چندي پيش محمد آقاجاني، معاون درمان وزارت بهداشت اعلام كرد «همه زوج‌هاي نابارور كه تعدادشان در كشور دو ميليون زوج است مي‌توانند از پوشش طرح تحول نظام سلامت براي هزينه‌هايشان بهره‌مند شوند، در قالب اين برنامه 85 درصد تعرفه دولتي خدمات ناباروري براي همه زوج‌هاي نابارور در سراسر كشور پرداخت مي‌شود.»
اين طرح با بودجه 105 ميليارد توماني از جانب وزارت بهداشت براي حمايت از بيماران نابارور در نظر گرفته شده است، اما حميد چوبينه، رئيس مركز درمان ناباروري رويش هلال معتقد است «اين يك طرح موردي و مقطعي است كه وزارت بهداشت از سر ناچاري براي حمايت از زوج‌هاي نابارور اجرا مي‌كند.»
آقاجاني در حالي تعداد ناباروران در كشور را 2 ميليون نفر ذكر كرد كه محمد اسماعيل مطلق، مديركل دفتر سلامت جمعيت و خانواده وزارت بهداشت بارها اين رقم را 3 ميليون زوج اعلام كرد. با در نظر گرفتن بودجه 105 ميلياردي وزارت بهداشت براي حمايت از ناباروران، سرانه هر بيمار به طور ميانگين حدود 52 هزار تومان در شرايط صحت آمار 2 ميليوني و در شرايط صحت آمار 3 ميليون زوج، 17 هزار تومان خواهد بود، حال آنكه هزينه‌هاي درمان براي يك عمل IVF براي انتقال جنين به رحم مادر در بيمارستان‌هاي دولتي حدود 2 ميليون تومان است.
به واقع با انجام اين طرح از سوي وزارت بهداشت، در حالي كه فقط 62 مركز درماني در سراسر كشور وجود دارد كه عمده آنها نيز در تهران واقع هستند، نه تنها براي درمان بيماران قدم مثبتي برداشته نشده است، بلكه با ايجاد يك اضطراب ناشي از محدوديت حمايت‌ها به افرادي كه زودتر مراجعه مي‌كنند، مشكلي بر مشكلات اين قشر از بيماران افزوده شده است و يك تبعيض ناروا بين بيماراني كه در نقاط دور زندگي مي‌كنند و بيماران ساكن شهرهايي كه قطب درمان ناباروري هستند، ايجاد شده است.
بودجه 105 ميليارد توماني حمايت از بيماران نابارور مختص سال 1395 است و تضميني وجود ندارد كه اين حمايت در بودجه سال‌هاي آتي گنجانده شود؛ بنابراين بهتر است وزارت بهداشت به جاي اتخاذ رويكردهاي غيركارشناسي و شتابزده، به حل ريشه‌اي و پايدار مشكلات اقدام كند. براي اين منظور ضرورت دارد كه خدمات درمان ناباروري مانند بسياري از بيماري‌هاي ديگر وارد بسته خدمات بيمه‌هاي سلامت پايه شوند و اعتبارهاي اينچنيني نيز در محل اصلي خود يعني بيمه‌ها (وزارت رفاه) صرف شود تا اولاً همگان بدون هيچ تبعيضي از آن بهره‌مند شوند و در ثاني مشكلات بيماران به صورت هميشگي و پايدار حل شود نه مقطعي و شتابزده.
اما چرا بيمه‌ها براي زوج‌هاي نابارور اقدام مؤثري انجام نمي‌دهند؟ اين معمايي است كه بايد پاسخ آن را در اختلاف سياست‌هاي بين وزارت رفاه و وزارت بهداشت جست‌وجو كرد. براي اينكه يك خدمت وارد فهرست خريد خدمت بيمه‌ها شود، بايد با پيشنهاد فهرست استانداردهاي درمان از سوي وزارت بهداشت در شوراي عالي بيمه به تصويب برسد و سپس از سوي بيمه‌هاي پايه (سلامت و تأمين اجتماعي) از مراكز درماني ناباروري خريد خدمت شود، اما وزارت بهداشت اين استانداردهاي پيشنهادي لازم را در شوراي عالي بيمه مطرح نمي‌كند؛ از طرفي بيمه‌ها نيز بيش از پيش از نداشتن اعتبار لازم براي تحت پوشش قراردادن درمان ناباروري گلايه دارند و اعلام مي‌كنند، بدون اعتبار لازم نمي‌توانند از بيماران نابارور حمايت كنند.
بنابراين آن چيزي كه عقلايي به نظر مي‌رسد اين است كه چنين اعتباراتي از سوي بودجه عمومي دولت در اختيار بيمه (وزارت رفاه) قرار گيرد، تا بيمه به عنوان يك ناظر بيروني كه بر كيفيت ارائه خدمت از جانب پزشك نظارت مي‌كند، خدمات درمان ناباروري را از مراكز درماني به نفع بيمار خريداري كند. اقدامي كه با طرح عجيب اخير مجلس براي ادغام وزارت رفاه و بهداشت، به نظر به محاق و فراموشي سپرده شود و نهايتاً اين بيماران نابارور هستند كه ضرر مي‌كنند.
