تبعیض آفت بزرگی است که قابلیت نابودی هر جامعهای را دارد، این آفت در هر جامعهای که بیفتد، پس از مدتی کوتاه باید شاهد فروپاشی آن بود. ورزش هم از این قاعده تلخ مستثنی نیست و متأسفانه آفت خانمانسوز تبعیض سالهاست به جان ورزش ایران افتاده و اگر عرق ملی، تعصب، عشق به وطن، تلاش برای شادی مردم و از این دست فاکتورهای ارزشمند نبود، قطعاً بسیاری از مدالآورانمان دیگر انگیزه و ارادهای برای درخشش در میادین مختلف نداشتند. موفقیت تیم ملی فوتبال در مرحله گروهی جام ملتهای آسیا آن روی سکه تبعیضها را نمایان کرد. هرچند که آرزوی همه ما قهرمانی تیم ملی در جام ملتهای آسیاست، اما...
با توجه به گروهبندی جام ملتهای ۲۰۱۹ کسب حداقل دو برد کمترین انتظار از تیم کیروش به شمار میرفت. با این حال رفتار هیجانزده وزارت ورزش، فدراسیون فوتبال و حتی معاون اول رئیسجمهور آنقدر عجیب بود که گویا آنها اصلاً انتظار پیروزی تیم ملی مقابل ویتنام و یمن را نداشتند. درست پیش از آنکه سرمربی پرتغالی تاخت و تاز جدیدش را آغاز کند، معاون وزیر ورزش پس از مساعدت ویژه جهانگیری، با چمدانی پر از دلار (۶۰۰ هزار دلار) به امارات رفت تا خدای نکرده پاداش دو برد یوزپلنگها در دور گروهی به تعویق نیفتد! البته سرمربی پرتغالی نیز پس ازدریافت پاداشهای دو برابری نسبت به بازیکنانش از خجالت آقایان درآمد و یکبار دیگر نشان داد که حتی پرداخت پاداش برای دو بازی مقدماتی هم نمیتواند جلوی مصاحبههای تفرقهانگیز او را بگیرد.
حالا این رفتارها را با رفتارهای ورزشکاران و مربیانمان در سایر رشتهها مقایسه کنید. به قول محمد بنا، ورزشکارهای غیر فوتبالی در کشورمان تا به سکوی قهرمانی آسیا و جهان نرسند، خبری از پاداش نیست؛ آن هم پاداشی بسیار ناچیز که با تأخیر فراوان و منتهای زیاد پرداخت میشود. در شرایطی که کمبود بودجه همواره بهانهای برای عدمرسیدگی به حال و روز مدالآوران ایرانی است، فوتبالیها با تفاوت فاحش نسبت به سایر رشتهها از امکانات خوب و کافی برخوردار هستند. اگرچه در سالهای اخیر مرد پرتغالی و شاگردانش به جای تشکر فقط و فقط نقزده و گلایه کردهاند، اما ملیپوشان المپیکی و مدالآور آرزوی داشتن یک صدم امکانات فوتبال را دارند. رؤیای داشتن امکانات و شرایط برابر سالهاست که ورزشکاران غیرفوتبالی را آزردهخاطر کرده و پرداخت پاداش دلاری آن هم در این وانفسای ارزی تازهترین دلخوری اهالی ورزش از رفتارهای تبعیضآمیز مسئولان است.
فاصله طبقاتی بین فوتبال و دیگر رشتهها روز به روز بیشتر میشود؛ نبود امکانات سختافزاری مناسب و استاندارد، نبود بودجه برای اعزامهای برونمرزی، پرداخت هزینههای حضور در تورنمنتهای ضروری خارجی، پرداخت دستمزد مربی خارجی از جیب، نداشتن آینده شغلی، مشکلات معیشتی و... تنها بخشی از حسرتهای افتخارآفرینانی است که حسننیتشان را بارها با گرفتن مدالهای رنگارنگ و به اهتزاز درآوردن پرچم سه رنگ کشورمان ثابت کردهاند. با این حال باز هم دلارها و پاداشها اول از همه به سمت مستطیل سبز سرازیر میشود و در صورتی که باقیماندهای وجود داشته باشد، مسئولان برای توزیع هرچه عادلانهتر آن تصمیم میگیرند! اینگونه است که حس بیارزش بودن به مربیان و ورزشکارانمان تزریق میشود.
این تنها بخشی از واقعیتهای تلخ و زجرآور ورزش ماست. همه ما به شرایط حساس تیم ملی فوتبال در جام ملتها واقف هستیم و برخلاف کیروش علاقهای به جنجالآفرینیهای بیثمر نداریم، منتها نمیتوان نسبت به تبعیضهای روزافزون در عرصه ورزش سکوت کرد. در واقع مدیران ارشد ورزش با توجه به مسئولیت بزرگی که به گردن دارند به جای آنکه در سال قبل از المپیک روحیه و انگیزه را به ورزش کشور تزریق کنند، در جهت افزایش تبعیضها قدم برمی دارند. در شرایطی که داورزنی از سوی وزارت مأمور توزیع پاداشهای دلاری در اردوی تیم ملی فوتبال بوده چطور میتوان از ملیپوشان سایر رشتهها خواست که با مشکل کمبود بودجه و چالشهای اقتصادی کنار بیایند، اعتراض نکنند و فقط به کسب سهمیه و موفقیت در توکیو فکر کنند؟