علی شیرین
یکی از ابعاد جنگ نرم که طراحان و مجریان آن از آن سوی آب‌ها و با حدت تمام بر طبل آن می‌کوبند، بیگانه ساختن نسل جدید با مظاهر و جلوه‌های فرهنگ ملی و بومی و آیین و رسوم و سنن ایرانی است. این فرآیند به تدریج موجب از هم گسیختگی، پراکندگی و تشت فرهنگی و تبدیل فرهنگ ملی به خرده فرهنگ معارض می‌شود. یکی از جلوه‌های رسوخ و نفوذ این بیگانگی فرهنگی تبعیت از پوشش مد یا به روز آمد شدن پوشیدن لباس براساس مد ترویجی از طریق رسانه‌ها، ماهواره، فیلم‌ها و اینترنت و کالاهای وارداتی است. مد اگر ذاتاً ضمن برخورداری از تنوع و نوآوری به پوشش و نوع لباسی که متناسب با فرهنگ یک ملت است دهن کجی نکند و خلاف آیین و رسوم ملی و دینی و عرف اجتماعی نباشد نمی‌تواند ناپسند باشد اما وقتی به گونه‌ای ظاهر می‌شود که مفسده برانگیز و اغواکننده است و ذاتاً با آیین مرسوم و فرهنگ پوششی ما در تضاد است دیگر نمی‌تواند پسندیده باشد و لاجرم با فرهنگ بومی در تعارض قرار می‌گیرد.
در سال‌های اخیر فعالیت آشکار و پنهان گروه‌های مختلف ضد فرهنگی و ضد دینی مثل شیطان‌پست‌ها، رپ‌ها و هوی متال‌ها و... در سطح جامعه به ویژه نفوذ آنان در میان نسل جوان که از آگاهی ها و رشد فکری و فرهنگی کمتری برخوردارند موجب شده که علائم و نشانه‌های گروهی و مسلکی آنها نیز به تدریج مثل نوع پوشش، شلوار، پیراهن، آویختن گردن بند و آرایش مو و... در جامعه ظاهر شود و گروهی از جوانان آگاهانه یا ناآگاهانه از این سبک‌ها تقلید کنند، به گونه‌ای که با مشاهده برخی از این علائم حالت آزاردهنده‌ای در انسان ایجاد می‌شود.
آویزان بودن شلوار از تن و شل بستن کمربندها، پوشیدن تیشرت‌هایی که بدن شخص از عقب و جلو نمایان است با برهنگی تفاوتی ندارد، نصب انواع گردن بندها که علائم خاصی را تداعی می‌کند، فشن کردن موها و ... از جمله مظاهر رسوخ و نفوذ این فرهنگ است.
جوانان ما از قدیم به عنوان یکی از آموزه‌ها یاد می‌گرفتند که «کمربندت را محکم ببند و برو پی کار و نان دربیاور.» در مناطقی مثل کردستان جوانان زحمت کش کرد شال کمری را محکم به کمر می‌بندد تا ضمن گرم نگه داشتن کلیه‌ها و استحکام ستون فقرات در موقع کار سفت و محکم و استوار باشند. یا شما زمانی که یک جوان را با کت و شلوار مرتب و شیک می‌بینی نوعی اصالت، شخصیت و آراستگی را در پس این لباس و ظواهر احساس می‌کنی آیا فرهنگ پوشش ایرانی غیر از این می‌تواند باشد؟ ما را چه شده است که در حسینیه‌ها و مساجد و هیئات‌مان بعضاً باید شاهد جوانان دختر و پسری باشیم با قیافه‌های عجیب و غریب از انواع لباس و پوشاک که بعضا به نمایش اعضا و جوارح خود می‌پردازند، کدام فرهنگ،هویت و سنت در این پوشش‌ها نهفته است. در این میان رسانه‌ها به ویژه تلویزیون هنوز چشمان خود را برهجوم‌های مظاهر و ضد فرهنگی بسته‌اند آیا نباید به طرح موضوع از زوایای درست آن پرداخت و جامعه و جوانان را آگاه ساخت. آیا سرپوش گذاشتن مشکلی ازمشکلات ما را تاکنون حل کرده است.
