«بعضی افراد و رسانه‌ها این روز‌ها چنان بر طبل تغییر تیم اقتصادی دولت می‌کوبند کاَنَّهُ اگر افراد دیگری جایگزین تیم کنونی شوند، معجزه‌ای رخ می‌دهد!»
«یادمان نرفته است که چند سال پیش، همین تیم کنونی به عنوان افراد کاربلد مسلط بر علم اقتصاد که با اجزای اقتصاد ایران آشنایی و پیوند عملی دارند، معرفی شدند.»
این جملات ترجیح بند صد‌ها مطالب حامیان دولت یا به عبارت بهتر حامیان مردان اقتصادی است که در مدح آنان نوشته‌اند. در‌حالی‌که بهتر از هر کسی می‌دانند وقتی قول و عمل فرد یا مسئولی یکی نیست چه الزامی به ابقاع آن در سمت‌های مدیریتی بالاست، اما این استدلال کمی اخلاقیست و در عالم سیاست متأسفانه قابل درک نیست. اجازه دهید در قالب اقتصاد سیاسی به آن بیشتر بپردازیم.
حقیقت این است که انتخاب افراد برای دوره‌های مختلف دولت‌ها به دلیل وعده‌هایی که ارائه می‌شود، صورت می‌گیرد وگرنه درک شرایط اقتصادی از سوی مردم بهتر از مسئولانی است که آقازاده‌های آن‌ها در خارج از کشور زندگی می‌کنند و خود نیز با درآمد‌های کلان و حق جلسه‌هایی که بیش از ۱۰۰ میلیون تومان است.
کاش در همین دوره نهاد‌های اطلاعاتی و نظارتی یک آماری از تعداد آقازاده‌های مردان اقتصادی و معاونانشان که در خارج زندگی می‌کنند، ارائه بدهند؛ لذا وقتی با وعده روی کارآمدن ژنرال‌ها به جای گروهبان‌ها بر مسندی می‌نشینند، حتماً انتظار یک ژنرال را داریم نه یک گروهبان را!
نکته دیگری که باید به این مردان سیاسی که لابد براساس علقه‌ها و یا انگیزه‌های خاصی از مردان اقتصادی دفاع می‌کنند، گفت که اگر بنا به تغییر ساختار‌ها و بهبود شرایط بود، با همین استدلال شما چه نیازی به تغییر دولت و مردان اقتصادی آن بود؟ آیا دولتمردان اقتصادی دولت‌های قبل نمی‌توانند چنین استدلالی را برای بقاع بر مسند خود به کار ببرند؟
بد نیست به مدعیانی که از حامیان تغییر انتقاد می‌کنند و به رسانه‌ها می‌تازند و ریشه را در مشکلات ساختاری می‌دانند، یاد‌آوری کرد اگر بنا به تغییر ساختار است، وجود افرادی که نزدیک به دو دهه وزارت یا مناصب بالاتر را تجربه کرده‌اند، اگر خود عامل شکل‌گیری چنین ساختاری نبوده‌اند، حتماً مسبب تثبیت چنین مشکلات ساختاری هستند و باید از خود بپرسند سفیدسازی، دقیقاً حمایت از مدیران بی‌تأثیر در شرایط موجود است.
چرا با وجود تجربه کاسبان تحریم در دولت قبلی با اعمال سیاست‌های خاص به سرعت به کاسبان جدید تحریم فرصت ظهور و بروز داد؟
به نظر می‌رسد مخالفان تغییر در کابینه بیش از هر کسی به دنبال مسئولیت‌گریزی مردان اقتصادی و سفیدنمایی آن‌ها هستند؛ چراکه کاسبی در همین سفیدنمایی است و آن‌ها سعی وافر دارند کوتاهی‌های اخیر را بر گردن عنصری بیندازند که قابلیت یقه‌گیری ندارد.
از این گذشته حتماً با تفکر اقتصادی کنونی حاکم بر دولت تغییر ممکن نیست، اما باید بدانیم که برای ترمیم سرمایه اجتماعی در نتیجه عملکرد فعلی یکی از شرط‌های لازم برای بهبود شرایط و پذیرش تصمیم‌های سخت از سوی مردم، تغییر در کابینه است، هر چند که «شرط کافی» نباشد!
