سرویس دانشگاه جوان آنلاین: این سیستم نوع پیشرفتهای از تکنولوژی به نام «بینایی رایانهای است که به کامپیوترها این امکان را میدهد که تصاویر بصری را بخوانند و شناسایی کنند. این گام مهمی در جهت سیستمهای عمومی هوش مصنوعی است. کامپیوترهایی که خودشان یاد میگیرند، حسی هستند، تصمیماتی بر پایه استدلال میگیرند و با انسانها به صورت انسانیتری تعامل میکنند. هرچند سیستمهای بصری کامپیوترهای هوش مصنوعی کنونی به صورت فزایندهای قدرتمند و توانمندند، برای وظیفه خاصی طراحی شدهاند و این به این معنی است که توانایی آنها برای تشخیص آنچه میبینند به اندازهای که توسط انسانها آموزش داده شده و برنامهریزی شدهاند محدود است.
حتی بهترین سیستمهای بینایی رایانهای کنونی نمیتوانند با دیدن تنها بخش مشخصی از یک جسم تصویر کامل آن را خلق کنند و سیستمها ممکن است با دیدن یک جسم در یک محیط ناآشنا گول بخورند. مهندسی قصد دارد سیستمهایی با آن تواناییها را بسازد؛ مانند انسانها که میتوانند تشخیص دهند به یک سگ نگاه میکنند، حتی اگر حیوان پشت یک صندلی پنهان شده باشد و تنها پنجهها و دمش دیده شود. انسانها البته بهراحتی میتوانند درک کنند سر و باقی بدن سگ کجاست، اما این توانایی هنوز در بیشتر سیستمهای هوش مصنوعی وجود ندارد. البته کامپیوترها همچنین نمیتوانند با دلیل منطقی توضیح دهند که شیء در تصویر چه چیزی را نشان میدهد: سیستمهای بر پایه هوش مصنوعی مانند انسانها یک تصویر درونی یا مدل بر پایه قضاوت صحیح از جسمی که یاد گرفتهاند نمیسازند. وانی رویچودری استاد مهندسی برق و کامپیوتر دانشگاه UCLA و محقق اصلی مطالعه میگوید: «خوشبختانه اینترنت دو چیز را برای کمک به سیستم بینایی رایانهای که از مغز الهام گرفته شده فراهم کرده است تا مانند انسانها یاد بگیرد. یکی وفور تصاویر و ویدئوهایی است که سوژههای یکسانی را نمایش میدهند و دیگری این است که این سوژهها از زوایای مختلفی نشان داده میشوند؛ مبهم، چشم پرنده، از زاویه نزدیک... و آنها در محیطهای مختلفی قرار دارند.»
محققان سیستم را با حدود ۹ هزار تصویر که در هر تصویر مردم و اجسام دیگر وجود داشت، آزمایش کردند. برنامه توانست بدون راهنمایی اضافه و بدون اینکه تصاویر علامت خورده باشند یک مدل با جزئیات از بدن انسان بسازد. مهندسان آزمایشهای مشابهی را با استفاده از تصاویر موتورسیکلت، ماشین و هواپیما انجام دادند. در تمام موارد، سیستمهای آنها بهتر یا حداقل بهخوبی سیستمهای قدیمی بینایی رایانهای که با سالها تمرین توسعه پیدا کرده بودند، عمل کرد.
منبع: ساینس دیلی