اكران خارجي فيلم «باديگارد» را كه شامل تعداد زيادي از كشورهاي غربي نيز مي‌شود، بايد تجربه تازه سينماي ايران در ارتباط‌گيري با مخاطب جهاني دانست. تجربه «باديگارد» نشان مي‌دهد كه ظرفيت‌هاي مغفول‌مانده زيادي در سرتاسر جهان براي پخش فيلم‌هاي ايراني وجود دارد و اين ظرفيت‌ها به دليل ضعف مديريت سينمايي و نيز وزارت خارجه مورد شناسايي مؤثر و بهره‌برداري قرار نگرفته‌اند.
گفته مي‌شود كه نزديك به 10 ميليون ايراني در سرتاسر جهان زندگي مي‌كنند. بي‌ترديد بخش عمده‌اي از اين جمعيت از اكران فيلم‌هاي ايران استقبال مي‌كنند و همين جمعيت مي‌توانند زمينه اكران‌هاي موفق‌تر در اين كشورها را فراهم آورند. سينماي ايران تا به حال از بخش عمده‌اي از بازارهاي جهاني اين صنعت بي‌نصيب بوده است. دليل اصلي اين بي‌توجهي نگاه به جشنواره‌هاي خارجي به عنوان اصلي‌ترين كانال دستيابي به امكانات اكران فيلم است. در صورتي كه راه‌هاي بسيار ديگري براي نمايش فيلم‌هاي ايراني در كشورهاي مختلف وجود دارد كه مديران فرهنگي حتي به آن فكر هم نكرده‌اند.
سينماي ايران همواره با مشكل ارتباط با تماشاگر خارجي مواجه بوده است. بخش اعظمي از فيلم‌هاي ايراني كه جوايز جشنواره‌هاي مختلف بين‌المللي را كسب مي‌كنند، ظرفيت ارتباط با تماشاگر عام را ندارند و اغلب به شكلي محدود به نمايش در مي‌آيند. بماند كه تعداد قابل‌توجهي از اين فيلم‌ها اساساً به دليل مضامين سياهي كه انتخاب كرده‌اند و تصوير تيره‌اي كه از جامعه ايران ارائه مي‌دهند، نماينده شايسته‌اي براي هنر ايران محسوب نمي‌شوند. از سوي ديگر بخشي از سينماي انقلاب كه واجد ارزش‌هاي هنري و تكنيكي است، همواره به دليل كم‌كاري مسئولان امكان ارتباط‌گيري با مخاطب جهاني را نيافته است.
اكران‌هاي خارجي موفق فيلم باديگارد گرچه در حال حاضر به شكلي بسيار محدود انجام مي‌شود، اما اين اكران‌ها مي‌تواند آغازي براي راه‌يافتن و تجربه‌اندوزي در بازارهايي باشد كه نسبت به سينماي ايران علاقه نشان مي‌دهند؛ بازارهايي كه هنوز درگير نفوذ لابي‌هاي صهيونيستي نشده‌اند و نسبت به ديده شدن حرف‌هاي تازه از سينماي ايران علاقه نشان مي‌دهند. تجربه باديگارد نشان مي‌دهد كه ظرفيت‌هاي عظيمي وجود دارد كه مراكز و نمايندگي‌هاي فرهنگي ايران در كشورهاي ديگر نسبت به آن بي‌توجه بوده‌اند و در عوض بخشي از جشنواره‌هاي خارجي توانسته‌اند از اين غفلت و كم‌كاري مديريت فرهنگي و وزارت خارجه ايران استفاده كنند و به سينماي ايران به لحاظ انتخاب سوژه و مضامين سمت و سوي دلخواه خود را بدهند.
ارتباط با مخاطب بين‌المللي خواسته‌اي است كه هر فيلمسازي طالب آن است و فيلمسازي در سطح ابراهيم حاتمي‌كيا بي‌ترديد اشتياق دارد كه با مخاطبان خارجي و تماشاگران وراي مرزهاي ايران نيز ارتباط برقرار كند. اگر تا به حال شرايط مناسبي براي اين منظور مهيا نشده، بي‌ترديد ناشي از قصور مسئولان نهادهاي مختلفي است كه نسبت به عرضه هنر انقلاب به جهان وظيفه‌مند عمل نكرده‌اند. به عبارت بهتر محدود كردن فيلمسازي چون حاتمي‌كيا به داخل مرزهاي ايران جفا به اين هنرمند ارزشي محسوب مي‌شود.
سينماي ابراهيم حاتمي‌كيا داراي استانداردهايي است كه همواره امكان ارتباط با تماشاگر عام و جهاني را براي اين فيلم فراهم مي‌كند. حتي سينماي جنگ اين فيلمساز در ميان تمام آثار دفاع مقدس سينماي ايران از بيشترين زبان سينمايي برخوردار است. فيلم ديده‌بان جزو معدود فيلم‌هاي دفاع مقدس ايران بود كه نشان داد توان ارتباط برقرار كردن با مخاطب بين‌المللي را داراست. باديگارد نيز با اينكه در لايه‌هاي اصلي خود مفاهيم ارزشي و انقلابي را مطرح مي‌كند به دليل قرارگيري اين مفاهيم در دل قصه و فرم و نيز ويژگي‌هاي اكشن فيلم، امكان ارتباط با مخاطب غيرايراني را دارد. حبس‌شدن آثار فيلمسازي چون حاتمي‌كيا در داخل مرزهاي ايران را بايد جفا به اين فيلمساز از سوي مسئولان قلمداد و تجربه اكران‌هاي محدود خارجي اين فيلم را بايد آغازي براي عرضه سينماي انقلاب به فراسوي مرزها تلقي كرد.
