سرویس وزرشی جوان آنلاین: میگویند هر قدر پول بدهی آش میخوری. این رسم روزگار است و حقیقتی ثابت شده، اما نه در مورد ورزش ایران و بهخصوص رشتههای مدالآور و المپیکی آن. سالهای سال است که قهرمانان مدالآور ایران خیلی بیشتر از آنچه دریافت کنند مدالآوری و افتخار کسب میکنند.
اعلام لیست بودجه اختصاص یافته از سوی کمیته ملی المپیک به فدراسیونهای ورزشی بار دیگر این حقیقت را ثابت کرد که ما چندین برابر چیزی که برای رشتههای المپیکی و مدالآورمان خرج میکنیم از آنها توقع موفقیت و مدال داریم و، چون این قهرمانان هم در طول تمام این سالها با کمترین توقع و چشمداشت این خواسته ناحق را جامه عمل پوشاندهاند. امروز امر به مدیران ورزش مشتبه شده که اصل همین است و باید با کمترین امکانات و کمترین توجه و رسیدگی بهترین نتایج را گرفت. جالب اینکه در این میان اگر کسی توقع رسیدگی بیشتر و امکانات بهتر باشد خائن است و وطن فروش!
اصلا کاری به یک رشته خاص نداریم اول نگاهی به رقم کل بودجه برای فدراسیونهای ورزشی میاندازیم، ۱۱ میلیارد و ۸۸۹ میلیون تومان برای ۴۶ رشته ورزشی، حالا این رقم را بگذارید در کنار رقمهای پیشنهادی باشگاههای فوتبال به سرمربیان خارجی در همین فصل نقل و انتقالات تا متوجه شوید که چگونه فوتبالی که نه مقام میآورد و نه مدالی کسب میکند فقط در زمینه استخدام مربیان بیکار و از رده خارج چندین برابر این رقم خرج میکند.
حالا بیایید و ۲ میلیارد و ۲۰۰ میلیون کشتی یا ۲ میلیارد و ۱۷۸ میلیون تکواندو و یا ۲ میلیارد و ۴۶ میلیون وزنه برداری برای یک سال را در کنار رقم قرارداد بازیکنان فوتبال قرار دهید تا بهتر متوجه شوید که ورزش ایران چگونه برای مدالآوران و قهرمانانش خرج میکند و چگونه از آنها توقع مدال و مفقیت و پیروزی دارد.
تکرار مکررات است اینکه بگوییم سال سال کسب سهمیه المپیک است و سهمیه را به هیچ ورزشکاری تعارف نمیکنند. لازم نیست که عنوان کنیم که برای سهمیه باید جنگید و تلاش کرد؛ و حتماً این یک حقیقت واضح و روشن برای مسئولان ورزش کشور است که با این اعداد و ارقام در طول یک سال هیچ رشتهای را نمیتوان برای المپیک آماده کرد. با این رقمها هیچ اردویی برپا نمیشود و هیچ دیدار تدارکاتی و رقابت تمرینی درست شکل نمیگیرد.
تکراری است که بگوییم در ورزش به جاهایی رسیدهایم و موفقیتهایی کسب کردهایم که در دیگر بخشها تصورش را هم نداریم. تکراری است که بگوییم ورزش تنها بخشی است که تحریمها و تمام کینهورزیها و دشمنیهای استکبار را دور زده و نام و پرچم ایران را برفراز قلل افتخار جهان بلندآوازه کرده، اما بهرغم تمام این حقایق غیر قابلانکار وقتی بحث خرج کردن و دادن امکانات به میان میآید آقایان مسئول قطره چکان دست میگیرند و خساست به خرج میدهند البته به جز فوتبال که چمدان چمدان دلار و یورو را برایش خارج میکنند بدون آنکه آوردهای داشته باشد.
مشکلات اقتصادی کشور و کمبودها و بحرانی که با آن روبهرو هستیم بر هیچ کس پوشیده نیست و حتی خود قهرمانان و مدالآوران نیز همدوش و همراه مردم درگیر این معضلات هستند و آنها را لمس میکنند، اما اینکه هر وقت بحث خرج کردن برای رشتههای مدال آور به میان میآید آقایان مسئول با مستمسک قرار دادن شرایط خاص کشور این رشتهها را به صرفهجویی و محدود کردن دعوت کنند و در عوض برای فوتبال ولخرجی کنند مصداق بارز تبعیض است؛ تبعیضی که رد پای آن به وضوح در لیست بودجه اعلامی کمیته ملی المپیک دیده میشود؛ لیستی که ثابت میکند در ورزش ایران میتوانی پول نداده آش بخوری و حتی بدون زحمت فقط پول بگیری و کاسه را هم سر بکشی!