بخصوص اينكه طي روزهاي اخير اخبار زيادي در
مورد ساخت هتل هاي مختلف در اقصي نقاط كشور به گوش مي رسد. بخصوص اينكه روزگذشته
رييس سازمان ميراث فرهنگي كشور از ورود سرمايه گذاران خارجي خبر داده و اعلام كرده
كه هتل هايي به دست .... در كشور ساخته خواهد شد.
البته مباحث چشم انداز 20 ساله توسعه كشور در صنعت
گردشگري هم به اين مساله ختم مي‌شد كه تا پايان اين برنامه ايران بتواند ساليانه
20 ميليون گردشگر را از سهم گردشگري جهان به خود اختصاص دهد و براي دستيابي به اين
هدف يكي از مهمترين راه‌ها ساخت هتل و افزايش دادن به تعداد هتلهاي كشور بود.
با اين تفاسير و با توجه به افزايش دایم گردشگری و رونق بازار توریسم در اکثر کشورهای جهان اما هنوز ایران
در ليست آمارهاي جذب توریست و گردشگر خارجی از جایگاه خوبي برخوردار نيست و با وجود
آنکه در مقام دهمین کشوری قرار دارد كه از بیشترین و متنوع ترین جا ذبه های توریستی
برخوردار است ولي ميزان ارزآوري در اين بخش نشان مي دهد هيچ برنامه درست و جامعي
براي جذب توريست در كشور وجود ندارد.
كارشناسان معتقدند آثار تاریخی, باستانی و جاذبه
های طبیعی ايران به حدی است که هر گردشگری
را با هر سلیقه یا هر بینش و تفکری به سوی خود جلب میکند. اما چرا نمي توانيم در
اين صنعت پاك پيشرفتي داشته باشيم، سوالي بي جواب است.
شايد هتل و مراكز اقامتي جزو عناصر مهم در جذب
گردشگر باشد اما اين تجهيزات وقتي پاسخگوست كه تمام عوامل ديگر هم مهيا شده باشند.
هرگز يك توريست از كشورش نمي آيد تا چند روزي
را در ايران و در يك هتل استراحت كند و بازگردد. بلكه او مي خواهد بيشترين وقت خود
را براي ديدن اماكن تاريخي و طبيعي و ديديني صرف كند.
در همين راستا مردم هم بايد بياموزند چطور از
يك توريستاستقبال كنند و در طول مدت حضور او در ايران چطور با او رفتار كنند.
بايد بپذيريم ما نه تنها خود برای سفر برنامه‌ریزی
درستی نداریم و آموزش كافی نداریم بلكه در مورد مواجه با توریست و گردشگر خارجی نیز
اطلاعات و فرهنگ لازمه را كسب نكرده‌ایم.
امروزه در اكثر كشورهاي جهان برنامه‌ریزی سفر و پیش‌بینی‌های لازم، چگونگی اسكان در هتل و مراكز اقامتی
چه از طریق كتب درسی و نشریات و مطبوعات و چه از طریق رسانه‌های صوتی و تصویری آموزش
داده می‌شود.
طبق اعلام مرکز آمار ایران، در تابستان سال گذشته
56 درصد مردم به دیدار دوستان و آشنایان و 38 درصد بقیه برای تفریح، زیارت و ... سفر
کرده اند که تنها 5 درصد آنها به اقامتگاههای عمومی رفته اند و بقیه یعنی 67 درصد به
خانه آشنایان رفته اند
در این بین آمار نشان می دهد که سه تا چهار میلیون
نفر از گردشگران خروجی به قصد زیارت و تنها دو میلیون به قصد تفریح و غیره به سفر می
روند. این موضوع يعني تراز گردشگری داخلی و خارجی ایران تعادل ندارد.
اما اگر
با تدبیری جلو برویم که مدتی پروسه فرستادن گردشگر کمتر شود و یا با انجام تفاهمی،
بالارفتن آمار گردشگران ورودی به عربستان را منوط به همکاری و فرستادن گردشگر از سوی
آنها کنیم یقینا آنها هم اصلاح می شوند.
از سوی دیگر در حوزه گردشگری ورودی هم هنوز پایگاه
آماری درستی نداریم. سرمایه گذار با در اختیار داشتن آمار صحیح سرمایه گذاری می کند.
اما در ایران بر پایه آمار اشتباه تصميم گيري مي شود.
مثلا اعلام شده که سه میلیون نفر گردشگر ورودی داریم
درحالی که این افراد با تعریف سازمان جهانی همخوان نیست. اگر از طریق اشغال 50 درصدی
هتلها در سال حساب کنیم؛ حدود یک میلیون گردشگر در چرخه صنعت وارد شده اند اما آماری که دفاتر اعلام می کنند حاکی از آن است که تنها 120 هزار
نفر با تور به ايران سفر كرده اند!
كوتاه سخن اينكه در صنعت گردشگري ايران هيچ چيز در جاي خودش نيست و در
اين شرايط هيچ برنامه اي به هدف خود نخواهد رسيد.
