رئيس‌جمهور ديروز در همايش استانداران اعلام كرد: «نبايد فكر كنيم پس از حصول توافق مي‌توانيم هر طور كه بخواهيم حرف بزنيم.» اگرچه معلوم نيست دغدغه روحاني كدام حرف و از سوي كيست و چه عوارضي از حرف زدن به وجود مي‌آيد، اما واقعاً شنيدن اين «باور» و اين «تزلزل» در ايران اسلامي باوركردني نيست.
قبل از توافق تا مرز اينكه «آب خوردن ما به توافق بستگي دارد» پيش رفتيم و اكنون كه توافق بين زمين و آسمان رهاست، رئيس‌جمهور از «حرف زدن» نگران است. سؤال اين است كه مگر حرف انقلاب اسلامي قبل و بعد از توافق متفاوت مي‌شود؟! مگر قرار است غير از آنچه در برجام تعهد كرده‌ايم به چيز ديگري هم پايبند باشيم؟! اگر دولت، حرف، قول يا وعده‌اي به آن طرف داده است، بايد در داخل هم بگويد تا اگر احياناً مسئولان خبر ندارند، در جريان قرار گيرند و مواضع مسئولان متناقض جلوه ننمايد.
با اين نگراني رئيس‌جمهور قطعاً اوضاع خيلي سخت خواهد شد، چرا كه وابسته‌ترين كشورها و ملت‌ها هم در حرف زدن دغدغه‌اي ندارند. حال اگر استقلال ما تا حد «حرف زدن» هم مخدوش مي‌شود چه بايد كرد؟!
رئيس‌جمهور در همين مراسم به تيم قبلي مذاكره‌كننده هسته‌اي اشاره مي‌كند كه «مي‌رفتند و بيانيه مي‌خواندند و مي‌آمدند و تأثيري نداشت.» روي ديگر سكه اين است كه تيم قبل مي‌رفته و حرف مي‌زده و تأثير نداشته است. اگر حرف زدن هيچ تأثيري ندارد و طرف روي حرف حساب نمي‌كند و صرفاً به عمل ما نگاه مي‌كند، چرا از حرف زدن نگران هستيم؟! وزير صنعت مي‌گويد فرانسوي‌ها اعلام كرده‌اند تا خودروي ما را نپذيريد، از چيز‌هاي ديگري مثل هواپيما و صنايع پيشرفته خبري نيست (نقل به مضمون). امريكايي‌ها نيز تاكنون غير از مك‌دونالدشان اعلام آمادگي ديگري نداشته‌اند، پس رئيس‌جمهور نگران كدام حرف از طرف چه كسي است؟! آيا حرف زدن، توافق را به هم مي‌ريزد يا روابط عاطفي و غيررسمي دو طرف را ؟ واقعاً از كسي كه امام را درك كرده است كه مي‌فرمود: «سرانجام چنگ و دندان ابرقدرت را خرد خواهيم كرد، يا پيروز مي‌شويم يا شهيد مي‌شويم كه در مكتب ما هر دو پيروزي است»، اين سخنان باوركردني است؟! بايد سخن در تراز ملتي باشد كه سختي‌ها را تحمل كرده است تا مطالباتش در حد دهان باز كردن به سوي غرب براي شكم جلوه نكند. اگر اين صحبتهاي رئيس‌جمهور را در كنار صحبتهاي ديگر ايشان (در همين نشست) درباره شوراي نگهبان قرار دهيم، مي‌توان چنين قضاوت كرد كه آرامش كشور براي جريان حاكم سودآور نيست و دوقطبي‌هايي كه مشاور رئيس‌جمهور در جلسات محفلي از آن سخن مي‌گويد، در غياب كارآمدي، لازم و ضروري است!
اگر رئيس‌جمهور محترم معتقد است مذاكرات عزتمندانه بوده است، بايد پس از مذاكرات هم مسير كشور و انقلاب در همه زمينه‌ها عزتمندانه باشد. غربي‌ها در فحاشي به پيامبر ما هم به «آزادي بيان» پناه مي‌برند ولي ما بايد به خاطر يك توافق نيم‌بند «حرف» خود را بخوريم و بترسيم؟! امام در ماجراي فراخوان سفراي اروپايي پس از صدور حكم سلمان رشدي چه مواضعي داشتند؟ فرمودند «گمان كرديد تا اسم بازار مشترك (اتحاديه اروپاي فعلي) را مي‌آوريد ما درجا مي‌زنيم و از كنار اعتقادات خود مي‌گذريم.»
مسئولان ما بايد پيرو امامي باشند كه از تهران براي لندن حكم اعدام صادر مي‌كرد و در عين حال مي‌فرمود «من خوف از آن دارم كه تحليلگران امروز 10 سال ديگر بر كرسي قضاوت بنشينند و بگويند صدور فتواي اسلامي اعدام يك مرتد، خلاف عرف حاكم بر ديپلماسي جهان بوده است» و بعد از امام اين پيشگويي محقق شد. اكنون كار به كجا رسيده است كه پس از امام رئيس جمهورمان از «حرف زدن» هم نگران است اما امام در اوج جنگ از فراخوان سفراي اروپايي و تحريم باكي نداشت و ملت ايران را فرزندان رمضان مي‌دانست.
«انقلاب اسلامي» ان‌شاءالله كجي‌هاي «جمهوري اسلامي» را صاف خواهد كرد و نظام جمهوري اسلامي و دولت ايران را در تراز انقلاب اسلامي قرار خواهد داد. اين هم بگذرد.
با اين نگراني رئيس‌جمهور قطعاً اوضاع خيلي سخت خواهد شد، چرا كه وابسته‌ترين كشورها و ملت‌ها هم در حرف زدن دغدغه‌اي ندارند. حال اگر استقلال ما تا حد «حرف زدن» هم مخدوش مي‌شود چه بايد كرد؟! 
