به نظر میرسد خارج شدن ملیپوشان از شبکههای اجتماعی و مصاحبه نکردن با رسانهها در اعتراض به عملی نشدن وعدههای حمایتی وزارت ورزش، تاکتیک اشتباهی است که تنها راه ارتباطی هواداران با ملیپوشان را بسته است.
جنگ سرد وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال دوباره بالا گرفته، آن هم در روزهای سرد پاییزی پایتخت. دلخوریهایی که دوباره سر باز کرده تا در آستانه جام ملتهای آسیا از یکسو فدراسیوننشینان و از سوی دیگر وزارتنشینان شمشیرها را علیه هم از رو ببندند. هر چقدر مهدی تاج و مسعود سلطانیفر در عکسهای دو نفرهشان سعی کنند همه چیز را عادی جلوه دهند، اما بیشک پشت این خندهها حکایت چیز دیگری است.
این ملیپوش حرف نمیزند!
تعجب نکنید، اما پسلرزههای این جنگ سرد را این روزها در تمرینات تیم ملی فوتبال میتوانید مشاهده کنید، جایی که ملیپوشان تصمیم گرفتهاند در اعتراض به بیتوجهیهایی که میشود، خودشان را ممنوعالمصاحبه کنند و راه سکوت را در پیش بگیرند. مانند دیروز که در دومین روز متوالی در جریان تمرینهای تیم ملی برای بازی دوستانه پنجشنبه با ترینیداد و توباگو، هیچکدام از بازیکنان و کادر فنی تیم ملی حاضر به مصاحبه با رسانهها نشدند. البته این آغاز ماجرا نبود و ملیپوشان اعتراضشان را ابتدا از شبکههای اجتماعی آغاز کردند و برخی از آنها مانند مهدی طارمی، رامین رضائیان، محمدرضا خانزاده، مرتضی پورعلیگنجی و امیر عابدزاده صفحاتشان را در اینستاگرام غیرفعال کردند و برخی دیگر نیز پست مشترکی با این متن «خارج از دسترس» را در اینستاگرام منتشر کردند. در ادامه هم عدم مصاحبه ملیپوشان حلقههای زنجیرهای اعتراض رسانهای ملیپوشان را تکمیل کرد تا ثابت شود که پشت پرده خبرهایی در جریان است.
احترام و حمایت میخواهند، نه پاداش
پس از این اتفاقات همزمان بود که برخی از رسانهها سکوت و عدم مصاحبه ملیپوشان را به عدم پرداخت پاداش جام جهانی ربط دادند و عنوان کردند بازیکنان تیم ملی با توجه به اینکه پاداشی پس از بازگشت از روسیه به حسابشان واریز نشده، گلایه دارند و خواستهاند اینطور اعتراضشان را به گوش مسئولان فدراسیون برسانند. با این حال برخی منابع هم با رد این موضوع عنوان کردهاند که حرکت اعتراضی ملیپوشان ارتباطی به پاداش ندارد و آنها به چنین مسائلی فکر نمیکنند. به گفته این منابع، ملیپوشان نسبت به بیتوجهیهایی که به تیم ملی میشود، انتقاد دارند و خواهان احترام گذاشتن به شأن و جایگاه تیم ملی هستند. این منابع میگویند ملیپوشان حرفشان این است که در فاصله کمتر از دو ماه مانده تا جام ملتهای آسیا تمام مسئولان باید پای کار بیایند و قولهایی را که برای حمایت از تیم ملی دادهاند، عملی کنند.
امیرحسین حسینی، مدیر رسانهای تیم ملی فوتبال هم دیروز در حاشیه تمرین که همچنان با روزه سکوت ملیپوشان همراه بود، در واکنش به تصمیم شاگردان کرش اینطور توضیح داد: «بازیکنان ترجیح میدهند صحبت نکنند، به همین خاطر از مردم و رسانهها عذرخواهی میکنند، اما آنها حرفهایی دارند که در آینده نزدیک مطرح خواهند کرد!»
گله از وعدههایی که عملی نشد
البته بخشی از اعتراض خاموش ملیپوشان به بیتوجهیهایی که به فوتبال میشود، ریشه در ابری شدن روابط فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش دارد. منابع نزدیک به کرش در این باره معتقدند بازیکنان تیم ملی میخواهند صدای اعتراضشان را به وزارت ورزش برسانند. کرش در توافقنامه سه ماه پیش اعلام کرده بود تا آبان به فدراسیون فرصت میدهد که خواستههایش را برآورده کند. یکی از شرطهای او هم این بود که تیم ملی در اولویت برنامههای فدراسیون باشد، اما الان توجهی به تیم ملی نمیشود و نگاه ملی معطوف به دیگر تیمهاست، در شرایطی که تیم ملی همچنان با کمبود امکانات و تدارک مناسب مواجه است.
در اینباره شنیده میشود، در حالی که تنها کمتر از دو ماه به آغاز جام ملتها باقی مانده، وزارت ورزش ۲/۵ میلیون دلار وعده داده شده برای آمادهسازی تیم ملی را پرداخت نکرده است تا با توجه به کمبود منابع مالی در فدراسیون، تیم ملی برای بازی با ونزوئلا در قطر هم بودجهای در بساط نداشته باشد. اگر تقبل هزینههای اقامت تیم ملی از طرف قطریها نبود، شاید این بازی تدارکاتی تیم ملی هم لغو میشد!
مردم قربانی اعتراض ملیپوشان به وزارت
با این حال روزه سکوت بازیکنان و کادر فنی تیم ملی فوتبال در شرایطی است که عدم مصاحبه با رسانهها و خارج شدن از شبکههای اجتماعی، تنها راه ارتباطی ملیپوشان را با هواداران بسته است. البته انتقاد از عدم رسیدگی به تیم ملی، یکی از حقوق شاگردان کرش است و مسئولان ورزش برای تحقق رؤیای ۴۰ ساله قهرمانی در آسیا نباید از هیچ حمایتی دریغ کنند، اما به نظر میرسد آنها راه اعتراضشان را اشتباهی انتخاب کردهاند. اینکه ملیپوشان و کادر فنی در اعتراض به وزارت ورزش یا پرداخت نشدن پاداش، راه ارتباطی خود را با مردم قطع کنند به هیچ عنوان نمیتواند پذیرفتنی باشد، به خصوص که هواداران همواره با حضور در ورزشگاهها و بازیهای ملی حمایتشان را از تیم ملی نشان دادهاند و به نظر میرسد در این میان آنها قربانی شدهاند، قربانی اختلافات فدراسیون و وزارت که منجر به عدم تحقق وعدههای مسئولان برای آمادهسازی تیم ملی شده است.