هنر را هدف قرار داده‌اند، تجربه است، اما اين نيز بگذرد. سينما را عروسك خيمه شب بازي خود كرده‌اند و او را مي‌رقصانند؛ رقصي پر تلاطم كه عرق شرم را در مي‌آورد. انگار قصد دارند تيشه به ريشه آن بزنند و از اين آب گل آلود ماهي خود را صيد كنند، اما چگونه مي‌شود رئيس سازمان سينمايي و يا همان معاون وزارت فرهنگ و ارشاد پاسخي به سؤالات مهم رسانه ندهد و تنها با خواندن چند بيت شعر و يا مدعي شدن به پرده‌برداري از فيش حقوقي خود بسنده كند، اما در عمل نه‌تنها چنين اتفاقي نمي‌افتد، بلكه پاسخي به بي بند و باري در مسائل اقتصادي اين سازمان نمي‌دهد، مگر يك كشوري كه نهايتاً 80 ميليون جمعيت دارد كه از اين تعداد تنها يك يا دو ميليون نفر به سينما‌هاي كشور مي‌روند به چند جشنواره بين‌المللي-كه الحق همان بگوييم محفلي سزاوارتر است- يا چند جشنواره سينمايي كشوري نياز دارد، جشنواره‌هايي با محتوايي تكراري كه تنها از اين جشنواره و سالن به آن يكي جشنواره و سالن برده مي‌شود و اگر بگويند نياز است آيا اين سؤال مطرح نمي‌شود كه «لطفاً با ذكر مثال به توفيقات آن اشاره كنيد كه نگارنده از اين توهم خارج شود».
البته سازمان سينمايي به جديت و البته به خوبي نشان داده است كه ايجاد جشنواره اعم از كشوري و بين‌المللي نه‌تنها سخت و دشوار نيست، بلكه تنها با يك ابلاغيه و چند حكم لازم‌الاجرا براي سينما مي‌شود؛ حكم‌هايي كه كارمند‌هاي سازمان سينمايي، حتي براي يكبار هم كه شده واژه‌اي به نام «مدير» را در كنار نامشان تجربه كنند و شايد براي اين تجربه متوسل به قرعه‌كشي هم شوند و البته براي خالي نبودن از لطف يك حقوقي در حد خوردن نان و ماستي البته با بريان به جيب بزنند.
اگر از جشنواره‌هايي كه يك شبه شكوفا مي‌شوند و براي فرهنگ و البته مردم بسيار مفيد واقع شده‌اند! گذر كنيم به گروه سينمايي «هنر و تجربه» كه الحق مي‌توان گفت كه سينماي ايران را نجات داده است! برمي‌خوريم، حالا بماند اكران مردمي يك فيلم(هنگامه) برابر است با فروش 57 فيلم از اين طرح يا در نظر نگيريم كه اين طرح براي دلخوشي چند كارگردان خسته يا دلشكسته در سالن‌هاي خالي و پر كه اولي براي حضور مردم و دومي براي توهين به مردم در حال اكران و نمايش است. البته مدير گروه سينمايي«هنرو تجربه» نگران آينده اين طرح نجات‌دهنده است و به همين دليل در مصاحبه خود اينچنين مي‌گويد: «ما نيز به دنبال اين هستيم كه با رفتن افرادي همچون من، ايوبي يا هر كدام از متوليان، گروه سينمايي «هنر و تجربه» دچار اتفاقات ناخوشايندي نشود و دوستان فيلمساز بتوانند به كار خود ادامه دهند. البته لازمه اين امر اين است كه ما يك مكاني را به صورت اختصاصي در اختيار داشته باشيم، زيرا در اين صورت مسير رو به رشد گروه سينمايي «هنر و تجربه» بسيار جذاب‌تر خواهد شد و ديگر مزاحمتي براي سالن‌هاي ديگر نخواهيم داشت.» كه اين گفته‌ها نشان مي‌دهد براي تجربه مزاحمت، نيازمند هنر است، اصلاً شايد به همين دليل نامش شده است «هنر وتجربه» در هر حال اينگونه كه مشخص است سازمان سينمايي ايجاد شده است تا تجربه «صبر ايوب» را به اهالي هنر موهبت كند و براي كسب اين تجربه از هيچ چيز فروگذاري نمي‌كند و ايوبي در مصاحبه‌هاي خود اينچنين مي‌گويد: « اولويت ما ساخت فيلم با محوريت فرهنگ رضوي است.» اما در عمل حكم حكومتي براي پروانه ساخت فيلمي كه روايت يك پدر بي غيرت كه دختران خود را براي كسب در آمد پيشكشي مي‌كند، ابلاغ مي‌كند؛ فيلمي كه محمد حسين لطيفي كه يكي از اعضاي شوراي پروانه نمايش است درباره اكران نشدن اين فيلم مي‌گويد: «صادر نشدن پروانه نمايش براي اين فيلم نظر همه اعضاي شوراي پروانه نمايش است، البته همه در اين شورا دوست دارند كه اين اتفاق رخ ندهد و هيچ فردي در اين شورا وجود ندارد كه علاقه‌مند به توقيف فيلمي باشد و هميشه به دنبال اصلاح هستند، ولي در مورد فيلم آقاي كاهاني جمع نظرات اين است كه امكان اصلاح براي اين فيلم وجود ندارد.»
از سوي ديگر همايون اسعديان، يكي از مدافعان سياست‌هاي سينمايي دولت يازدهم، به انتقاد از اين مسئله مي‌پردازد و در مصاحبه خود مي‌گويد: «يك نوع آشفتگي در اجرا مي‌بينم كه باعث بسياري از مشكلات شده است. در شوراي پروانه ساخت به دلايلي با صدور پروانه ساخت فيلمي مخالفت شد و فيلمساز رفت پيش آقاي ايوبي و آقاي ايوبي به ما گفتند پروانه ساخت ايشان را بدهيد و ما گفتيم تا حكم حكومتي ندهيد اين كار را نمي‌كنيم و اين فيلم كه برايش حكم حكومتي دادند امروز غيرقابل نمايش است... »
در هر حال حجت الله ايوبي به عنوان رئيس سازمان سينمايي بايد به چنين شبهات و پرسش‌هاي مهم رسانه‌ها پاسخ دهد، زيرا «صبر ايوب» هم مقداري دارد!
سلام و عرض تشکر از متن بسیار خوبتون واقعا باید پاسخی برای این مسایل پیداشود !اقای خرامان لطفا ادامه دهید، 
