روز اول بازیهای آسیایی جاکارتا یک پیام مهم برای ورزش کشورمان و مسئولان آن داشت، پیام مهمی که باید با دقت آن را دید و شنید. پیامی که به ما میگوید کشورهای قاره کهن برای موفقیت در ورزش سرمایهگذاری میکنند، برنامه دارند و حتی اگر خود توانایی نداشته باشند، دست به جیب میشوند و ورزشکار استخدام میکنند. دیروز وقتی کشتیگیر روستبار با پرچم بحرین روی تشک حاضر شد، این زنگ خطر بلندتر و رساتر از سالهای قبل به صدا درآمد.
البته این صدا پیش از این نیز با سرمایهگذاری قطریها و دیگر کشورهای عربی و خرید بازیکن در رشتههایی، چون هندبال و بسکتبال شنیده شده بود، اما حالا خطر آن بیشتر از قبل حس میشود. واقعیت این است که این کشورها کارش خودشان را میکنند، پول میدهند و برای مطرح شدن استعداد میخرند، اما ورزش ما نیازی به این خرجها ندارد. ما منبع استعداد هستیم؛ همین کشتی را نگاه کنید، در شرایط عادی یک سروگردن بالاتر از آسیاست و توانایی برابری با قدرتهای بزرگ جهان را دارد، اما....
اما اشکال کار اینجاست که به این استعدادها بها نمیدهیم. ورزش آسیا کار میکند، جلو میآید، اما ما درگیر مشکلات و اختلافات داخلی هستیم. بحرین برای موفقیت در رشته پرمدالی، چون کشتی از جیب خرج میکند، ولی ما به بهانههای مختلف فرصتسوزی و ستارهسوزی میکنیم. ایراد کار ما اینجاست که چشمهایمان را بستهایم و فکر میکنیم دیگران هم بیکار نشستهاند!
بهرهگیری از ورزشکاران دیگر کشورها کار چندان جالبی نیست و با روح پهلوانی حاکم بر ورزش منافات دارد، اما نکته اینجاست که ما قادر به متوقف کردن این حرکت نیستیم، ولی میتوانیم با بها دادن به استعدادهای تمام نشدنی خودمان عملاً شرایطی را فراهم کنیم که در برابر خرجهای میلیاردی امثال بحرین و قطر کم نیاوریم. درد اینجاست که کشتیگیر و مربی او به خاطر کمبود امکانات و بد بودن شرایط فریاد میزنند و بابت تبعیضها انتقاد میکنند، اما تمام این موارد به گونهای دیگر و با نگاهی متفاوت تعبیر و تفسیر میشوند تا قهرمانان کشتی تنها و بیپشتوانه راهی رقابتهای بینالمللی شوند. این تفاوت ورزش ایران با رقبای آسیایی و جهانی است. آنها اگر ستاره هم نداشته باشند آن را میخرند، در حالی که ما ستارهسوزی میکنیم.
دیروز روز اول بازیهای آسیایی جاکارتا بود و همه دیدیم که آسیاییها برای موفقیت چگونه تلاش میکنند. همه دیدیم که برخی از شانسهای مدالآوری ما چگونه با بهت و حیرت از گردونه رقابتها حذف شدند تا ثابت شود ما در چهار سال گذشته هیچ کاری انجام ندادهایم، فقط حرف زدهایم و فقط ادعا کردهایم. حرف زدیم و از رسیدگی و اهمیت دادن به رشتههای پایه گفتیم،، اما نه تنها به آنها نرسیدیم که امثال کشتی و مدالآوران آن را نیز بنا بر دلایلی واهی به امان خدا رها کردیم تا اتفاقات دیروز رخ دهد. واقعیت تلخی است که در پیشرفت و حرکت رو به جلوی ورزش آسیا و جهان ما همچنان ساکن ایستادهایم و تماشاگر هستیم و صدالبته توقع بیجا هم داریم که پیروز شویم و موفق باشیم!
آنچه دیروز علاقهمندان به ورزش از بازیهای آسیایی دیدند، شنیدند و فهمیدند، امیدوارکننده نبود. امیدواریم که مسئولان فوتبالزده ورزش هم آن را شنیده باشند، هرچند که شنیدن تنها نیز دردی از ورزش کشور دوا نمیکند.