سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: محمد اطبایی با تأکید براینکه بحران فعلی ما در حوزه بینالملل سینما، کمبود دانش و بینش است، برخی سیاستهای نهادهای رسمی و دولتی سینمایی را عامل مهمی در به راه افتادن سینمای جشنوارهای دانست: «متأسفانه شماری از نهادهای رسمی و دولتی با اعمال سیاستهای اشتباه در دهههای گذشته، کسب موفقیتهای بینالمللی را عاملی برای تولید فیلمهای بَعدی سینماگران دانسته و خود به ترویج به اصطلاح «فیلم جشنوارهای» پرداختند. چرا باید انجمن سینمای جوان کتابی درباره حضورهای بینالمللی فیلمهای کوتاه به چاپ برساند که خود نوعی تشویق این حضورها و جایزههای بیشتر کاذب بوده؟ بماند که چقدر هم در این کتاب اشتباه وجود دارد!»
این کارشناس بینالمللی سینما گفت: متأسفانه آمارهایی که در خصوص شماری از فیلمهای ایرانی، به ویژه فیلمهای کوتاه و موفقیتهای آنها در رسانهها درج میشود شامل شمار بسیاری از این جشنوارههای دروغین و شبهجشنواره بوده است، برای نمونه فهرست ۱۵۰ جشنوارهای یک فیلم کوتاه را اخیراً بررسی کردم که تنها یک جشنواره قابل اعتنا در آن فهرست وجود داشت و ۱۴۹جشنواره فاقد اعتبار یا دروغین بودهاند! در این بین نقش رسانهها بسیار مهم است و بخش عمده رسانههای کشورمان فاقد دانش و شناخت لازم از حوزههای بینالملل بوده و این خبرهای موفقیت کاذب فیلمها در جشنوارههای دروغین را منتشر کرده و همین اخبار راه میانبر شناختهتر شدن این دسته از سینماگران و رسیدن به موقعیتهای بالای هنری و اجتماعی و صنفی شده است.»
بازی با برگ جشنوارههای فیلم خارجی همواره موضوعی حساس بوده که ظرافتهای خاص خود را داشته است و اگر به درستی و با درک عمیق از سوی مدیران فرهنگی از این برگ استفاده میشد به طور قطع میتوانست بیش از این چیزی که هست به سود منافع ملی کشور باشد، هر چند سینمای ایران توانسته در برخی مقاطع با هوشمندی سینماگرانی مثل مجید مجیدی و با فیلمهایی، چون بچههای آسمان و رنگ خدا بدون تأکید صرف بر نقاط منفی جامعه توانمندی سینمای ایران را به رخ جهان بکشد، اما فیلمسازانی هم خود را در معرض سفارش برخی باندهای فرهنگی جهت بزرگنمایی نقاط منفی جامعه ایران قرار دادند و از ایران به بهای دریافت چندجایزه چهرهای منفی مخابره کردند. نکتهای که وجود دارد این است که فیلمسازان ایرانی بعضاً در دام برخی شبه جشنوارهها گرفتار شدهاند که محمد اطیابی در این باره هشدار میدهد: «زمانی دستاندرکاران حوزه بخش بینالملل جشنوارههای فیلم را بر اساس کیفیت و میزان تأثیرگذاری این رویدادها تقسیمبندی کرده و راهبردهای عرضه و پخش فیلمها را بر همین مبنا طراحی میکردند، اما متأسفانه با حضور فناوریهای جدید، شمار جشنوارههای دروغین افزایش چشمگیری پیدا کرده است به گونهای که هم اکنون ما جشنوارهها را به سه دسته واقعی، شبه جشنواره و دروغین تقسیمبندی میکنیم!»
این کارشناس جشنوارههای فیلم در مورد برخی ویژگیهای جشنوارههای دروغین و شبه جشنواره اظها ر. کرد: «این جشنوارهها معمولاً نمایش فیلم ندارند و تنها یک مراسم پایانی دارند، نامهای مشابه با جشنوارههای شناخته شده برای خود انتخاب میکنند، اطلاعات برگزارکنندگان جشنواره، فیلمها، داوران، جدول نمایش در وبسایت این جشنواره وجود نداشته و اساساً وبسایت این رویدادها بهروز نیستند، گاه حتی نشانی برگزارکنندهها در خارج از کشور محل برگزاری جشنواره است! مدل زمان فرصت ارائه و معرفی و ثبت نام فیلم در این جشنواره بسیار طولانی است و مبالغ بالایی را از سینماگران طلب میکنند. گاه این جشنوارهها به صورت زنجیرهای در شهرها و کشورهای مختلف برگزار میشوند، تعداد بالایی جایزه در این جشنوارهها وجود دارد، جایزهها غالباً دیپلم بوده و در صورتی که دریافتکننده جایزه اصرار به دریافت تندیسی داشته باشد باید هزینه آن تندیس و ارسال را بپردازد! هیچ کاتالوگ یا برنامه نمایش چاپ شدهای وجود ندارد و از سینماگران برای حضور، دعوتی صورت نمیگیرد، مگر آنکه خود همه هزینهها را بپردازند، در این جشنوارهها هیچ اسپانسر یا حامی مالیای وجود ندارد.»