همه خوف من آن است تا چنين وصفي را باور كنم!
بر «خلف خميني» فرض بود تا چون «سلف خود» در پاسخ به فراخوان «پيشوا» جهت حضورش در خبرگان، تأسي به «پدربزرگ خود» مي‌كرد كه در واكنش به درخواست نماينده اعزامي امريكا به «نوفل لوشاتو» و توصيه به امام دال بر «عقب انداختن بازگشت خود به ايران» هوشمندانه و برخلاف آن توصيه امر به عزيمت در اسرع وقت به ايران كرد. بر اين روال پسنديده آن بود «حاج حسن» نيز هوشمندانه فحواي نچندان پنهان فراخوان «پيشوا» از خود را درك و صراحتاً امتناع از حضورش در خبرگان آتي را اعلام مي‌كرد! حداقل حذق سياسي از نوه حاذق‌ترين شخصيت سياسي - حوزوي تاريخ معاصر ايران آن بود و هست تا متوجه ماهيت چنان فراخواني باشند. بر «حاج حسن» فرض است تا فراخوان «پيشوا» را در چارچوب چينش زمين بازي و بازي با «حاج حسن» و اعتبار «حاج حسن» به‌منظور يارگيري سياسي و صحنه آرايي در پازل قدرت و كامجويي آينده «پيشوا» فهم و ادراك كنند! بر «حاج حسن» فرض است تا متفطن به اين بداهت باشند كه «پيشوا» در صورت داشتن حُسن نيت و به منظور اجتناب از ايجاد شائبه، در خفا از ايشان دعوت به حضور در انتخابات خبرگان مي‌كرد.
بر «حاج حسن» فرض است تا بدين صراحت التفات داشته باشند كه «فراخوان علني» از ايشان در خبرگان توسط «پيشوا»يعني تعمد در زدن مُهر خود بر پيشاني «حاج حسن» تا در فرداي موفقيت محتمل ايشان در ورود به خبرگان «پيشوا» آن حضور را به نام خود سند زده و ناصوابانه «حاج حسن» را «آدم خود» معرفي و القا كند! بر حاج حسن فرض است تا در مواجهه با چنين «دام چاله‌اي» تأسي به «لسان الغيب» كرده و مخاطب را آنگونه انذار مي‌داد كه: برو اين دام بر مرغي دگر نه/كه عنقا را بلند است آشيانه.
