فيلم «نگار» به کارگرداني رامبد جوان آخرين اثري بود که در روز سوم جشنواره فيلم فجر در سالن برج ميلاد به نمايش درآمد و نشست خبري آن نيز تا نزديک ساعت 2 نيمه‌شب ادامه يافت؛ فيلمي که به لحاظ ژانر، ساختار و محتوا خلاف روال سينماي ايران ساخته شده است و پيچيدگي در آن حرف اول را مي‌زند. چه به لحاظ ساختار و فرم و چه به لحاظ مضمون و محتوا، اما خوشبختانه بار اصلي اين پيچيدگي بيش از اينکه بر ديالوگ‌ها سوار باشد بر ساختار سينمايي آن بنا شده است.
تأثيرپذيري «نگار» از سينماي کريستوفر نولان چيزي است که از حال و هوا و فضاسازي آن مشهود است. اين مسئله را احسان گودرزي، فيلمنامه‌نويس فيلم در پاسخ به سؤال خبرنگار «جوان» با بيان اين عبارت که «سينماي نولان را خيلي دوست دارم» تأييد کرد. رفت و آمد بين دنياهاي موازي و نيز آمد و شد بين زمان‌هاي متفاوت، اکشن و حادثه نگار که با ساختار پيچيده و فرم حرفه‌اي اثر تلفيق شده «نگار» را به اثري پست‌مدرنيستي تبديل کرده است؛ فيلمي که البته به هيچ وجه نمي‌توان آن را تنها يک تقليد صرف از نمونه‌هاي اخير فيلم‌هاي نولان قلمداد کرد، چراکه فيلم روي بسترهايي بنا نهاده شده که شخصيت و هويتي مستقل و منحصر به خود دارد.
رامبد جوان براي فيلم «نگار» مجموعه‌اي از بهترين‌ها را گرد آورده است و حاصل کار او و عوامل فيلمش اثري به غايت فني و تکنيکي در حوزه‌هايي چون صدابرداري، فيلمبرداري، ويژوآل‌افکت يا جلوه‌هاي بصري و نيز صحنه‌هاي اکشن از کار درآمده است که در نسبت با استاندارد سينماي ايران اثري رو به جلو محسوب مي‌شود و تا حدودي مي‌توان ارتقاي استانداردهاي سينماي ايران را در اين اثر ملاحظه کرد. بر اين مبنا فيلم نگار را بايد رويکردي خلاف موج سينماي اجتماعي تلخگرايانه ايران قلمداد کرد؛ نکته‌اي که خود رامبد جوان نيز در نشست خبري به آن اشاره مي‌کند. «سينماي ما شده يک دوربين که به دنبال تلخي‌هاي واقعي در جامعه مي‌گردد، ولي من معتقدم سينما بايد مخاطب را سر شوق بياورد.»
«نگار» در ژانر اثري محسوب مي‌شود که مي‌توان آن را يک عصيان موفق در برابر موج منفعل سينماي ايران قلمداد کرد. شبه‌روشنفکران سينماي ايران همواره بر اين گزاره تأکيد کرده‌اند که به دليل ناتواني‌هاي فني و ساختاري سينماي ايران بايد در لاک محافظه‌کارانه هنر و تجربه‌سازي‌هاي اجتماعي بماند، اما نگار شعار ما مي‌توانيم فني و تکنيکي سينماي ايران را خوب صرف کرده است. رامبد جوان در ساخت نگار، تهور و بي‌باکي خاصي از خود نشان داده است. سليقه سينماي ايران با فيلم او همخواني زيادي ندارد. هيئت داوران جشنواره فيلم فجر در کارنامه خود نشان داده است که از جنس سينماي فيلم نگار خوشش نمي‌آيد و بيشتر به سينماي هنري سبک اروپا و آن نوع از سينما که شبه‌روشنفکري قلمداد مي‌شود، روي خوش نشان مي‌دهد، ولي فيلم نگار راه خود را رفته و از ساختاري جسورانه و متفاوت با سليقه سينماي ايران بهره مي‌برد. رامبد جوان در پاسخ به سؤال خبرنگار «جوان» در اين ارتباط مي‌گويد «هيئت داوران اگر باحال باشند به فيلم روي خوش نشان مي‌دهند.»
نکته ديگري که در فيلم نگار موج مي‌زند و ارتباط وثيقي با وضعيت حال حاضر جامعه ايران دارد، نمايش فرديت افسارگسيخته و رو به رشد در جامعه است. نگار کاراکتري است که مانند کاراکتر عصيان‌طلب فيلم قيصر به شکلي فردي به دنبال انتقام مي‌رود و در عزم جزمش براي هدفش تا انتها خللي ايجاد نمي‌شود.
نگار از اين منظر يک فيلم کاملاً قهرمان‌محور است و از اين منظر هم باز برخلاف روال شبه‌روشنفکرانه سينماي ايران گام برداشته است. شبه‌روشنفکران سينماي ايران هيچ‌گاه از ارائه تصويري فعال، کنشگر و تأثيرگذار از زن در سينماي ايران که به مثابه يک قهرمان در جامعه قدعلم کند، استقبال نخواهند کرد و مي‌توان پيش‌بيني کرد که فيلم نگار در جشنواره فجر قرباني همين نگاه از سوي هيئت داوران جشنواره شود. چون سينماي ايران نشان داده که قهرمان دوست ندارد.
