المپيك كه تمام مي‌شود به وضوح مي‌توان دو گروه را در ورزش مشاهده كرد. اول آنها كه دست پر برگشته‌اند و روي دوش‌ها سوار مي‌شوند و دوم آنها كه سر به زير دارند و نتوانسته‌اند پاسخگوي توقعات باشند. در اين ميان البته گروه سومي هم وجود دارند. اين گروه سوم در تاريخ ورزش ايران همواره به افراد حاضر در گروه اول چسبيده‌اند، تفاوتي هم نمي‌كند كه شمار افراد اين گروه زياد باشد يا كم حتي اگر يك نفر هم باشد اين گروه سوم مي‌روند پشت او، كنارش يا حتي جلوتر از او لبخند بر لب مي‌ايستند و عكس يادگاري مي‌گيرند و مصاحبه ميكنند. گروه سوم همان آدم‌هايي هستند كه ماركوپولو وار چمدان به دست در تمام سفرها حضور دارند و بي‌دليل و با دليل كنار ورزشكاران هستند. گروهي كه از بد حادثه زمام امور ورزش كشور را در دست دارند. اين گروه المپيك كه تمام مي‌شود، شروع به برنامه‌ريزي ميكنند، برنامه براي المپيك آينده، اينكه چگونه خود را تا چهار سال آينده بر مسند تصميم‌گيري ورزش حفظ كنند تا از سفر و سفرهاي بعدي محروم نشوند. اينكه باشند و از گردش لذت ببرند اصلاً هم مهم نيست كه چند ورزشكار بدون مربي عازم شوند يا تيم‌ها روانشناس داشته باشند يا نه، مهم اين است كه اين آقايان باشند، باشند و در كنار موفق‌ها لبخندزنان عكس يادگاري بگيرند، اينها برنامه‌ريزي دقيقي براي رسيدن به اين هدف دارند، برنامه‌اي مدون كه مو لاي درز آن نمي‌رود و با قدرت تمام به مرحله اجرا درمي‌آيد.
اما المپيك برنامه مي‌خواهد، عده‌اي از دسته سومي كه ما با آنها طرف هستيم بر اين باورند كه پتانسيل ورزش ايران در همين حد كسب چند مدال است و توانمان از اين بيشتر نيست. برخي ديگر اما بر اين عقيده هستند كه پتانسيل موجود در ورزش ايران بالاست و مي‌توان به اهداف بيشتر و بهتري دست پيدا كرد. طبيعي است كه ما با گروه اول كاري نداريم و بايد روي حرف دسته دوم متمركز شويم، چراكه بر اين باوريم كه پتانسيل ورزش و توانايي ورزشكارانمان بسيار بالاست و ما مي‌توانيم موفق‌تر از اين باشيم، اما با برنامه؛ برنامه‌اي كه بي‌ترديد حتي در گوشه‌هاي ذهن گويندگان هم جايي ندارد، چراكه آنها از هم‌اكنون در تدارك برنامه‌هاي سفري خود طي چهار سال آينده هستند، نه برنامه‌ريزي براي بالقوه شدن استعدادهاي نهفته ورزش ايران.
همه ما خوب مي‌دانيم كه ورزش ايران توانايي‌هاي بالايي براي درخشش در ميادين بين‌المللي دارد، اما اين توانايي‌ها برنامه مي‌خواهند. از همين امروز بايد براي المپيك 2020 آماده شد، البته نه با شعار كه اين شعار از همان لحظه خاموش شدن مشعل المپيك 2016 از سوي ماركوپولوهاي ورزش ايران سر داده شد كه گفتيم منظور و هدفشان چيست. ورزش ايران مستعد و پتانسيل‌دار است، در اين شكي نيست، چه بسا بيشتر از بسياري از كشورها اما تفاوت ما با آنها در اين است كه آنها استعدادهاي خود را از همين حالا جدا ميكنند، آماده ميكنند و برايشان برنامه‌ريزي ميكنند تا در چهار سال آينده به چيزي جز المپيك فكر نكنند. درست برخلاف ما كه از امروز همه چيز را تعطيل كرديم تا در خوش‌بينانه‌ترين حالت يك سال قبل از المپيك با سروصداي زياد و هوچي‌گري دوباره به ياد بزرگ‌ترين آوردگاه جهان بيفتيم.
قهرمان امروز المپيك ما برنامه مي‌خواهد، ورزشكاري كه در ريو نتوانسته موفق باشد بايد به لحاظ روحي بازسازي شود و دوباره برگردد و استعدادهاي تازه بايد جمع و جور شوند. اينها كارهايي نيست كه فقط به صرف شعار دادن و حرف زدن تحقق پيدا كند. اينها كارهايي نيست كه در كنار برنامه‌هاي تفريحي آقايان حاكم بر ورزش به نتيجه برسد. براي تحقق اين امور بايد مديريت درست داشت، بايد برنامه داشت و بايد از خودگذشتگي به خرج داد. در مجموع كدام يك مديران ورزش كشور را سراغ داريد كه چنين تفكري داشته باشد؟ كدام يك از معاونان وزير ورزش حاضرند قيد سفر خارج را بزنند تا يك مدال بيشتر نصيب ورزش ايران شود يا كدام يك از مسئولان كميته ملي المپيك يا رؤساي فدراسيون‌ها مي‌توانند چمدان‌هاي خود را زمين بگذارند تا خرج سفرشان هزينه آماده شدن تيمي يا ورزشكاري براي حضور موفق در المپيك شود؟ بدون ترديد پاسخ چندان جالب توجه نيست، يعني به تجربه ثابت شده كه آقايان مسئول نمي‌توانند از خودگذشته باشند، اينها فقط شعار مي‌دهند كه بله پتانسيل ورزش ما بالاست ولي وقتي پاي هزينه براي شكوفا شدن اين پتانسيل مي‌شود، آن وقت است كه با هزار و يك دليل و توجيه از پاسخگويي فرار ميكنند، چمدان‌ها را مي‌بندند و مي‌روند تا با تك‌ستاره‌ها عكس يادگاري بيندازند و با لبخندهاي تهوع‌آورشان به احساسات پاك علاقه‌مندان به ورزش ريشخند بزنند.
