تیم ملی فوتبال مقابل هنگ‌کنگ عملکرد جالب توجهی نداشت. بازی مطابق میل ما پیش نرفت، هرچند در نهایت سه امتیاز این مسابقه به حساب ایران واریز شد، اما بازی پرانتقاد شاگردان قلعه‌نویی این بهانه را به دست مخالفان سرمربی تیم ملی داد تا هر طور که دلشان می‌خواهد به او و تیمش بتازند. تیم ملی در بازی دوم خوب نبود؛ این یک حقیقت انکارناپذیر است، اما وقتی متوجه باشیم که دو مدعی دیگر جام، یعنی ژاپن و عربستان هم مقابل تیم‌هایی که اصلاً در قواره قهرمانی نیستند با چالش روبه‌رو شده‌اند، نتوانسته‌اند برنده از زمین خارج شوند، آن وقت شاید قدری منصفانه‌تر عملکرد تیم ملی را زیر تیغ انتقاد قرار دهیم. بعد از برتری قاطع ایران مقابل فلسطین برخی از کارشناسان اعلام کردند که نباید توقع داشته باشیم که هنک‌گنگ را هم با چهار یا پنج گل شکست دهیم. خب این اتفاق هم رخ داد و ما با تجربه بیشتر موفق شدیم در یک بازی سخت پیروز شویم.
انتقاد‌هایی که این روز‌ها از امیر قلعه‌نویی و تیم ملی می‌شود، دقیقاً انتقاد‌هایی است که ریشه در خصومت‌های شخصی دارد، چراکه وقتی تیم ملی پیروز می‌شود تعدادی از همین منتقدین یا مهر سکوت بر لب می‌زنند یا اینکه از آن طرف بام می‌افتند و چنان لب به تمجید می‌گشایند که تصور می‌شود تیم به مقام قهرمانی رسیده است. زمان زیادی از برتری مقابل فلسطین نگذشته و یادمان هست که چگونه این پیروزی را شروع طوفانی ایران می‌نامیدند و قدرت‌نمایی یوزها. همان کسانی که اینگونه برتری مقابل فلسطین را بزرگ عنوان می‌کردند حالا کسب پیروزی ضعیف مقابل هنگ‌کنگ را یک شکست قلمداد می‌کنند.
در اینکه تیم ملی با مشکلاتی روبه‌روست هیچ شکی نیست، اما این مشکلات ریشه در سال‌های گذشته هم دارد و اینگونه نیست که یک‌شبه و در زمان سرمربیگری امیر قلعه‌نویی به وجود آمده باشد. خیلی کلیشه‌ای است اگر عنوان کنیم که تیم ملی امروز نیازمند همدلی و اتحاد تمام ارکان فوتبال برای کسب موفقیت است، اما این را می‌توان گفت که حداقل برخی که امتحان خود را بار‌ها در رده‌های ملی و باشگاهی پس داده و حاصلی جز شکست نداشته‌اند، تا پایان کار ایران در جام ملت‌ها زبان به دهان بگیرند و انتقاد بیهوده نکنند.
امیر قلعه‌نویی باید ایراد‌ها و اشکالات تیمش را برطرف کند. این از بد حادثه است که او در بازگشت به تیم ملی با تیم‌هایی روبه‌رو می‌شود که دیگر مثل سال ۲۰۰۷ نمی‌خواهند زنگ تفریح بزرگان فوتبال آسیا باشند. سرمربی تیم ملی به اذعان خودش چند فینال تا رسیدن به فینال اصلی پیش‌رو دارد و تفاوتی هم نمی‌کند مقابل چه تیمی قرار می‌گیرد. بنابراین باید خود و شاگردانش را آماده سخت‌ترین بازی‌ها کند.
در این‌سو هم اگر کسی واقعاً دلسوز تیم ملی است و می‌خواهد ایران نتیجه لازم را کسب کند و موفق شود، بهتر است خصومت‌های شخصی را کنار بگذارد و با انتقاد‌های سازنده به کمک تیم ملی و سرمربی آن بیاید.
