مشكلات صنفي، تجمعات اعتراضي، نوشتن طومار اساتيد، دانشجويان و كارمندان در اعتراض به مشكلات دانشگاهي، آمار رو به افزايش خودكشي در دانشجويان خوابگاهي تنها برخي از مشكلات دانشگاهيان است. در سال‌هاي اخير اين تيترها آنقدر در نشريات و رسانه‌ها تكرار شده است كه ديگر شنيدن يا ديدن آنها براي كسي حساسيت ايجاد نمي‌كند. دولت تدبير و اميد با شعارهاي فراواني بر سركار آمد كه يكي از آنها توجه به دانشگاه و دانشگاهيان بود اما پس از چهار سال از عمر اين دولت آنچه براي دانشگاه به ارث گذاشته شده است تأسف‌آور است. پروژه اخراج اساتيد دانشگاه علم و صنعت، عدم اجراي تعهد در مورد دانشجويان دانشگاه نفت، بيكاري ميليوني فارغ‌التحصيلان دانشگاهي، افت علمي كشور و موردهاي بسيار ديگر تنها بخشي از ميراث دولت يازدهم براي دانشگاه است.
حقيقتش را بخواهيد ما كه دانشجو هستيم از اين وضع خسته شده‌ايم، از كار سياسي رؤساي دانشگاه به جاي كار علمي، از سطح نازل خدمات دانشجويي، از آمار تأمل‌برانگيز مهاجرت‌هاي علمي و فرار مغزها، از اخبار نااميد‌كننده و فزاينده نرخ رشد بيكاري و از يك و نيم ميليون دانشجويي كه درس مي‌خوانند تا بيكار نباشند! نا«اميد» شده‌ايم و تدبيري هم در كار نيست.
متأسفانه آنقدر در اين چهار سال در مورد دانشگاه كم‌كاري صورت گرفته است كه وضعيت دانشگاه‌هاي ما از كشورهايي همچون عربستان هم بدتر شده است. در عربستان سعودي يك چهارم بودجه سرانه خرج آموزش مي‌شود و در ايران مسئولان دانشگاهي به دنبال بهانه هستند تا جيب دانشجو را خالي كنند تا جايي كه برخي از دانشگاهها حتي به بهانه گرفتن گواهي اشتغال به تحصيل هم از دانشجويان طلب پول مي‌كنند.
متأسفانه دانشجو علاوه بر اينكه در دانشگاه بايد دغدغه درس خواندن داشته باشد بايد به فكر معيشت هم باشد، به فكر بيكاري پس از فارغ‌التحصيلي‌اش هم باشد و علاوه بر همه اينها با دست خالي و هزاران مانع، مشكلات كشور را هم حل كند و دولت در اين مسير تنها كاري كه مي‌كند سنگ‌اندازي است! آنچه دانشجوي جامعه ما را آزرده‌خاطر و رنجور مي‌كند مسئله تبعيض است، تبعيضي كه در دانشگاه‌هاي بين‌المللي نسبت به دانشگاه‌هاي عادي برقرار است و صرفاً پولداران با مانور تجمل و دادن پول مدرك دريافت مي‌كنند، مديران كشور در عين اينكه صحبت از تحمل فشار مي‌كنند حقوق ميليوني و نجومي مي‌گيرند و زماني كه به دانشجو و دانشگاه و پروژه‌هاي تحقيقاتي مي‌رسند بحث كمبود بودجه را پيش مي‌كشند. اين مسائل در دولت يازدهم شدت پيدا كرده است به طوري كه دانشجوي جوان و سرشار از اميد از دولتي كه قرار بود به فكر دانشگاه باشد اما فقط شعارش را داد، نا‌اميد مي‌شود!
* مسئول بسيج دانشكده زبان‌ها و ادبيات خارجي دانشگاه تهران
باید گفت تمام گرفتاری ها از زمانی شروع شد که دانشگاه آزاد راه اندازی شد و بعد از آن دانشگاههای علمی کاربردی . باعث مدرک گرایی و بی سوادی برخی مدرک دار ها ، همین نوع دانشگاهها بود و..... بیکاری باسوادان را درپی داشت . توقع ایجاد کرد تا باسوادان به دنبال کار دولتی باشند چون کاری یاد نداشتند که انجام دهند. باعث دل سردی اهل علم شد و بالعکس باعث شادی مدرک گرایان با حربه ای به نام پول.
