«علي صادقزاده»ها را شايد برخی نشناسند، اما مسئولان ورزش جانبازان و معلولان و کميته پارالمپيک، به طور کامل قهرماناني مانند او را ميشناسند. آنقدر مدال و افتخار امثال صادقزادهها براي ورزش ايران کسب کردهاند که ديگر نيازي به معرفي به مديري که امروز پشت ميز مديريت ورزش جانبازان و معلولان نشسته، ندارند. به نظر ميرسد در فدراسيون جانبازان و معلولان هم پهلوان زنده را عشق است! تا روزي که قهرماني مانند صادقزاده با بالا بردن وزنههاي چندصد کيلويي پرچم کشورمان را بالا ميبرد، مسئولان سعي ميکنند حداقل در ظاهر هم كه شده قدر امثال او را بدانند، آن هم با تجليلها و پاداشهايي که البته جبران يکصدم زحمتها و رنجهاي اين قهرمانان دلاور که با وجود نقص عضو ورزش را انتخاب کردهاند، نبود، اما با خداحافظي اين قهرمانان فراموشي ميگيرند. در چنين شرايطي خداحافظي غريبانه صادقزادهها موضوعي نيست که بتوان به راحتي از آن گذشت، به خصوص که سنگبناي فدراسيون جانبازان و کميته پارالمپيک را قهرماناني مانند صادقزادهها گذاشتهاند، آن هم با مدالهايي که در ميادين مختلف جهاني و پارالمپيک گرفتهاند و پرچم کشورمان را بالا بردهاند. با اين تفاسير بايد در نوع نگاهي که مسئولان به قهرمانان معلول و جانباز دارند تجديدنظر شود. بايد به جاي بيتوجهي و دلسردي قهرماناني مانند صادقزاده براي او که جوانياش را در ورزش گذاشته و براي کشور افتخار آفريده، در روزهاي بازنشستگي فکري كرد و در حد افتخاراتش برايش ارج و قرب قائل شد. بايد از تجربههاي اين قهرمانان و مدالآوران براي تربيت قهرمانان آينده بهره برد.