با توجه به تركيب جمعيتي در كشور بايد پذيرفت كه «جوانان» بيشترين و مؤثرترين قشر انتخاباتي را تشكيل داده‌اند كه مي‌تواند با نوع تصميم خود نتيجه يك انتخابات را به كلي تغيير داده و معادلات و طراحي بلند‌مدت بسياري از سياستمداران و احزاب سياسي را به بن‌بست بكشاند.
تشكيل «شاخه جوانان» توسط بسياري از احزاب و گروه‌هاي سياسي طي سال‌هاي اخير و همچنين ارتباطات گسترده و تشكيلاتي نامزدهاي انتخاباتي رياست جمهوري در دوره‌هاي گذشته با اين قشر از جامعه نشان مي‌دهد كه رأي جوان در جامعه ايراني قدرت تأثيرگذاري روي نظر و اراده بسياري از اقشار ديگر جامعه را دارد.
يكي از برنامه‌هاي مسبوق به سابقه جريان غربگراي داخلي سرمايه‌گذاري روي قشر جوان است چراكه به باور رهبران فكري اين جريان«قدرت چانه‌زني» در مقابل حاكميت و عبور از خطوط قرمز تنها به‌واسطه حضور قشر جوان در كف ميدان - از دانشگاه گرفته تا خيابان‌هاي شهر- صورت بيروني به خود مي‌گيرد و در چنين شرايطي است كه رهبران اين طيف مي‌توانند اهداف حزبي خود نظير «عدول از گفتمان انقلاب اسلامي در عرصه سياست خارجه» را عملياتي كنند. به بيان بهتر مهم‌ترين گروه براي ايفاي «نقش فشار از پايين به نظام» همين قشر جواني است كه توانسته امتحان خود را در فتنه۱۸ تير ۷۸ براي تجديدنظرطلبان پس دهد. تجربه تئوريسين‌هاي اين جريان اين باور را شكل داده تا براي موفقيت در انتخابات 96 محيط‌هايي كه محور اصلي آن غالباً جوانان پرشور هستند را مورد سرمايه‌گذاري قرار داده و اين قشر مي‌تواند حتي در صورت رأي نياوردن نامزد نهايي اين جبهه، خود كانون يك شهرآشوب مشابه سال 88 عليه حاكميت سياسي نيز باشد.
مرحوم هاشمي رفسنجاني، محمد خاتمي و محمود احمدي‌نژاد سياست‌هاي به خصوصي براي جلب آراي عمومي در دور دوم انتخاباتشان داشتند به عنوان نمونه احمدي‌نژاد از سال 87 و يك سال مانده به انتخابات دهم با ارائه تاكتيكي مؤثر با ايجاد دوقطبي «خود» با «هاشمي رفسنجاني»- كه به لحاظ فيزيكي در ميدان رقابت حضور نداشت و حامي اصلي ميرحسين موسوي بود - توانست مردم را به اين نتيجه برساند كه «دروغگو» ناميدن وي توطئه‌اي رواني- رسانه‌اي جهت يك دوره‌اي كردن رياست جمهوري احمدي‌نژاد مي‌باشد.
يا محمد خاتمي به محض آنكه احساس كرد جامعه در انتخابات سال 80 به وي رأي نخواهد داد و رأي 21 ميليوني وي تكرار نخواهد شد اينگونه القاء كرد كه در چهار سال ابتدايي نگذاشته‌اند شعارهاي انتخاباتي خود را پياده‌سازي كند و با مظلوم‌نمايي جامعه را باورمند نمود كه براي تحقق شعارهاي انتخاباتي بايد چهار سال ديگر به وي مهلت داد. اكنون پرسش اينجاست كه جريان تجديدنظرطلب براي بازيابي قدرت در قوه مجريه با چه روش‌هايي از قشر جوان بهره‌برداري خواهد كرد و با بهره‌گيري از چه تاكتيك‌هایي تلاش دارد به اين مهم دست پيدا كند؟
اگر چه تاكتيك‌هاي سياسي و عمليات رواني اين طيف و اتاق فكر آنها فراوان است اما آنچه مقتضي صحنه فرهنگي- اجتماعي مي‌باشد اين است كه سرمايه‌گذاري اين طيف عمدتاً در سه قشر اجتماعي است.
