مستند «آوانتاژ» با تکنيک خوب خود مسير هدفمندي را طي ميکند و به جز دقايقي ريتم کار از دست نميرود، کارت نماهايي درست براي حرف خود انتخاب ميکند و با وجود اينکه به راحتي ميتوانست سياهيها و نقطههاي تلخ آنها را عريان کند، اما دوربين خود را به جاي زوم کردن در استفراغ، زخمهاي پاها و زجر انسانها بالا ميکشاند و کمک افراد را به بهبوديافتگان نشان ميدهد؛ مسئلهاي که باعث ميشود مخاطب به کارگردان اعتماد کند و ادامه مسير با او همراه شود. اما عنوان «آوانتاژ» به زيبايي انتخاب شده است و با روايت موازي درباره بازي فوتبال تيم طلوع زندگي با پيشکسوتان استقلال معنا ميگيرد، آوانتاژي که زندگي به کارتنخوابهاي بهبود يافته ميدهد و اشتباه آنها را خطا نميگيرد تا شايد فرصتي دوباره پيدا کنند و مسير زندگي خود را ادامه دهند، البته کارگردان مسير خود را به اشتباه تغيير ميدهد و دوربين خود را متمرکز ميکند بر مکاني که شهرداري خواهان بازپس گرفتن آن است و نبض مستند دقايقي از دست ميرود که با هوشياري کارگردان دوباره داستان به مسير اصلي خود باز ميگردد. در هر حال «آوانتاژ» مستندي زيبا و تأثيرگذار براي طلوع دوباره زندگي انسانهاست که نميتوان به راحتي از آن گذر کرد.