مترجم: علي طالبيمحققين چگونگي كنترل پهپادهاي روباتيك را استفاده از مغز انسان كشف كردند. كنترلكننده يك كلاه قرارگيرنده بر روي جمجمه را مي‌پوشد كه در آن 128 الكترود متصل به رايانه تعبيه شده است. دستگاه فعاليت الكتريكي مغز را ضبط مي‌كند. در صورتي كه فرد كنترلكننده دستش را تكان دهد يا به چيزي فكر كند، چراغ‌هاي مشخصي روشن مي‌شوند.
پاناگيوتيس آرتمياديس مهندس هوافضا و مكانيك گفت: «من مي‌توانم فعاليت را از خارج ببينم. هدف ما رمزگشايي فعاليت براي كنترل متغيرهاي روبات‌ها است. در صورتي كه كاربر در ارتباط با كاهش نزديكي ميان پهپادها فكر كند ما مي‌دانيم كه كدام بخش از مغز اين فكر را كنترل مي‌كند. در واقع يك سيستم بي‌سيم افكار را به روبات‌ها مي‌فرستد. او در ادامه افزود: «ما يك سيستم ضبط حركت داريم كه مي‌داند پهپادها در كجا قرار دارند و ما فاصله آنها را تغيير مي‌دهيم؛ به همين سادگي. تا چهار روبات كوچك كه برخي از آنها مي‌توانند پرواز كنند را مي‌توان با واسط‌هاي مغزي كنترل نمود. جوي‌استيك‌ها كار نمي‌كنند، زيرا آنها تنها به صورت همزمان مي‌توانند يك پهپاد را كنترل كنند.»
آرتمياديس با اشاره به چگونگي اين طرح گفت: «شما با جوي‌استيك نمي‌توانيد به صورت مجتمع كار كنيد و نمي‌توانيد در محدوده يك منطقه ازدحام كنيد و از آن جا محافظت نماييد. براي به حركت در آوردن آنها، كنترلكننده به يك مانيتور نگاه مي‌كند و به تفكر مي‌پردازد و تصور مي‌كند كه پهبادها در حال انجام وظايف مختلف هستند. من از زماني كه دكتري خود را در سال 2009 گرفتم، در حال كار روي واسط مغز به ماشين و به صورت خاص واسط‌هاي عصبي با دست و بازوي روباتيك بوده‌ام.»
در خلال دو تا سه دهه گذشته، تحقيقات زيادي در ارتباط با واسط مغز- ماشين تكي انجام شده است كه در آنها انسان فقط يك ماشين كنترل مي‌كنيد. چند سال قبل، او ايده بسط اين كنترل به تعداد زيادي ماشين را مطرح كرد. اين موضوع جزئي از افزايش تمايل به تحقيق روي روباتيك و اكتشاف فضايي بود: به جاي ساختن يك ماشين گران بزرگ يا هواپيما يا فضاپيما، محققان تعداد بسيار زيادي ماشين ارزان كوچك بسازند. اگر نصف اين تعداد ماشين نيز از دست بروند، اتفاق مهمي نيفتاده است. او در همان موقع نيز مي‌دانست كه كدام منطقه از مغز كدام حركات را كنترل مي‌كند. يك اكتشاف او را دگرگون كرد.
به اعتقاد محققان مغز به ازدحام‌ها و رفتارهاي جمعي اهميت مي‌دهد. آنها مي‌گويند: چيزي كه ما نمي‌دانستيم يا فرض مي‌كرديم اين بود كه مغز به چيز‌هايي اهميت مي‌دهد كه خودمان انجام نمي‌دهيم. ما تجمع يا ازدحام جمعي نداريم كه آن را كنترل كنيم. ما دست و اندام و موارد مشابه داريم ولي ازدحام جمعي وجود ندارد كه آن را كنترل كنيم. به عبارت ديگر، مغز ما به انجام حركات مستقل و جداگانه انگشت‌هاي پا و دست و بازگشت آنها عادت ندارد. ما از اهميت دادن مغز به اين موضوع و توانايي مغز براي انطباق با آن شگفت زده شديم. افراد كنترلكننده مي‌بايست تمركز خود را حفظ كنند. در صورتي كه نزديك به زمان ناهار است و تمام فكر و ذهن شما پيتزا باشد، اين سيستم كار نمي‌كند. خستگي و استرس نيز تأثيرگذار هستند. ما به آزمودني‌ها مي‌گوييم كه به دو موضوع فكر كنند: تمركز روي تنفس، يا تصور مشت كردن دست چپ.
منبع:ساينس ديلي