بر خلاف محمود احمدي‌نژاد كه مي‌دانست آراي انتخاباتي وي در قشر متوسط به پايين است و تمام تمركز خود را نه روي جلب اقشار مرفه و متمكن جامعه بلكه روي قشري از جامعه متمركز مي‌كرد كه به آرمان‌هاي انقلاب پايبند بوده و در مقاطع حساس هيچ‌گاه پشت نظام و ولايت فقيه را خالي نكرده‌اند، رويكرد جريان غربگرا در شرايط فعلي همان رويكرد مشابهي كه در دوران محمد خاتمي به‌كار گرفته شد جلب نظر اقشاري است كه با شعارهايي مانند «آزادي بيان و انديشه»، «توسعه سياسي» و «تعامل با غرب» سر ذوق آمده و با تحريك احساساتشان بار ديگر به نفع وي رأي به صندوق مي‌اندازند. همانطور كه بارها نظريه‌پردازان جريان تجديدنظرطلب عنوان كرده‌اند علت اصلي موفقيت حسن روحاني در سال92 به‌واسطه حمايت‌هاي هاشمي رفسنجاني و محمد خاتمي است.
بنابراين راضي نگه داشتن قشر روشنفكر يكي از مهم‌ترين اهداف انتخاباتي دولت يازدهم و جريان غربگرا است كه بر اساس آن بايد دائماً و به فراخور وضعيت جامعه شعارهاي دلخواه اين قشر سر داده شود مانند اين شعار كه سال گذشته تحت عنوان «هنرمند انقلابي و غيرانقلابي نداريم» بيان شد. برخي‌ها هم معتقدند كه سر دادن گاه و بيگاه «رفع حصر» توسط برخي دولتمردان ناشي از همين ديدگاه است وحتي انتقاد زير پوستي از وضعيت حقوق بشر در كشور و حمله به قوه قضائيه درباره اعدام برخي زندانيان نيز بر همين اساس تئوريزه مي‌شود. بسياري بي‌توجه به پشت پرده‌هاي عزل علي جنتي، بركناري وي را به دليل راضي نگه داشتن روشنفكرنماياني مي‌دانند كه لغو كنسرت‌ها آنها را آزرده خاطر كرده است.
قشر جوان نيز از وضعيت نامناسب ورزش در المپيك و ساير بازي‌هاي بين‌المللي ناراحت است و اظهارات وزير ورزش سابق مبني بر آنكه «ظرفيت ايران بيشتر از اين تعداد مدال المپيكي نيست» اين ناراحتي را افزايش داده و از سوي ديگر از رشد بيكاري و گراني و نبود زمينه ازدواج و شرايط سخت مسكن‌دار شدن دلخور است بنابراين بايد با اقداماتي كه احساسات اين قشر از جامعه را برمي‌انگيزد آراي انتخاباتي آنها را به سمت دولت متمايل كرد. بسياري اختصاص وام مسكن و پس از آن كاهش سود آن را به اين مسئله مرتبط دانسته و برخي ديگر بركناري چند ماه پيش وزير ورزش و جوانان را هم در همين راستا تفسير مي‌كنند. تيتر يك روزنامه دولت نيز را مي‌توان به تلاش ارگان رسمي دولت به جذب قشر جوان تفسير كرد؛ آنجايي كه اين روزنامه تيتري را با عنوان «ابلاغ جزئيات طرح مسكن اجتماعي» را از قول وزير راه و شهرسازي برجسته كرده و در ادامه آن مي‌نويسد: «طرح مسكن اجتماعي، در ابتداي روي كارآمدن دولت، مطرح شده بود و حالا به تصويب نهايي رسيده است. جزئيات آن نيز روز گذشته ابلاغ شد و بنياد مسكن مسئول اجرايي اين طرح شناخته شد. اولويت مسكن اجتماعي، با افراد سرپرست خانوارهاي كم‌درآمد است.»
ادعاي وزير راه در حالي است كه طي 43 ماه گذشته اين وزارتخانه هيچ قدمي در جهت تحقق چنين شعاري برنداشته و همچنان وضعيت مسكن در شرايط بحراني به سر مي‌برد.
خانواده قشر جوان در تيررس است
حال بيشتر از آنكه قشر نوجوان اهميت انتخاباتي داشته باشد، خانواده‌هاي آنها مورد توجه است چراكه تنها بخش اندكي از اين قشر مي‌تواند در انتخابات رأي دهد، بنابراين با اقداماتي نظير بركناري اخير وزير آموزش و پرورش بايد اين تلقي در خانواده‌هاي دانش‌آموزان ايجاد شود كه دولت براي بهبود وضعيت تحصيلي فرزندان آنها دست به چنين اقدامي زده غافل از آنكه يكي از دلايل بركناري وزير آموزش و پرورش، فساد 8ميلياردي صندوق فرهنگيان بوده است.
البته دولت طي 43ماه گذشته محور تمركز و توجه خود را از قشر جوان به سمت توجه به خواسته‌هاي قشر مرفه جامعه اختصاص داده آنگونه كه در ماه‌هاي گذشته بيشترين تلاش براي جلب نظر آنها- كه همپوشاني بسياري هم با روحيات برخي از وزراي كابينه دارد- صورت گرفته است كه از جمله آن خريد هواپيماهاي لوكس به جاي جلوگيري از گراني روزافزون كالاهاي اساسي است.
