سكان كشتي طوفان‌زده ورزش به دست چه كسي خواهد افتاد؟ بي‌شك اين سؤالي است كه اين روزها ذهن بسياري را به خود مشغول كرده است و اذهان عمومي خواهان دانستن اين مهم هستند كه چه كسي قرار است جاي سرپرست موقت وزارت ورزش را بگيرد. نگاه‌ها حالا به طور مستقيم به دولت است كه اين‌بار در نظر دارد چه شخصي را روي صندلي مديريت ورزش بنشاند و نگراني‌ها حالا به مراتب حتي از نخستين باري كه دولت تدبير و اميد تصميم به انتخاب وزيري براي ورزش و جوانان گرفته بود، بيشتر هم شده است. چون اين دولت با انتخاب گودرزي عملاً نشان داد بهايي به ورزش نمي‌دهد.
اميد به بهبود شرايط، مهم‌ترين مسئله در پي ايجاد هر تغيير است. در واقع تغييرات براي ايجاد بستر و شرايط بهتر است كه صورت مي‌گيرد. براي كمرنگ شدن ناكامي‌هاي موجود و كم و كاستي‌هايي كه وجود دارد و اگر غير از اين باشد، نمي‌تواند توجيه‌پذير و قابل قبول باشد. همين مسئله هم هست كه در پي هر تغييري، انتخاب نفر جديد را دشوارتر و حساس‌تر مي‌كند، چراكه شخص جديدي كه بايد بر مسند امور بنشيند، بايد توانمند‌تر از فرد قبلي باشد و بتواند كم و كاستي‌هاي قبلي را از پيش برداشته و شرايطي به مراتب بهتر از قبل ايجاد كند. البته اگر نگاه‌هاي سياسي و سياسي‌كاري‌هاي دولت در خصوص عزل و نصب‌ها را ناديده بگيريم.
صندلي خالي وزارت ورزش و جوانان اين روزها يكي از دغدغه‌هاي اصلي دولت است به خصوص اينكه در آخرين رويداد ورزشي مهم دنيا (المپيك و پارالمپيك ريو) به‌رغم تلاش ورزشكاران، با پسرفتي قابل توجه نسبت به مسابقات قبلي (المپيك و پارالمپيك لندن) روبه‌رو شويم كه باعث ايجاد نگراني‌هاي زيادي شد و توضيحي نيز بابت آن به اذهان عمومي داده نشد، اما اكنون كه پاي يك تغيير بزرگ و عمده به ميان آمده و قرار است صندلي نخست ورزش كشور به دست ديگري سپرده شود، اين سؤال بسيار مهم پيش مي‌آيد كه اين بار قرار است چه كسي بر رأس امور بنشيند و آيا شخص جديد توانايي‌هاي بيشتري دارد و مي‌تواند ناكامي‌هاي قبلي را جبران كرده و از نگراني‌هاي مردم و جامعه ورزش بكاهد يا نهايتاً قرار است در همان سطح وزير قبلي باشد؟
ايجاد تغييرات كار چندان سختي نيست. در واقع با يك نامه يا حكمي چند خطي يا حتي توصيه‌اي پنهاني مي‌توان عذر كسي را خواست و او را از مسند قدرت به زير كشيد، اما مسئله مهم در پي هر بركناري يا عزلي، انتخاب نفر جديد و توانمندي‌هاي اوست نه بركناري شخص قبلي. حال به هر دليلي كه مي‌خواهد باشد. ورزش، اين روزها بيش از هر زماني به يك نگاه خاص و ويژه نيازمند است. بعد از المپيك و پارالمپيك، نگاهي كه مي‌تواند مانع از تكرار پسرفتي شود كه كاروان ورزشي ايران در ريو، نسبت به لندن داشت، اما اين نگاه ويژه، تفكري نو و متفاوت همراه با برنامه‌ريزي دقيق را مي‌طلبد. برنامه‌اي كه به طور مستقيم به طرز تفكر نفر اول ورزش كشور بر صندلي وزارت مي‌نشيند، برمي‌گردد. شخصي كه مي‌تواند باعث گام برداشتن ورزش در راه موفقيت شده يا برعكس، آن را به ورطه سقوط بكشاند. اما اينكه ورزش كشور در راه موفقيت گام برمي‌دارد يا به بي‌راهه سقوط و ناكامي مي‌رود، بستگي به انتخاب جديدي دارد كه دولت خواهد داشت. يك انتخاب درست كه باعث اعتلاي ورزش شود، اما تصميمي اشتباه و انتخاب شخصي ناكار آمد يا حتي در حد نفر قبلي، جز درجا زدن و پسرفت و گام برداشتن در مسير ناكامي نخواهد بود.
ورزش اين روزها، سخت‌ترين روزهاي خود را سپري مي‌كند. روزهاي بلاتكليفي كه نمي‌داند آينده‌اي روشن در انتظارش است يا تاريك و مبهم. عمده نگراني‌ها هم از اين بابت است كه سكان هدايت اين كشتي طوفان‌زده سرانجام قرار است به دست چه كسي سپرده شود و آيا شخص تازه‌وارد توانايي نجات ورزش از ناكامي‌هاي گذشته را دارد و مي‌تواند آينده‌اي مثبت را ترسيم كند يا دغدغه‌هاي امروز ورزش بعد از انتخاب فرد جديد نيز همچنان به قوت خود باقي خواهد ماند و به مراتب بيشتر هم مي‌شود؟!
