فيلم سينمايي لانتوري بر خلاف عطش اوليه براي تماشايش كه منجر به جابه‌جا شدن ركوردهاي فروش در سينماي ايران شد به دليل ضعف ساختاري به سرعت در ميان فيلم‌هاي درحال اكران تبديل به فيلمي با فروش متوسط شده است چراكه تنها يكي دو هفته وقت لازم بود تا مخاطبان دريابند لانتوري فيلم نازلي است و ارزش اينهمه توجه را ندارد.
فيلمساز از نبود فيلتري چون خشونت در سينماي ايران آگاهي داشته و مي‌دانسته در سينماي ايران سال‌هاست كه نظارتي بر مسئله خشونت در فيلم‌ها نمي‌شود گرچه جنسي از خشونت پنهان كه به واسطه روابط نامتعادل افراد خانواده يا جامعه بروز پيدا مي‌كند سينماي ايران را طي دو دهه اخير مبتلا به خود كرده است. انوار و بهشتي به عنوان دو تن از مديران سينمايي تأثير‌گذار دهه 60 با اين استدلال كه سينماي غرب خشونت را ترويج مي‌كند توليد فيلم‌هاي كاراته‌اي را ممنوع كرده بودند و اين باعث شد تا اكشن به عنوان يكي از اصلي‌ترين ژانرهاي سينما در سينماي ايران كاملاً افول كند و در مقابل نزاع‌ها به داخل خانه‌ها برود و سينماي اجتماعي ايران جور خشونت در سينماي ايران را بكشد. لانتوري با آگاهي از اين خلأ در سينماي ايران شكل گرفته است. فيلمي كه ساختار منسجمي ندارد و از پازل‌هاي متعددي تشكيل شده كه در كنار هم قرار دادن آن به نتيجه‌اي جز پريشاني ذهني و رواني مخاطب منجر نمي‌شود.
خشونت در سينماي ايران بيشتر در قالب رفتار درون خانوادگي خود را بروز مي‌دهد. اين مسئله در سريال‌هاي تلوزيوني ايراني هم به چشم مي‌آيد. براي همين جنس خشونت در سينماي ايران بيش از اينكه فيزيكي باشد لفظي است و آن جنس از خشونت كه بيشتر به كار سينما به عنوان يك هنر - صنعت سرگرم‌كننده مي‌آيد و بايد در فيلم‌هاي اكشن بروز و ظهور پيدا كند در سينماي ايران جايي ندارد يا حداقل از سهم ناچيزي برخوردار است.
با فهم اين خلأ در سينماي ايران كه به نياز مخاطب دامن زده جنس روايتگري و فضاسازي و نوع داستان فيلم لانتوري مبتني بر خشونت بنا شده است. خشونتي كه مانند آن در سينماي ايران كم ديده شده است اما كارگردان به دليل ضعف در داستان‌گويي و ناتواني در دراماتيزه كردن داستاني كه انتخاب كرده توفيقي نيافته است. لانتوري البته همان برخوردهاي لفظي مخرب سينماي اجتماعي ايران را در خود جاي داده اما به جنبه‌هايي از خشونت‌هاي خياباني نيز متوسل شده كه سابقه زيادي در سينماي ايران ندارد. فيلمساز زد و خوردها را به خيابان آورده و قدري به فيلم رنگ و لعاب اكشن داده است اما از درون اين خشونت عريان فيلم چيز دندان‌گيري نصيب مخاطب نمي‌شود.
از اين منظر فيلم لانتوري تنها يك جنس بنجل و نمونه‌اي قلابي از منطق خشونت در سينماي ايران است. در واقع خشونت در فيلم لانتوري بدون منطق روايي، بي‌دليل و آنارشيستي است و دليل اين خشونت بيرون زده از سينماي ايران ممنوع كردن بخشنامه‌اي فيلم‌هاي اكشن توسط مديراني است كه در دهه 60 سينما را با فلسفه و عرفان اشتباه گرفتند و جوي را فراهم كردند كه از درون آن فيلم‌هاي بي‌سر و تهي چون لانتوري بيرون بزند. توليد فيلمي چون لانتوري را بايد نوعي شيره ماليدن سر مخاطب و سوء‌استفاده از نياز مخاطب به فيلم اكشن تلقي كرد؛ نيازي كه تا پاي سالن سينما مانند يك عطش بروز مي‌كند و پس از بيرون آمدن از سينما نه‌تنها فرو نمي‌كاهد بلكه تبديل به گيجي و پريشاني ذهني مي‌شود.
