کد خبر: 832474
تاریخ انتشار: ۲۲ دی ۱۳۹۵ - ۲۲:۱۲
برچسب‌هايي كه روي مواد غذايي‌‌ زده مي‌شود - دست كم روي كاغذ - به خاطر چيست؟ به خاطر اين است كه مردم به امنيت آن غذا اطمينان داشته باشند.
حسن فرامرزي
برچسب‌هايي كه روي مواد غذايي‌‌ زده مي‌شود - دست كم روي كاغذ - به خاطر چيست؟ به خاطر اين است كه مردم به امنيت آن غذا اطمينان داشته باشند. در گذشته آدم‌ها در خانه‌اي كه غذا مي‌خوردند و مهمان آن خانه بودند، از دريچه مهر و اعتماد غذا را مي‌خوردند و طلب برچسب و مُهر استاندارد نمي‌كردند، همچنان كه امروز هم وقتي كسي به مهماني‌اي دعوت مي‌شود به صاحبخانه نمي‌گويد مجوز بهداشتي و مُهر استاندارد اين برنج يا خورشتي را كه پخته‌ايد بياوريد، حتي امروز وقتي كسي به رستوراني مراجعه مي‌كند، طلب مهر استاندارد نمي‌كند، چون مي‌داند نيابتاً از سوي او كساني و دستگاهي متولي است كه اين كار را انجام دهد و بهداشت و امنيت آن غذا را تأمين كند. در واقع ما هر رستوراني كه در شهر يا بيرون شهر مي‌بينيم، ناخودآگاه فرض را بر اين مي‌گذاريم كه اين رستوران از سوي وزارت بهداشت يا هر متولي‌اي كه در اين باره مسئوليت دارد، تأييد شده است. 

اما در اينجا پديده ديگري به نام تجارب آدم‌ها و تجربه‌زيستي هم نقش بازي مي‌كند. به اين معنا كه اگر افراد در رستوران شهري يا بين‌شهري بارها و بارها غذايي بخورند كه كيفيت مطلوبي نداشته باشد يا بدتر از آن آنها را دچار مسموميت و عوارض گوارشي كند، ديگر به آن تأييد قانوني اعتماد نخواهند كرد. 

اين مثال درباره محصولات غذايي صنعتي هم صادق است و وقتي كسي برچسب كيفيت غذايي و استاندارد را روي محصولي مي‌بيند، خيال او قاعدتاً درباره سلامت غذا راحت باشد، يعني به محض اينكه ديد روي شيشه يا بطري يا جعبه يك ماده غذايي، مهر استاندارد و پروانه بهداشتي خورده است. او اينها را علامتي از سلامت محصول به حساب مي‌آورد، اما اگر تجربه‌هاي منفي و ناخوشايند آدم‌ها در اين باره روز به روز بيشتر شود، در آن صورت همان اتفاقي كه مثلاً درباره رستوران‌ها مي‌افتد اينجا هم تكرار خواهد شد. به اين معنا كه آدم‌ها بيشتر سراغ محصولاتي خواهند رفت كه جلوي چشم آنها تهيه يا از سوي فروشندگان محصولات سنتي عرضه مي‌شود. مثلاً وقتي كسي به يك فروشگاه زنجيره‌اي مراجعه مي‌كند و مي‌بينيد عسل يك كيلويي 10 هزار تومان فروخته مي‌شود و روي شيشه عسل نوشته صد‌درصد طبيعي و مهر استاندارد و بهداشت هم دارد، چگونه مي‌تواند اين دو – قيمت بسيار پايين و صد درصد طبيعي بودن - را كنار هم قرار دهد.

آيا مي‌توان باور كرد كه عسل صددرصد طبيعي با كيلويي 10 هزار تومان يا حتي 20 هزار تومان عرضه شود؟ مسلماً اينجا اعتماد مصرف‌كنندگان به آن مجوزهاي قانوني و بهداشتي سست خواهد شد يا مثلاً وقتي كسي مي‌بيند روغن كنجد كيلويي كمتر از 30 هزار تومان برايش تمام نمي‌شود، چطور مي‌تواند باور كند كه بشود يك روغن خوب گياهي را كيلويي 5 هزار تومان تهيه كرد؟ اينجا هم مي‌بينيد آدم‌هايي كه كمي برخوردارتر هستند به سمت تهيه روغن جلوي چشم كشيده خواهند شد و آدم‌هايي كه در جاده‌ها دنبال كندودار مي‌گردند تا از او عسل طبيعي مطالبه كنند، اما آيا اين اتفاق براي همه امكان‌پذير است؟ آيا آدم مي‌تواند همه مواد غذايي خود را به اين شيوه يعني جلوي چشم و نزديك به فرآيند توليد تهيه كند؟ مسلماً اين اتفاق براي بسياري از گروه‌ها نشدني است. تصور مي‌كنم شيوه فعلي برچسب‌گذاري روي محصولات غذايي جوابگوي اعتماد آدم‌ها نيست و اين برچسب‌ها وزن اعتماد شهروندان را به خوبي حمل نمي‌كند. 
نظر شما
جوان آنلاين از انتشار هر گونه پيام حاوي تهمت، افترا، اظهارات غير مرتبط ، فحش، ناسزا و... معذور است
تعداد کارکتر های مجاز ( 200 )
پربازدید ها
پیشنهاد سردبیر
آخرین اخبار