سرپرست دانشگاه استاد فرشچیان می‌گوید: نقص نظام آموزشی ما که فقط توان ساختن هنرشناس یا هنرمند مدرن را داشته و برای تربیت هنرمند ایرانی- اسلامی عقیم است با تأسیس دانشگاه استاد فرشچیان برطرف می‌شود.
بهمن نامورمطلق سرپرست و مسئول راه‌اندازی دانشگاه استاد فرشچیان درباره سیر تطور بر چگونگی شکل‌گیری این دانشگاه و چشم‌انداز آن به ایرنا گفت: شاید ۱۰ سال پیش هنگامی که من در فرهنگستان هنر دبیر و معاون پژوهشی بودم رصد وضعیت هنر و هنرمندان از مأموریت‌های من بود. در یکی از کارگروه‌های تخصصی هشت‌گانه ما که به هنر‌های سنتی و صنایع دستی اختصاص داشت، ارزیابی کلی این گروه چنین بود که حال هنر ایرانی خوب نیست و بسیاری از هنر‌های ایرانی در حال فراموشی هستند. بخشی از این امر، طبیعی بود زیرا هنر از نظر ما یک پدیده زنده است و به طور معمول، مرگ و میر و نیز زاد و ولد دارد، اما این نگران کننده بود که مرگ و میر ما در این حوزه بیش از زاد و ولد بود. از سوی دیگر استادان بزرگ و صاحبنام این رشته‌ها که این مسئله را حس کرده بودند به تندی از آن انتقاد می‌کردند و تأکید داشتند که در اقدامی اساسی از کمرنگ شدن رشته‌های سنتی جلوگیری به عمل آید. زمانی که انتقاد‌ها بالا گرفت ما حس کردیم هویت زیبایی‌شناسی هنر‌های ملی ما به خطر افتاده است. استاد فرشچیان یکی از آن چهره‌های شاخصی بود که حساسیت فراوانی نسبت به بقای هنر ایرانی داشت و با توجه به جایگاه ایشان سخنانشان تکثیر و شنیده می‌شد. ما نیز حرف ایشان را جدی گرفتیم و در پی چاره‌اندیشی برآمدیم. وی درباره دلیل کمرنگ شدن برخی رشته‌های سنتی در هنر ایرانی اینگونه پاسخ می‌دهد: فرهنگستان به این نتیجه رسید که نظام آموزشی نارس، هنر‌های اصیل ما را در آستانه انقراض قرار داده است چراکه این نظام تناسبی با این هنر‌ها ندارد. در واقع مشکل اصلی اینجا بود که ساختار این نظام آموزشی را از اروپا به عاریت گرفته‌ایم و در نتیجه نمی‌تواند هنرمند ایرانی- اسلامی تربیت کند. این نظام آموزشی عقیم و نازاست و فقط می‌تواند هنرشناس و هنرمند مدرن تربیت کند. بر این باور بودیم اگر نظام آموزشی اصلاح نشود این روند ادامه خواهد داشت و مثل بعضی کشور‌ها که دیگر هنر‌های سنتی ندارند، هنر‌های ما نیز از بین خواهد رفت. نامورمطلق در پاسخ به این سؤال که برای اصلاح نظام آموزشی چه تدبیری اندیشیده شد، می‌گوید: ابتدا در قالب یک طرح فوری، دروس و پیشگفتار‌هایی مثل فلسفه هنر را برای اولین بار توسط فرهنگستان هنر و دانشگاه علامه راه اندازی کردیم، اما این کافی نبود. ما باید دانشگاهی را در ایران تأسیس می‌کردیم که مبنایش «نظام به روزشده استاد - شاگردی» باشد.
