علی دایی درست می‌گوید، این روز‌ها همه از جمله ما رسانه‌ها بیشتر از آنکه به فکر میانجیگری و تلاش برای رفع کدورت‌ها میان سرمربی تیم ملی و سرمربی پرسپولیس برای حفظ آرامش فوتبال باشیم، آتش‌بیار معرکه هستیم.
البته خوب که نگاه کنیم فقط در این یک مورد نیست که اینگونه رفتار می‌کنیم، تقریباً کار روزمره‌مان این است که بنشینیم و نگاه کنیم در صفحات اجتماعی چه کسی علیه دیگری با ربط یا بی‌ربط حرفی زده و آن را پخش کنیم و بعد هم به راحتی آب خوردن به قضاوت دو طرف بپردازیم و بعد از اینکه آن‌ها به صورت لفظی و بعد شاید در عمل یکدیگر را تکه و پاره کردند، لذت ببریم.
کمک کارلوس کی‌روش پستی در صفحه اجتماعی خود می‌گذارد. کسانی که می‌بینند، احتمال می‌دهند منظور میک‌مک درموت از این کنایه‌ها در این پست برانکو ایوانکوویچ، سرمربی پرسپولیس باشد. توجه داشته باشید احتمال می‌دهند، فقط در حد احتمال و بعد ماجرا شروع می‌شود. از خبرنگاران داخلی و حتی آن‌هایی که آن‌طرف آب نشسته‌اند شروع به کوبیدن و انتشار خاطرات ریز و درشت می‌کنند که بله فلان طرف دعوا اینگونه است و آن‌طرف دعوا آنگونه.
علی دایی درست می‌گوید، نه حفظ حرمت‌ها برای ما این روز‌ها مهم است و نه موفقیت باشگاه‌ها و تیم ملی. ما از به‌هم ریخته شدن اوضاع لذت می‌بریم، از اینکه دو نفر را به هر بهانه‌ای به جان هم بیندازیم، لذت می‌بریم، اسم خودمان را هم گذاشته‌ایم مسلمان و شیعه و غافل از آنیم که حرف بردن و حرف آوردن چه معصیتی دارد و چه گناه بزرگی است. غافلیم از اینکه مولایمان علی (ع) که ادعای شیعه بودن او را داریم تا چه میزان از این عمل زشت متنفر بود.
بماند، این روز‌ها کسی نیست که میانه این دعوا را بگیرد و برای همیشه آن را خاتمه دهد. اصلاً انگار عده‌ای مأمور شده‌اند هرگاه این آتش اختلاف رو به خاموشی گذاشته می‌شود بر آن بدمند و دوباره آن را شعله‌ور کنند. جالب اینکه فدراسیون هم کاری انجام نمی‌دهد و تنها به یک طرف دعوا تذکر داده و طرف دیگر را به امان خدا رها کرده تا هرچه دلش خواست بگوید و هر کاری که دلش خواست انجام دهد.
دایی درست می‌گوید، اصلاً بیاییم در نظر بگیریم که مخاطب تکه‌پرانی‌های میک‌مک درموت، مربی تیم ملی شخص برانکو بوده، این وسط وظیفه رسانه‌ای ما چه می‌شود؟ دمیدن در آتش اختلافات، آن هم در روز‌هایی که سرمربی پرسپولیس تقریباً از این دعوا کنار کشیده است؟
این روز‌ها آتش فقط از جانب یک طرف دعوا روی سر طرف مقابل ریخته می‌شود. البته ما و بقیه هم به آن دامن می‌زنیم، چرایی‌اش هم اصلاً مهم نیست. مهم این است که از انجام این کار لذت می‌بریم، کاری هم با نتیجه‌اش نداریم.
دایی درست می‌گوید، ما آتش‌بیار معرکه‌ای هستیم که عده‌ای به راه انداخته‌اند تا فوتبال ایران چه در رده باشگاهی و چه در رده ملی رنگ آرامش به خود نبیند. آن‌ها کار خودشان را می‌کنند و ما غافل و ناآگاه آب در آسیابشان می‌ریزیم و به آتشی که کل فوتبال ایران را نابود می‌کند، می‌دمیم و این کاری است که نه فقط با فوتبال که با تمام مسائل ریز و درشت این روز‌های زندگی‌مان انجام می‌دهیم بدون اینکه فکر کنیم، بدون اینکه از عقل‌مان بهره ببریم و بدون اینکه به آینده و منافع خودمان فکر کنیم و این مسئله ادامه دارد، چون قرار بر اصلاح رفتار و اخلاقمان نیست.
