رزمندگان در دوران دفاع مقدس رسم‌هاي جالبي در جبهه‌ها داشتند. آداب و رسومي كه ابداعگرش خود رزمندگان بودند و به عنوان پديده‌اي نو و تازه به همان روزها اختصاص داشتند. حالا اين آداب و رسوم پس از گذشت سال‌ها حكم يك اثر تاريخي و يك سند خواندني را پيدا كرده‌اند كه با مرورش بيشتر مي‌توان به پاكي و اخلاص نسلي كه جانش را براي دفاع از كشور در طبق اخلاص گذاشت، پي برد.
به گزارش «جوان» حين اجراي عمليات خيبر در پاسگاه برزگران يكي از رزمنده‌ها با ذوق ذاتي‌اش دست به ابتكاري زد كه بعدها در ميان باقي همرزمانش مرسوم شد. اين رزمنده خوش‌ذوق دستنوشته‌‌اي را به نام شفاعت‌نامه تنظيم كرد و در اختيار دوستانش قرار داد و همه تعهد دادند اگر شهيد شدند، ساير دوستانشان را شفاعت كنند.
حالا انتشار اين نامه در فضاي مجازي با استقبال كاربران مواجه شده است. كاربران فضاي مجازي با اشتياق از تعهدنامه شهدا و رسم زيبايي كه ميانشان برقرار بود صحبت مي‌كنند و تصوير نامه‌ها را در گروه‌هاي مختلف به اشتراك مي‌گذارند.
«محمد نيك نفس» از رزمندگان لشكر ۳۱ عاشورا كه تصويري از عهدنامه رزمندگان پيش از اعزام به جبهه را منتشر كرده در اين باره مي‌گويد: «اسفند ماه سال ۱۳۶۲ با جمعي از رزمندگان پايگاه‌هاي شهيد «مصطفي خميني» و امامزاده واقع در محله سيلاب تبريز، به جبهه اعزام شديم. ۱۸ نفر بوديم. ۱۰ نفر از پايگاه مقاومت مسجد امامزاده و هشت نفر هم از پايگاه مقاومت مسجد شهيد مصطفي خميني آمده بودند. در اثناي عمليات خيبر در پاسگاه برزگران يكي از رزمنده‌ها ابتكاري به خرج داد. دستنوشته‌‌اي را با مضمون شفاعت‌نامه تنظيم كرد و در اختيار دوستان قرار داد. بر اساس متن اين تعهدنامه همه تعهد دادند چنانچه شهيد شدند، ساير دوستان حاضر در آن جمع را شفاعت كنند.» اين تعهدنامه‌ها در تاريخ 17 اسفند سال 1362 نوشته شده‌است. متن‌شان مختصر و خودماني از جنس نويسنده‌هايشان است. از همان چند كلمه مي‌شود صميميت، پاكي و خلوص نيت را احساس كرد. شهيد فلاح در تعهدنامه‌اش متعهد شده كه اگر به توفيق شهادت نائل شود، روز قيامت برادرانش را شفاعت كند. همه شفاعت‌نامه‌هاي ديگر متني شبيه به اين شفاعت‌نامه دارند. همه هم‌قسم شده‌اند كه پس از شهادت يكديگر را تنها نگذارند و شفيع همديگر باشند.
عمليات بزرگ خيبر انجام مي‌شود و به گفته نيك‌نفس، حاج رضا داروييان، غلامحسين خانپور، علي ثابتي، حميد فرجي، محمد‌حسين رفيع‌زاده، محرم علي فلاح و باقر دقيقي از جمله دوستاني هستند كه از آن جمع به درجه رفيع شهادت نائل مي‌آيند. اين نگارش تعهدنامه در عمليات بعدي به يك رسم تبديل شد و رزمندگان براي شفاعت همديگر تعهدنامه مي‌نوشتند.
در كنار نوشتن تعهدنامه شفاعت، رسم زيباي ديگري در ميان رزمندگان حاكم بود كه براي هم صيغه برادري يا عقد اخوت مي‌خواندند و بين خودشان عهدنامه‌اي مي‌نوشتند كه در صحنه نبرد و تا شليك آخرين گلوله و چكيدن آخرين قطره خونشان بر خاك، پشتيبان هم باشند. در خواندن صيغه برادري با هم قرار مي‌گذاشتند و حتي اين قرار را مكتوب مي‌كردند كه از همه حقوقي كه يك برادر نسبت به برادر خود دارد، صرفنظر كنند و او را ببخشند، جز حق شفاعت را.
آنها قسم ياد مي‌كردند در مواقع فشار دشمن و هجوم مشكلات، دوشادوش همديگر پايداري كنند و سرسختي نشان بدهند، در خط پدافندي تا آخر بمانند، اگر يكي از ايشان مجروح شد ديگري او را به عقب ببرد و چنانچه به شهادت رسيد به پشت خط برساند. رزمندگان اين موارد را در بيشتر مواقع در دفتر يادگاري يكديگر مي‌نوشتند و امضا مي‌كردند.
خواندن عقد اخوت و نوشتن تعهدنامه شفاعت از نكته‌هاي خاص و ويژه رزمندگانمان بود كه نمونه‌اش در هيچ جنگ ديگري مشاهده نشده است. موارد ذكر شده رسوم زيبايي در جبهه‌ها بودند كه شايد براي انسان‌هاي امروزي كاملاً غريبه به نظر مي‌رسد ولي هر بار با مرورش حالمان بهتر مي‌شود. حس ِ خوب و خوشايند و معصوميت رزمندگان كه در نامه‌ها و روابط‌شان جاري و ساري بود، بهترين الگو براي اجتماع و جامعه‌مان است.
