سراسر دفاع مقدس مملو از جانفشاني‌ها، دلاورمردي‌ها و ايثارگري‌هايي است كه اگر نبود اين جانفشاني‌ها و حماسه‌آفريني‌ها، به حتم نظام نوپاي اسلامي در همان بدو شروع خود بر اثر حوادث و مشكلات مختلف از بين مي‌رفت. چه بسيار تازه‌دامادهايي كه حجله شهادت را به حجله نوعروس خود ترجيح دادند و چه بسيار نوعروساني كه صبر پيشه ساختند و از تمام آرزوهاي خود براي حفظ و اعتلاي كشور اسلامي‌مان گذشتند. جانباز داود شاهجوئي از بسيجيان و رزمندگان دوران دفاع مقدس است كه او نيز به عنوان يك تازه‌داماد، تنها 14 روز بعد از ازدواجش رهسپار جبهه‌هاي دفاع مقدس شده بود. حالا دختر اين جانباز دفاع مقدس پا جاي پاي مادر و پدر مقاوم خود گذاشته و همسر شهيد مدافع حرم، محمد طحان شده است. گفتوگوي ما با اين جانباز دفاع مقدس را پيش رو داريد.
آشنايي با انديشه‌هاي اماممن متولد 1340 در محله جهاديه سمنان هستم. ما شش خواهر و برادر بوديم كه من از همه بچه‌ها بزرگ‌تر بودم. پدرم به رزق حلال خيلي اهميت مي‌داد و ما با تربيت مذهبي رشد كرديم. زماني با انديشه‌هاي امام و نهضت اسلامي ايشان آشنا شدم كه حجت‌الاسلام ادب و حجت‌الاسلام جوادي در ماه رمضان 1356 براي سخنراني به مسجد محل ما آمده بودند. بعد از اين اتفاق فكرم درگير نهضت اسلامي امام شد و سعي كردم تا آنجا كه مي‌توانم براي اين نهضت تلاش كنم.
اعزام به جبهه 14روز بعد از ازدواج
سال 1361 بعد از اتمام تحصيلاتم وارد بسيج شدم و به عنوان نيروي ويژه بسيج به جبهه اعزام شدم. آن زمان من 21 سال داشتم. مدتي بعد هم در شهريور سال 1361 به عضويت سپاه پاسداران درآمدم و سال 1365 ازدواج كردم. همسرم شرايط آن زمان من را درك مي‌كرد و مثل يك همرزم پشتم ايستاده بود. بعد از اينكه مراسم عروسي را گرفتيم، در حالي كه هنوز 14روز از ازدواج‌مان نگذشته بود، دوباره عازم جبهه شدم. همسرم مي‌دانست راهي كه من مي‌روم اسارت، جانبازي و شهادت در پي دارد، اما اعتراضي نكرد و با دست خودش من را رهسپار جبهه كرد. بنده از سال 61 تا پايان جنگ عمليات‌هاي مختلفي را تجربه كردم. در عمليات‌هاي خيبر، والفجر8، نصر8، بوكان، مرصاد، شلمچه، طلاييه، كربلاي4، كربلاي5، شيخ محمدعراق، ماووت و... حضور داشتم.
دو شهيد و يك جانباز من در عمليات والفجر 8، منطقه ام‌الرصاص عراق جانباز شدم. در اين عمليات همراه شوهر خواهرم قربانعلي زماني‌پور و پسرخاله‌ام عسكري رضاكاظمي بوديم. هر دو بزرگوار در اين عمليات به شهادت رسيدند و من از ناحيه سر، باسن و ريه جانباز شدم. در اينجا بايد يادي از اين دو شهيد بزرگوار كنم كه پيكر هر دوي‌شان بعد از 12 سال گمنامي به آغوش خانواده بازگشت. شهيد قربانعلي زماني‌پور همرزمي خستگي‌ناپذير بود كه من از همراهي با اين شهيد بزرگوار در جبهه درس‌هاي زيادي آموختم.
زنان دوشادوش مردان
به نظر من هر وقت قرار است بحث دفاع مقدس پيش بيايد، بايد به نقش زنان توجه ويژه‌اي صورت گيرد. من زمان‌هاي زيادي را در مأموريت بودم و همسرم عهده‌دار تربيت فرزندان‌مان بود. ايشان هيچ گونه حمايتي را از من دريغ نكرد و با وجود همه سختي‌هايي كه مأموريت و شغل من داشت به پاي من ايستادگي كرد و حامي‌ام بود. كجاي دنيا مي‌توانيد نوعروساني را پيدا كنيد كه چند روز بعد از ازدواج همسرشان را رهسپار جبهه كنند و توأمان فضاي پشت جبهه را چنان پوشش دهند كه همسرشان با فراغ بال در جبهه‌ها حضور داشته باشد. همسر من در نبودم فرزندان‌مان را به خوبي تربيت كرد كه به نظرم كار ايشان كمتر از جهاد من در جبهه‌ها نبود. به نظر من همراهي‌ها و حمايت‌هاي همسرم درسي بزرگ براي دخترم شد تا امروز او نيز همسرش را رهسپار جبهه دفاع از حرم كند و اكنون كه دامادم محمد طحان جزو شهداي جبهه مقاومت اسلامي است، به اين افتخار جز با پشتيباني همسرش نائل نشده است.
افتخاري ديگرامروز هم افتخار اين را دارم كه دخترم تربيت يافته مكتب اهل بيت(ع) است و همسر شهيد مدافع حرم شده است. من عزم خود را چون هميشه جزم كرده‌ام كه ادامه‌دهنده راه همرزمان شهيدم در دوران دفاع مقدس و شهداي مدافع حرمي باشم كه براي احياي اسلام در آن سوي مرزها كمر همت بسته‌اند. اصل حضور در هر صحنه و ميداني به ولايت‌پذيري ما برمي‌گردد. تكليف را ولايت فقيه روشن مي‌كند و صراط منيري مي‌شود در مسير زندگي ما كه سره را از ناسره بشناسيم. به نظر من شهداي مدافع حرم مهاجريني هستند كه در جهاد كبير شركت مي‌كنند. اين بچه‌ها زماني از اين دنياي فاني دست مي‌كشند و به جهاد مي‌روند كه اغلب‌شان همسر و فرزند دارند. آنها از دل جامعه‌اي بر مي‌خيزند كه متأسفانه از آرمان‌هاي اسلامي‌مان فاصله گرفته ولي مدافعان حرم با بصيرت و ولايتمداري‌شان چشم بر روي همه ظواهر دنيا مي‌بندند و رهسپار ديار غربت مي‌شوند.
