براساس اسناد بالادسـتی نظام، صنعت هوافضا از اهمیت ویـژهای برخوردار و در نقشـه جامع علمی کشـور، دارای اولویت «الف» است. اهمیت ماهوارهها موجب شده تا در سند هوافضا در دو بخش هوایی و فضایی، اهداف کلانی در نظر گرفته شود. این در حالی است که به گفته «رئیس مرکز ملی فضایی معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری»، جوامع جهانی به روی پرتابهای ماهوارهای ما حساس هستند و بنابراین این پروژه دچار وقفه شده است.
براساس سند هوافضا، ایران باید تا سال ۱۴۰۴ علاوه بر انجـام مأموریتهـای فضایی سرنشـیندار و قراردادن انسـان در مدار، باید بـه قطب منطقـهای و دارای جایگاه برجسـته جهانی در حوزه هوایی و هوانوردی تبدیل شود. اتفاقی که با محافظهکاری مسئولان بعید به نظر میرسد؛ چراکه برخی مدیران تفکرشان این است که باید بابت فعالیتهای علمی هم از جامعه جهانی اجازه بگیریم!
رئیس مرکز ملی فضایی معاونت علمی با اشاره به اینکه ایران در تلاش برای توسعه تولید و توسعه ماهوارههای سنجش از راه دور است، گفت: علاوه بر حساسیت جهانی، هماکنون توسعهها بیشتر و هزینهها هم بالاتر رفته است که این روی تعداد پرتاب تأثیر میگذارد و تعداد پرتابها را پایینتر میآورد. به گفته منوچهر منطقی «این دو دلیل باعث شده تا کمتر دیده شود. نکته دیگری درباره پروژههای ماهوارهای که در ایران تا به امروز انجام شده، این است که بیشتر ماهوارههای ایرانی مخابراتی هستند.»
اواسط سال ۹۵ هم رئیس وقت پژوهشگاه هوا فضا با تأکید بر اینکه کمتر از ۱۰ درصد از اهداف سند جامع توسعه هوافضای کشور محقق شده است، گفت: «در حال حاضر محققان این پژوهشگاه به ارائه مقالات ISI و طراحی در فضای مجازی مشغول هستند و ما از طریق سیستمهای کامپیوتری به مدار زمین میرویم و برمیگردیم، ولی در عمل اقدامی صورت نمیگیرد، چون اعتبار نداریم!» این در حالی است که پس از برجام بسیاری از موانع مالی به اذعان دولتیها برطرف شد و حتی همین اواخر انبوهی از خودروهای لوکس با ارز دولتی وارد شد، اما به نظر میرسد تحقیقات علمی، آن هم در زمینه فضایی بیش از حد مظلوم و مهجور مانده است.
تسلط داشتن ایران در زمینه انجام مأموریتهای فضایی سرنشیندار و قراردادن انسان در مدار با اولویت «توانمندیهای دانشگاههای کشور» از دیگر اهداف تعیینشده در سند جامع توسعه هوافضاست. زمانی که سندی علمی در بالاترین سطح مدیریتی کشور مصوب میشود، باید فارغ از تعارفات جهانی و نگرانی از حساسیت برخی کشورها بر افزایش توان علمی خود بکوشیم. آن هم برنامهای که هیچ کجای آن جنبه نظامی ندارد.