سرویس دانشگاه جوان آنلاین: در دو دهه اخیر شاهد توسعه کمی دانشکدههای علوم پزشکی و افزایش جذب دانشجوی پزشکی بودیم. حال آنکه تجهیزات و امکانات آموزش پزشکی متناسب با این روند رشد نکرده است اکنون بسیاری از دانشگاههای علوم پزشکی تازه تأسیس به خصوص در استانهای محروم از کمبود تجهیزات آموزشی رنج میبرند.
در دهه ۶۰ کمبودهای پزشکی به قدری بود که مجبور به وارد کردن پزشکان هندی و پاکستانی بودیم. اکنون ولی به سطحی رسیدهایم که از توریسم درمانی هم کسب درآمد میکنیم. میزان جذب دانشجو در مقاطع تحصیلات تکمیلی دانشگاههای علوم پزشکی در سالهای اخیر رشد قابل توجهی داشته و توانسته دستاوردهای خوبی را نیز به دنبال داشته باشد.
در فقدان هیئت علمی
در همین زمینه معاون آموزشی سابق دانشگاه علوم پزشکی مازندران میگوید: «بعضاً پیش میآید دانشجوها از دانشکدههای دیگر برای برخی کارهای آموزشی نظیر پایاننامه سراغ ما میآیند و وقتی میپرسیم چرا در دانشکده خود و نزد اساتید خود کار را انجام ندادید؟ میگویند در دانشکده ما کسی نیست و تنها سه نفر عضو هیئت علمی هستند، این در حالی است که در هر دانشکده داروسازی پنج گروه آموزشی باید باشد و هر گروه آموزشی حداقل باید سه تا پنج هیئت علمی داشته باشد و وجود حداقل بین ۲۰ تا ۲۵ عضو هیئت علمی ابتداییترین چیزی است که دانشکده داروسازی نیاز دارد.» به گفته دکتر آزادبخت، وقتی یک دانشکده داروسازی که چند سال از فعالیت آن میگذرد، فقط دو تا سه عضو هیئت علمی داشته باشد، اوضاع بدی است و باید در سطح کلان برطرف شود و مهمترین راهکار عزم جدی است و تقویت بحثهای علمی در دانشگاههاست که اگر واقعاً به این مسئله توجه شود، خیلی از مسائل مختلف جامعه حل خواهد شد.
انتخاب مناطق زیانده
در سالهای اخیر جذب دانشجویان در رشتههای مختلف علوم پزشکی رشد چشمگیری داشته است. این در حالی است که امکانات و تجهیزات و فضای آموزشی و حتی بازار کار متناسب با تعداد دانشجویان فراهم نبوده است. ایجاد و تمرکز دانشگاهها و رشتههای مختلف در برخی مناطق امری غیرکارشناسی و زیانده است که هزینههای زیادی را بر کشور تحمیل میکند. به عنوان مثال دانشکده دندانپزشکی باید در منطقهای ایجاد شود که حداقل ۵۰۰ هزار نفر جمعیت داشته باشد، اما در حال حاضر حتی برخی مناطقی که ۲۵۰هزار نفر جمعیت دارند، دارای دو دانشکده دندانپزشکی هستند. با توجه به اهمیت آموزش پزشکی در کشور عدم توجه به این نکات میتواند مضر و خطرناک باشد.
باز هم طرح تحول
با شروع طرح تحول سلامت، وزارت بهداشت عمده تلاش و تمرکز خود را روی طرح تحول سلامت قرار داد، اما این مسئله سبب شده که تمرکز کمتری روی آموزش علوم پزشکی وجود داشته باشد. البته در آموزش نیز در دو سال اخیر حرکتهایی شروع شده است، اما با توجه به اینکه راهاندازی و حمایت از شرکتهای دانشبنیان مستلزم زمان و هزینه بیشتری است، وزارت بهداشت باید بیشتر از این در زمینه آموزش هزینه کند تا بتواند در این زمینه در بین دیگر کشورها حرفی برای گفتن داشته باشد. متأسفانه در حال حاضر بحثهای سیاسی، غیرکارشناسی و غیرعلمی در دانشگاهها برجسته است که باید این نگرش اصلاح شود و بحثهای علمی در دانشگاهها تقویت شود و وزارت بهداشت به عنوان یک نهاد متولی شورایی از افراد کارشناس و دلسوز را تشکیل بدهد تا مجدانه این موضوعات را پیگیری کنند.