در شرایطی که حسین به صورت یک مکتب در یک زمان حضور دارد و سمبل راه و روش اجتماعی معین و نفی‌کننده راه و روش موجود معین دیگری است، یک قطره اشک برایش ریختن واقعاً نوعی سربازی است.
قیام عاشورا یکی از مهمترین اتفاقات تاریخ است و جاودانگی این قیام بر جهاد و شهادت بنا گذاشته شده است. مکتب عظیم امام حسین(ع) درس جوانمردی، ایثار و گذشت را به انسان‌ها آموخت و درس‌های بی‌شماری برای هر فردی دارد.
این «عقیده آزاد است» به مفهومی که این‌ها می‌خواهند بگویند، یعنی عقیده اساساً ارزشی ندارد؛ یک امر شخصی فانتزی است. یک کسی به این دل بسته و خوش است که می‌خواهد گاو بپرستد و تو خوش هستی به اینکه خدا را بپرستی. هیچ فرقی نمی‌کند. همان طور یک نفر خورش قرمه سبزی دوست دارد و دیگری خورش قیمه.
خواستید دعا کنید اولش «اللهم» بیاورید و تا «من خیری» با اصرار و تضرع بخوانید و بگریید. این یکی از قطعاتی باشد که همیشه بخوانید. در ادامه می‌فرماید: «.. اللَّهُمَّ تُبْ عَلَی حَتَّی لا أَعْصِیک...»
امام جواد (ع) - امامی با آن همه مقامات، با آن همه عظمت - در ۲۵ سالگی از دنیا رفت. این نیست که ما بگوییم؛ تاریخ می‌گوید؛ تاریخی که غیر شیعه آن را نوشته است
هرگز توصیه به ریاضت نمی‌کردند و مقام ریاضت را در این جمله «مَنْ أَخْلَصَ لِلَّهِ أَرْبَعِینَ صَبَاحاً ظَهَرَتْ یَنَابِیعُ الْحِکْمَةِ مِنْ قَلْبِهِ عَلَى لِسَانِهِ» و در مراقبت هر چه بیشتر خلاصه می‌کردند
کما‌بیش هم ایشان را به عنوان بزرگ‌تر قوم و کسی که باعث نجات شان شده قبول داشتند، ولی هنوز دستورالعمل و شریعتی رسمی برایشان نازل نشده بود. هنوز قومیت و وحدتی هم نداشتند تا قوم مستقلی شوند و برای خودشان هویتی داشته باشند
